Μεσαιωνικές συντεχνίες

Αναφερόμεθα στις απεργιακές κινητοποιήσεις των βυτιοφόρων και φορτηγών. Όμως ανάλογες διαπιστώσεις μπορούν να διατυπωθούν για πολλούς κλάδους και συνδικαλιστικούς φορείς που «διαχειρίζονται» κρίσιμα κοινωνικά και δημόσια αγαθά. Και πριν απ’ όλα ζητείται η απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα: Ποιο είναι το όριο της συνδικαλιστικής διεκδίκησης, όταν διακυβεύονται κρίσιμα κοινωνικά αγαθά, που αφορούν στην ίδια τη ζωή, στην υγεία, στην οικονομική δραστηριότητα των πολιτών;

Ιδιαίτερη όμως εντύπωση προκαλεί το πρόβλημα της διατήρησης μιας συντεχνιακού τύπου δομής κάποιων επαγγελμάτων στον σύγχρονο κόσμο.

Πώς και με ποια κριτήρια παρέχονται οι άδειες στους «δημοσίου χαρακτήρα» μεταφορείς καυσίμων και αγαθών; Είναι γεγονός ότι από τη μια πλευρά ίσχυσαν και ισχύουν ακόμα πελατειακές σχέσεις στη χορήγηση αδειών. Όμως από την άλλη η ίδια η συντεχνιακή δομή αυτοαναπαράγεται αφού οι άδειες κληρονομούνται ή πωλούνται σ’ έναν στενό κύκλο, με αποτέλεσμα οι «προνομιούχοι» να συγκροτούν ένα «κλειστό» κοινωνικό στρώμα, που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και τη διατήρηση των όρων αναπαραγωγής του, και στην ουσία αδιαφορεί για τις κοινωνικές επιπτώσεις των διεκδικήσεών του.

Χρειάζονται, συνεπώς, σημαντικές αποφάσεις που θα απεγκλωβίσουν την κοινωνία και τους πολίτες από εκβιαστικές πρακτικές, που ελάχιστη σχέση έχουν με τους γνήσιους συνδικαλιστικούς αγώνες. Γιατί οι αγώνες αυτοί παίρνουν νόημα από το γεγονός ότι προωθούν το γενικό καλό και δεν αποσκοπούν στα ιδιωτικά συμφέροντα κάποιας συντεχνίας.

ΟΦΙΣ