Πότε θα πληρώσουν οι κυρίαρχοι του κόσμου;

Ο θρήνος και ο κοπετός των πολλών αυξάνεται αλματωδώς, ενώ ταυτόχρονα η αναισθησία και η αναλγησία των ολίγιστων καλά κρατεί και με αδηφαγικά ανοδική μάλιστα τάση. Ο εκρηκτικός αυτός συνδυασμός φτώχειας και εξαθλίωσης από τη μια μεριά και απληστίας, εξαχρείωσης και προκλητικής χλιδής από την άλλη είναι αδύνατον να μην έχει καταλυτικές συνέπειες, αργά ή γρήγορα. Όσοι βαυκαλίζονται να νομίζουν ότι με ψιχία μπορεί να γεφυρωθεί αυτό το τεράστιο χάσμα, πλανώνται πλάνην οικτροτάτην.
Οι μη επιδεχόμενες αμφισβήτηση αυτές διαπιστώσεις ισχύουν παγκοσμίως. Όμως, και η Ελλάδα δεν πάει πίσω ως κρίκος της ίδιας αλυσίδας, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, αν όρος σύγκρισης είναι, επί παραδείγματι, χώρες της Αφρικής. Στην Ελλάδα, ωστόσο, ακμάζουν περισσότερο από αλλού, πλην των μεγάλων, και οι μικρομεσαίοι σαλταδόροι, όπως, λόγου χάρη, οι βενζινοπώλες για ένα τριήμερο και τα πάσης φύσεως φακελάκια.
Με οργιάζουσα την ακρίβεια θα πουν και άλλοι, εκτός από τους ήδη πεινασμένους, το ψωμί ψωμάκι. Το τραγικό είναι ότι όχι μόνο η λεγόμενη «προστασία του καταναλωτή» είναι ανύπαρκτη, αλλά και ότι η κυβέρνηση βάζει… ηλιόλαδο στη φωτιά, καταφεύγοντας σε αυξήσεις στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μετακίνησης και σε άλλες ζωτικές για τους μη έχοντες υπηρεσίες. Ταυτόχρονα αφήνει ανενόχλητες τις τράπεζες να ξεζουμίζουν τον κοσμάκη. (Για τους πλειστηριασμούς σε εξευτελιστικές τιμές των αδυνατούντων να αποπληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια, έγραψα προ εβδομάδων και εγώ και η κυβέρνηση έλαβε κάποια στοιχειώδη μέτρα με απαράδεκτα μεγάλη καθυστέρηση. Κάτι που θα όφειλαν να έχουν κάνει ήδη οι κυβερνήσεις του σημιτικού ΠΑΣΟΚ…)
Θα μείνω στα του οίκου μας, αφού προηγουμένως αναφερθώ στη φρίκη που εκτυλίσσεται στις φτωχογειτονιές της νότιας Αφρικής, όπου ντόπιοι, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αλληλοεξοντώνονται με εξαθλιωμένους πρόσφυγες από τη Ζιμπάμπουε, επειδή «τους παίρνουν τις δουλειές», για να σχολιάσω ότι οι απόκληροι του κόσμου πρέπει να συνειδητοποιήσουν κάποτε πως είναι σύμμαχοι και πως ο κοινός εχθρός είναι εκείνος που τους έχει οδηγήσει σ’ αυτήν την κατάντια. (Ναι, όπως κάθε άνθρωπος που διαθέτει αισθήματα και καθαρή συνείδηση, ευαγγελίζομαι την παγκόσμια επανάσταση όσο ουτοπική κι αν φαίνεται σήμερα.)
«Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος», διαλαλεί ορθότατα η θρησκεία μας, προϋποθέτοντας σιωπηρώς ότι ο άρτος δεν λείπει σε κανέναν… Πώς να καλλιεργηθούν, όμως, πνευματικές ανησυχίες και προβληματισμοί, όταν τα ανώτατα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα υπολειτουργούν; Όταν αρκετοί πανεπιστημιακοί καθηγητές δεν θα ήταν ικανοί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους ούτε ως δημοδιδάσκαλοι; Όταν οι φωτισμένες προσωπικότητες του τόπου μας σπανίζουν και μερικές από αυτές υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα; Αφήνω που, με δεδομένη την ανάγκη της επιβίωσης, έχει δημιουργηθεί ένα προλεταριάτο νέων στην ηλικία επιστημόνων, οι οποίοι κάνουν όποια δουλειά του χεριού ή του ποδαριού τούς βρεθεί…
Ποια είναι όμως, εκτός από τους καταξιωμένους συγγραφείς και καλλιτέχνες, τα άλλου τύπου ΠΡΟΤΥΠΑ που διαθέτουμε και που αποτελούν τη βιτρίνα της χώρας μας; Σχετικά πρόσφατα είχαμε την ξαφνική άνθηση του αθλητισμού μας, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, και ήμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Σήμερα θέλουμε να κρυφτούμε από την ντροπή μας για τα ηχηρά κρούσματα ντόπινγκ που αντιμετωπίζουμε. Ερωτώ: Θα κατακτήσουμε, άραγε, έστω και ένα χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου; Πολύ αμφιβάλλω. (Για να είμαι δίκαιος, οφείλω να προσθέσω ότι το ντόπινγκ έχει γίνει θεσμός διεθνώς και απορώ ειλικρινά πώς μέχρι στιγμής δεν έχει ανακαλυφθεί κανένας αθλητής άλλης χώρας που να έχει κάνει χρήση των νέων αναβολικών κινεζικής προελεύσεως. Πάντως, θεωρώ απίθανο να έχει συνωμοτήσει το σύμπαν εναντίον του ελληνικού αθλητισμού.)
Και ιδού το μη φαρμακευτικής φύσεως αναβολικό που τονώνει από την Τρίτη το βράδυ την τρωθείσα αυτοεκτίμησή μας, δηλαδή την κακομοιριά μας: η Καλομοίρα! Το νέο ίνδαλμα του απεχθέστερου μικροαστισμού! Το ευτελέστερο υποκατάστατο της εθνικής μας ψωροπερηφάνιας! (Προς Θεού, δεν κατηγορώ τη συγκεκριμένη κοπέλα. Κατηγορώ τα δικά μας… ποιοτικά κριτήρια. Και η κατηγορία μου είναι δριμύτερη, τόσο επειδή υποβαθμίζουμε αναρίθμητα τραγούδια εξαίρετων συνθετών μας όσο και επειδή προτιμούμε ακούσματα στην αγγλική παρά στην πανάρχαια και πλουσιότατη σε εκφραστικές αποχρώσεις γλώσσα με την οποία γαλουχηθήκαμε.)
Μοναδικό καταφύγιο και συνάμα πολυτιμότατο εξαγωγικό μας προϊόν είναι ο πολιτισμός μας. Ένας πολιτισμός του σήμερα, με βαθιές και ακλόνητες ρίζες, που διατρανώνει τη συνέχεια του Ελληνισμού. Μια συνέχεια που απεμπολούν αβασάνιστα κάποιοι… μεγαλόσχημοι του εξυπνακισμού, που ενδέχεται είτε να θαυμάζουν είτε να απεχθάνονται την Καλομοίρα και την κάθε Καλομοίρα. Άλλωστε αυτού του είδους οι θαυμασμοί ή οι απέχθειες είναι περιέργως εξίσου της μόδας… Όσο για τους κυρίαρχους του κόσμου (που είναι ακόμα στρογγυλοκαθισμένοι στις βελούδινες πολυθρόνες της χλιδής και της ισχύος τους) είναι οι ίδιοι που έχουν επινοήσει, εκτός από πλειάδα άλλων τεχνασμάτων, τις γιουροβιζιονικές φιέστες για να αποκοιμίζουν τους λαούς και να τους απομακρύνουν από τις ζωοδότρες παραδόσεις τους, προσφέροντάς τους θεάματα χωρίς άρτον. «Ευτυχώς χωρίς άρτον», λέει μια φωνή μέσα μου. Διότι αυτή ακριβώς η έλλειψη άρτου θα αποτελέσει τον καταλύτη που θα υποσκάψει την κυριαρχία τους.