ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή από τη δουλεία της βιοτικής ανάγκης. Κάτω από τη δουλεία της βιοτικής ανάγκης, «ζει» μια μεγάλη μερίδα του λαού μας. Είναι η μερίδα των ανέργων, των απόμαχων της δουλειάς (χαμηλοσυνταξιούχων), των μισθωτών των 700 ευρώ, ακόμα και των μικρομεσαίων εισοδηματικά στρωμάτων.
Η βουλιμία του αχαλίνωτου κέρδους ορισμένων οργανωμένων ομάδων του κεφαλαίου (καρτέλ, άτυπων τραστ, εμπορικών κυκλωμάτων, αλυσίδων ομοειδών επιχειρήσεων κ.λπ.) κάτω από μια ανεκδιήγητη Επιτροπή Ανταγωνισμού, έχουν μεταβάλει την αισχροκέρδεια σε αφηνιασμένο άλογο που καλπάζει. Η αγορά «λειτουργεί» ως ζούγκλα στην οποία τα θηρία, δηλαδή οι δυνάμεις του κέρδους, λυμαίνονται μαζικά τα απροστάτευτα θύματα, τους Έλληνες καταναλωτές. Οι μαυραγορίτες, μικροί και μεγάλοι, είναι ασύδοτοι και επιδίδονται ανενόχλητοι στο ληστρικό τους έργο. Ποδοπατώντας νόμους, συναλλακτικά ήθη, χωρίς κοινωνική ευαισθησία και χωρίς ηθικούς φραγμούς, θησαυρίζουν πλούτο αθέμιτο εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη. Και η πολιτεία ανήμπορη, ανίκανη, αδύνατη ή γιατί δεν θέλει παρακολουθεί «εκ του μακρόθεν» την εκμετάλλευση, την κοινωνική ληστεία των οργανωμένων ομάδων της αγοράς-ζούγκλας.
Η σημερινή εικόνα φέρνει στη σκέψη το φαινόμενο της «Μαύρης Αγοράς», το οποίο άνθησε στην Κατοχή από ολίγους ασυνείδητους, οι οποίοι θησαύριζαν με τη δυστυχία του υπόδουλου λαού μας. Συνεπώς, δεν υπερβάλλουμε αν πούμε ότι και σήμερα αυτό το ιδιότυπο, το ιδιώνυμο φαινόμενο εγκληματικότητας λειτουργεί εν μέση Δημοκρατία, εκμεταλλευόμενο τη βιοτική ανάγκη. Και είναι, δυστυχώς, πέρα και έξω από κάθε έλεγχο του υπεύθυνου κράτους. Η θεωρία της ελεύθερης οικονομίας, η φιλοσοφία ότι η αγορά λειτουργεί με τους κανόνες του ανταγωνισμού είναι φενάκη.
Το κράτος δεν δικαιούται να αδρανεί, αλλά υποχρεούται να παρεμβαίνει, όταν η κοινωνική ισορροπία ανατρέπεται από την κυριαρχία των ολίγων και ισχυρών εις βάρος των πολλών και των αδύνατων. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη αποκατάστασης. Γιατί, διαφορετικά, απειλείται η κοινωνική συνοχή. Όμως, μια τέτοια παρέμβαση δεν θεωρείται εφικτή από ένα κράτος που έχει παραιτηθεί από την κοινωνική του ευθύνη. Γιʼ αυτό πλέον αυτή η ευθύνη ανήκει στον λαό. Ορθώς η ομοσπονδία των καταναλωτών εκήρυξε την προηγούμενη Πέμπτη ημέρα μποϊκοτάζ. Αλλά μόνο μια μέρα δεν είναι αρκετή, ούτε δύο ούτε τρεις. Κάποιες εβδομάδες ή κάποιοι μήνες χρειάζονται για ένα διαρκές μποϊκοτάζ, ώστε να καταλάβουν οι εκμεταλλευτές της βιοτικής ανάγκης ότι υπάρχει και λαός που αυτοπροστατεύεται. Είναι η ώρα, μέσα από τέτοιες κινητοποιήσεις, να αποκτήσει ο λαός καταναλωτική συνείδηση. Έτσι, θα «ρυθμίζει» αυτός πλέον τους κανόνες της αγοράς. Και έτσι μόνο θα συνετίσει τους μαυραγορίτες.
[email protected]