Επικαιρότητα
1Οι ΗΠΑ το διέπραξαν, ως συνήθως. Στις 7 Μαΐου υπέγραψαν με τον «μεγάλο» και πιστό σύμμαχό τους, τα Σκόπια, μια «συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας» με αόριστες υποσχέσεις, αλλά πλούσιο δώρο κατά την προεκλογική περίοδο για το κόμμα του αφοσιωμένου φίλου τους Προέδρου των Σκοπίων Νίκολα Γκρούεφσκι. Ο σκοπιανός Πρόεδρος για λόγους εθνικούς και προεκλογικούς επεδίωκε την υπογραφή με τις ΗΠΑ μιας διμερούς συμφωνίας που να εγγυάται την ασφάλεια και ακεραιότητα του κρατιδίου του, όμοια με αυτήν που έχουν υπογράψει οι ΗΠΑ με το Ισραήλ, τη Νότια Κορέα και μερικές άλλες χώρες. Μετά το στραπάτσο στο Βουκουρέστι, ο Νίκολα Γκρούεφσκι ήθελε την υπογραφή μιας συμφωνίας – εγγύησης της ασφάλειας και της ακεραιότητας των Σκοπίων σαν αντίβαρο στην απογοήτευση των Σκοπιανών από το ελληνικό βέτο. Η Κοντολίζα Ράις δεν έκανε δεκτό το αίτημα των Σκοπίων, αλλά δέχθηκε την υπογραφή της συμφωνίας της 7ης Μαΐου 2008 με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Συμφωνία Στρατηγικής Συνεργασίας» που προβλέπει ενδεχόμενη αντιτρομοκρατική εκπαίδευση σκοπιανών αξιωματικών (αν καταστεί αναγκαίο) και αορίστως αναφέρεται σε εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών. Είναι μια ενδιαφέρουσα βέβαια συμφωνία και ένα προεκλογικό δωράκι στον φίλο Νίκολα Γκρούεφσκι, δεν ήταν όμως αυτό που επιθυμούσε διακαώς ο Πρόεδρος της γειτονικής μας χώρας. Οι απαιτήσεις των Σκοπίων βασικά δεν ικανοποιήθηκαν, ίσως γιατί η ηγεσία των ΗΠΑ δεν επιθυμούσε να προκαλέσει την Ελλάδα και το ελληνοαμερικανικό στοιχείο, εν όψει και των προεδρικών εκλογών. Πάντως, η αιτιολόγηση αυτή δεν φαίνεται ισχυρή. Πολλοί αμερικανοί αναλυτές πιστεύουν ότι η άρνηση των ΗΠΑ να υπογράψουν στρατιωτική συμφωνία οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ήθελαν να δεσμευτούν για τη διασφάλιση της ακεραιότητας των Σκοπίων. Υπάρχει η ρευστότητα στην περιοχή των Βαλκανίων και η ισχυρή αλβανική μειοψηφία στην ΠΓΔΜ που μπορεί να προκαλέσουν μελλοντικά μετατόπιση των συνόρων, όταν θα υπάρξει ισχυρή πίεση ή όταν οι ΗΠΑ θεωρήσουν ότι με τον τρόπο αυτόν εξυπηρετούνται τα ζωτικά τους συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων. Εδώ ξεφύτρωσαν πολλά κρατίδια, ορισμένα από τα οποία δεν μπορούν να θεωρηθούν βιώσιμα. Ίσως η άποψη αυτή να δίνει μια απάντηση στην ψυχρολουσία που επεφύλαξαν οι ΗΠΑ στους φίλους τους των Σκοπίων.
2Η τραγωδία της Μιανμάρ είναι γνωστή και έχει προκαλέσει φρίκη. Την Παρασκευή 2 Μαΐου και το Σάββατο πρωί ένας τρομερός κυκλώνας χτύπησε περιοχές γύρω από την πρωτεύουσα Γιανγκόν, με αποτέλεσμα να ισοπεδώσει τις περιοχές αυτές και να σκορπίσει τον θάνατο σε 100.000 αθώους πολίτες. Εκατοντάδες χιλιάδες οι άστεγοι, οι τραυματισμένοι και οι πεινασμένοι. Βέβαια οι φυσικές καταστροφές δεν είναι κάτι το άγνωστο στις ασιατικές ακτές που βρίσκονται κοντά στον Ινδικό. Και επειδή αυτές οι περιοχές είναι οι πλέον πυκνοκατοικημένες του πλανήτη και με ανύπαρκτες υποδομές τα θύματα είναι πολλά. Θυμάμαι σαν τον πλέον θανατηφόρο κυκλώνα αυτόν που έπληξε το Μπαγκλαντές τον Νοέμβριο του 1970 και προκάλεσε τον θάνατο περίπου 500.000 ανθρώπων. Τότε η ανυπολόγιστη αυτή καταστροφή είχε προκαλέσει φρίκη στην παγκόσμια κοινότητα. Τώρα η φρίκη χτύπησε τη Μιανμάρ και ταυτόχρονα και την Κίνα με τον πολύνεκρο ισχυρό σεισμό των 7,9 Ρίχτερ και με τα θύματα να μην έχουν ακόμη καταμετρηθεί επακριβώς! Τώρα στην περίπτωση της Μιανμάρ η παγκόσμια κοινότητα ευαισθητοποιήθηκε να συνδράμει τα θύματα, προσφέροντας βοήθεια. Όμως το δικτατορικό καθεστώς που ασκεί την εξουσία στη χώρα αυτή προτίμησε οι πληγέντες να παραμείνουν άστεγοι, τραυματισμένοι, γυμνοί και ξυπόλυτοι, πεινασμένοι και εκτεθειμένοι σε σοβαρό κίνδυνο επιδημιών. Το 1962 η Μιανμάρ είχε την ατυχία να τη χτυπήσει ένας άλλος σφοδρός κυκλώνας. Η εγκαθίδρυση μιας απάνθρωπης δικτατορίας! Για τη «σωτηρία της πατρίδας» βέβαια και την «ευημερία του λαού της» μια διεφθαρμένη χούντα κατέλαβε την εξουσία. Έτσι με την κλασική δικαιολογία διεφθαρμένων πολιτικών και στρατιωτικών ο λαός της Μιανμάρ βρέθηκε κάτω από ένα απάνθρωπο καθεστώς. Παρέλαβε μια πλούσια χώρα και τη μετέτρεψε σε χώρα πεινασμένων και ρακένδυτων πολιτών. Με μια κυβέρνηση που αδιαφορεί προκλητικά για τη ζωή και τα στοιχειώδη δικαιώματα των πολιτών. Με μια εξουσία που επιδιώκει τη διατήρησή της αντί πάσης θυσίας. Αυτό είναι το δικτατορικό καθεστώς που το γνωρίσαμε κι εμείς στη χώρα μας την περίοδο 1967 – 1974. Εγκληματικά και απάνθρωπα καθεστώτα. Πώς ήταν δυνατόν και το καθεστώς της Μιανμάρ να δείξει έστω και μια επιφανειακή συμπόνια για τα θύματα του κυκλώνα; Τι ξέρει η χούντα όπου γης από ανθρωπιά;