Τρώμε τώρα που… πλουτίσαμε τα έτοιμα, που φτιάξαμε όταν πεινάγαμε…
Αντίθετα, κάποιοι αμετανόητοι Έλληνες που διεκδίκησαν αποζημιώσεις για τη σφαγή στο Δίστομο κυνηγήθηκαν κυριολεκτικά, έχοντας απέναντι ΕΛΛΗΝΕΣ αρχιδικαστές…
Σειρά έχουν τα ΕΛΠΕ, τα γνωστά παλαιότερα ως Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (ΔΕΠ). Ήδη είναι μέσα με τα δύο πόδια ο Λάτσης. Ένα βηματάκι απομένει, που άλλωστε είναι συμφωνημένο… Και εδώ έναντι πινακίου φακής. Ό,τι προαιρείστε στον δίσκο που έχουμε βγάλει στη γύρα…
Ακολουθεί η Ολυμπιακή μας Αεροπορία. Με τους περιζήτητους έξι κύκλους, που χρόνια μετέφερε την ελληνική σημαία στην άκρη της γης, σε κάθε γωνιά όπου υπάρχει ελληνική ομογένεια. Και έβγαλε από την απομόνωση δεκάδες νησιά μας, μέχρι και το Καστελλόριζο. Αν βούλιαξε, την κύρια ευθύνη την έχουν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις που πέρασαν μετά την αγορά της από τον Ωνάση. Φταίνε, λέει, οι αργόμισθοι… Γιατί έπαιρναν πολλά. Μα όταν ο εργοδότης τα δίνει, θα ‘ναι κορόιδο ο εργαζόμενος, και μάλιστα μιας αεροπορικής εταιρείας, που δεν ξέρει αν θα γυρίσει στη βάση του, να μην τα πάρει. Υποβαθμίζουμε, ξεχνάμε το ακριβό χρυσό μετάλλιο, ότι η Ολυμπιακή μας είναι μεταξύ των πρώτων αεροπορικών εταιρειών στον κόσμο σε ασφάλεια. Κι αυτό δεν είναι επίτευγμα των άψυχων μηχανών, αλλά των εργαζομένων της. Άραγε δεν δικαιούνται τα μπόνους των εκατομμυρίων ευρώ που κάθε χρόνο μοιράζει στην παρέα του ο κ. Αράπογλου;
Στην αναμονή τα λιμάνια, τα ΕΛΤΑ, η ΕΥΔΑΠ κι ό,τι άλλο έχει ζήτηση… Ήδη οι μεγάλοι δρόμοι έχουν εκχωρηθεί σε λεφτάδες-εργολάβους που πλούτισαν παίρνοντας δημόσια έργα… Το αεροδρόμιο υπό γερμανική κατοχή. Στη… διάλυση του καταστήματος βγαίνουν στο σφυρί και τα μικρά αεροδρόμια…
Τίποτε δεν πρόκειται να μείνει σε ελληνικά χέρια… Ήδη έχουν προηγηθεί και άλλες εύρωστες επιχειρήσεις που πουλήθηκαν, άλλες που έκλεισαν, και είχαν ανδρωθεί από έλληνες πατριώτες, όπως η «Πειραϊκή Πατραϊκή», η «Αιγαίον», η «Αθηναϊκή Χαρτοποιία», ο «Φιξ», τα τσιμέντα «Ηρακλής». Όλα πλέον εισαγόμενα…
Πουλάμε σε εποχή υποτιθέμενης οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας – απόδειξη ότι είμαστε μέλος του πλουσιότερου κλαμπ της γης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου όλοι οι πεινασμένοι θέλουν να μπουν.
Και τι ειρωνεία, όλα αυτά που πουλάμε, που έχουμε βγάλει ντελάλη, φτιάχτηκαν όταν η Ελλάδα πεινούσε, όταν ήταν ρημαγμένη από τον πόλεμο και τον Εμφύλιο, όταν δεν είχε τον χορό των «πακέτων Ντελόρ», όταν μέχρι και το ’70 στα χωριά μας με τη λάμπα πετρελαίου διάβαζαν τα παιδιά και στα νοσοκομεία έπρεπε να πέθαινες για να πας…
Κι όλον αυτόν τον θησαυρό –το ρεύμα που έφτασε και στην τελευταία γωνιά, τα τηλέφωνα που με τον ΟΤΕ μπήκαν σε όλα τα σπίτια– τον πουλάμε για ένα ξεροκόμματο… Τουλάχιστον να λυνόταν το οικονομικό μας πρόβλημα, να καλύπταμε ελλείμματα, χαλάλι τους… Θα είχαμε μια δικαιολογία…
Ξένοι στον τόπο μας… Εκεί πάμε… Το Βερολίνο θα αποφασίζει για τον έλληνα εργαζόμενο… Γκαουλάιτερ παντού, σε κάθε βήμα… Κι αντίσταση καμιά…
Φταίμε κι εμείς… Ανταλλάξαμε την ελευθερία μας μ’ ένα κόκαλο καλοπέρασης. Με καλύτερο σπίτι, τηλεοράσεις, κινητά, αυτοκίνητα, Σαββατοκύριακα εκτός, εξοχικά… Ε, όλα αυτά έχουν μια τιμή. Την παράδοσή μας…
Ένα μονάχα προβληματίζει… Όταν τα πάρει όλα ο… παλιατζής, με τι θα ζήσουμε, αφού άλλο τίποτε δεν θα ‘χουμε να πουλήσουμε, αφού μόνο καφετέριες παράγουμε… Με τις αναμνήσεις; Με το ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα, όπως τελειώνει το κάθε παραμύθι…
Καληνύχτα σας…