Το τουρκικό κράτος: Δομές και πολιτικές
Η ελληνική δημοσιότητα λοιπόν αιφνιδιάστηκε εσχάτως από την κατά τρόπο προκλητικό και ανερυθρίαστο προβολή στην ιστοσελίδα του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών αντιλήψεων και θέσεων, «γκαιμπελικού» τύπου ψευδολογιών και κακόγουστων κατασκευών ως προς την κατάσταση που επικρατεί στη μειονότητα στη δυτική Θράκη, την οποία κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών προσδιορίζει για χιλιοστή φορά ως «τουρκική», πράγμα το οποίο τείνει να επικρατήσει, διά της διολισθαίνουσας αντίληψης που καλλιεργούν ορισμένα μέσα, ως «αποδεκτό» και για την ελληνική δημοσιότητα.
Το χειρότερο όμως που εμφανίζεται στην ιστοσελίδα και προβάλλεται σκανδαλωδώς, πραγματικά «γκαιμπελικά», είναι η ψευδολογία περί συστηματικής κρατικής καταπίεσης της μειονότητας, και ακόμη περισσότερο η προβολή της εικόνας της ομαδικής «στρατοπεδοποίησης» του μουσουλμανικού στοιχείου της Θράκης.
Ταυτόχρονα προβάλλεται και η γνωστή θεωρία περί «γκρίζων ζωνών», πράγμα που μετατρέπει ipso facto κατά την τουρκική θεώρηση ολόκληρο το Αιγαίο σε «διαφιλονικούμενη» ζώνη. Προς τούτο χρησιμοποιείται το ανήκουστο για το Διεθνές Δίκαιο και κυρίως την πρακτική του, δηλαδή τη συνείδηση δικαίου που για πολλές δεκαετίες καλλιέργησε, πως δήθεν τα νησιά που δεν έχουν αποκτηθεί από την Ελλάδα με συνθήκες στις οποίες να συμμετείχε η Τουρκία, κι επομένως αποτελούν αντικείμενο διεθνούς διαπραγμάτευσης. Το τελευταίο θα σήμαινε σύμφωνα με την τουρκική λογική μια εξαρχής συνολική επαναδιαπραγμάτευση εκατοντάδων νήσων και βραχονησίδων του Αιγαίου.
Εκείνο που εμείς θέλουμε να τονίσουμε είναι πως αυτή η αντίληψη, τέτοιου είδους πολιτικές, επεκτατικές διεκδικήσεις, προβάλλονται εδώ και σχεδόν 30 χρόνια προς τη χώρα μας από την Άγκυρα. Το ζήτημα των λεγομένων «γκρίζων ζωνών» εμφανίστηκε ως επίσημη τουρκική διεκδίκηση το 1993 σε επετηρίδα των Στρατιωτικών Ακαδημιών της Τουρκίας και επιβεβαιώθηκε «επί του εδάφους» με την ατυχή για τη χώρα μας κρίση των Υμίων του 1996.
Εκείνο που μας ενδιαφέρει να επισημαίνουμε σε ό,τι αφορά τη δημοσιότητα και την ελληνική πολιτική γενικότερα είναι ότι στην Τουρκία υπάρχει μια σταθερή και αδιασάλευτη κρατική δομή η οποία είναι ανεξάρτητη των κυβερνήσεων, σχεδιάζει την Υψηλή Στρατηγική και την Πολιτική Ασφάλειας της χώρας προς τα έσω και προς τα έξω, η οποία είναι η Κεμαλική Στρατογραφειοκρατία. Δεν λειτουργεί η Τουρκία όπως η χώρα μας, η οποία δυστυχώς πολλές φορές αυτοσχεδιάζει σε θέματα εθνικής στρατηγικής και εξωτερικής πολιτικής ευρύτερα, ή ακόμη και οποιαδήποτε άλλη δυτικού τύπου δημοκρατία, αλλά έχει μια ικανότητα παραγωγής πολιτικής μακράς πνοής η οποία είναι αταλάντευτη, προσαρμόζεται στις εξελίξεις, κυρίως όμως, υπηρετεί το τουρκικό εθνικό συμφέρον όπως το αντιλαμβάνονται το τουρκικό κεμαλικό κατεστημένο και η Στρατογραφειοκρατία.
Τέλος, μεγάλη μας προσδοκία για την ευρωπαϊκή πορεία της γείτονος και την ικανότητά της για ευρωπαϊκή «μετάλλαξη» δεν φαίνεται να επαληθεύεται ούτε κατʼ ελάχιστον, αντιθέτως ο «ευρωπαϊστής» πρωθυπουργός Ερντογάν κινδυνεύει να πάει φυλακή και το κόμμα του να τεθεί εκτός νόμου. Θα λέγαμε πως βρισκόμαστε απέναντι σε ένα sui generis κρατικό μόρφωμα το οποίο αποτελεί μια αναχρονιστική εκδοχή ενός μιλιταριστικού επεκτατισμού, με τάσεις κοινωνικού και επιλεκτικά πολιτικού εκσυγχρονισμού στο εσωτερικό του, ενώ παράλληλα ολόκληρο το στρατογραφειοκρατικό αυταρχικό σύστημα κρατικής επιβολής τυγχάνει μιας πρωτοφανούς εσωτερικής πολιτικής νομιμοποίησης. Εμείς οφείλουμε να γνωρίζουμε τον «γείτονα» στη σκέψη, τους σχεδιασμούς και τις πολιτικές του για να είμαστε σε θέση να κάνουμε πρόβλεψη και πρόληψη κυρίως δε να μην αιφνιδιαζόμαστε, ούτε και να ʼχουμε αφελείς και ανεδαφικές ίσως προσδοκίες.
Ζούμε ακόμη σε ένα παγκόσμιο σύστημα κρατών στο οποίο δεν επικράτησε εισέτι η καντιανή λογική της νομοτελειακής ειρήνης, αλλά η χομπσιανή πρόβλεψη του «πολέμου όλων εναντίον όλων».