Βυζάντιον

Μακροπρόθεσμα, όμως, το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο. Θα περάσει η σκόνη του χρόνου πάνω από το σκιάχτρο, θα ζευγαρώσει με τη σκουριά και το τελικό μόρφωμα θα δείχνει ακριβώς όπως ο Προκόπιος. Ώρες-ώρες σκέφτομαι πως δεν υποδύομαι εδώ τον Προκόπιο, αλλά ο Προκόπιος είναι που παριστάνει κάποιον άλλον στην πραγματική ζωή.

Αφορμή γι’ αυτήν την καταθλιπτική εισαγωγή είναι το μήνυμα μιας αναγνώστριας που μου περιγράφει κάποια τραγική κατάσταση στην Κρήτη, την ιστορία μιας γυναίκας που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. Απόρησα γιατί το έστειλε σε μένα, γιατί δεν απευθύνθηκε σε κάποιο κανάλι, σε έναν διάσημο δημοσιογράφο, εν ανάγκη ας κατέθετε αίτηση ακροάσεως από τον Τριανταφυλλόπουλο. Ούτε και η ίδια ήξερε τον λόγο, μου είπε πως απλώς διαβάζοντας τη στήλη εδώ και έναν χρόνο αισθάνθηκε την άνεση να με ενημερώσει για το πρόβλημα. Τέλος πάντων βρήκαμε κάποια λύση και η αλληλογραφία μας μάλλον δεν θα έχει συνέχεια. Κάτω από το μήνυμά της είναι ένα άλλο με εθνικής φύσεως περιεχόμενο. Έχει κάτσει τώρα ένας τύπος και μου γράφει ολόκληρη ανάλυση για συνωμοσία των Σκοπιανών, τον Σόρος και το εβραϊκό κεφάλαιο, που μέσα από funds έχει βάλει στόχο την εξόντωση του ελληνισμού μια και αυτός είναι ο σκοπός των σιωνιστών. Ειλικρινά θα το δημοσιεύσω γύρω στον Δεκαπενταύγουστο όταν βαριέμαι να γράφω από την παραλία. Και είναι να απορείς: γιατί ξοδεύουμε τόση ενέργεια σε βλακείες; Γιατί αγνοούμε το απτό και εμμένουμε στις ιδεοληψίες; Νομίζω πως έχω την απάντηση. Όταν επιμένεις σε κάτι που στην αλήθεια δεν υπάρχει, απολαμβάνεις τη δυνατότητα να κατασκευάζεις τον κόσμο όπως ακριβώς θα ήθελες να είναι.

••••

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Γιώργος Σουφλιάς, στον οποίο, με την ευκαιρία, να του ευχηθούμε να ζήσει να τη χαρεί αυτήν την ολόθερμη στήριξη από το Συγκρότημα. Ο Σουφλιάς, λοιπόν, ασχολείται με έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος δεν κάνει πολιτική, παίζει «Μονόπολη» με καλές δημόσιες σχέσεις. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μου περιγράφουν άνθρωποι που γνωρίζουν σχετικά για τα μέτρα κατά της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Πρώτον, αυτά τα περί πράσινου τέλους και δακτυλίου στα τζιπ θα αποδειχθούν τρύπια, όσο και ο δακτύλιος, που ισχύει σήμερα για όλους εκτός από αυτούς που έχουν στην κατοχή τους μεγάλα κυβικά και άδεια εισόδου. Δεύτερον, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η απόσυρση των παλαιών αυτοκινήτων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση του αριθμού των Ι.Χ. Τρίτον, όσο δεν αγγίζεις τη μόλυνση που προκαλούν τα ταξί και τα παλαιά λεωφορεία, τόσο κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Και όμως, όλη αυτή η φούσκα, αν και κενή περιεχομένου, εμφανίστηκε ως πράσινη επανάσταση, ως οικολογικό άλμα. Για φανταστείτε, τώρα υπάρχει ο Στινγκ για τον Αμαζόνιο και ο Σουφλιάς για την Ελλάδα, μιλάμε για τόσο ριζική παρέμβαση.

••••

Επίσης δεν τολμώ να μεταφέρω πώς μου σχολίασε αυτές τις προτάσεις ο άνθρωπός μου στο υπουργείο Οικονομίας. Απλώς μου επισήμανε πως διακρίνονται από μια παγκόσμια πρωτοτυπία: δεν συνοδεύονται από οικονομική μελέτη και αποτίμηση του κόστους στον προϋπολογισμό. Και εσύ μένεις στο τέλος να απορείς. Πώς ένας πολιτικός του διαμετρήματος Σουφλιά έχει μείνει έτσι να ταλαιπωρείται από τον ίδιο του τον εαυτό; Μην είναι πως αισθάνεται αδικημένος από τη μεταχείριση που του επιφύλαξε η ιστορία; Μην είναι που προσπαθεί να αναδειχθεί εκεί όπου πια δεν υπάρχει χώρος;

••••

Βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν τραβάω τις κοτσίδες μου. Διαβάζω, ας πούμε, την ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ με την οποία εγκαλείται η κυβέρνηση για στημένο παιχνίδι στα λιμάνια και ειλημμένη απόφαση παραχώρησης του ΟΛΠ στους Κινέζους. Γαμώ την τρέλα μου μέσα, κανένας δεν μου δίνει σημασία, κανένας δεν ασχολείται με όσα γράφω. Μπορεί να γράψω ότι έρχεται το τέλος του κόσμου και θα το περάσουν για πλάκα. Δύο χρόνια πριν είχα γράψει ότι η συμφωνία με τους Κινέζους έχει κλείσει και πως οι διαγωνισμοί θα έχουν προσχηματικό χαρακτήρα. Έναν χρόνο πριν είχα γράψει ότι οι Κινέζοι καταδίκασαν, από καραμπόλα, το μέλλον του ΠΑΟΚ. Διότι κάποιος που είχε ενδιαφέρον για τα λιμάνια είχε δεχθεί να επενδύσει στον ΠΑΟΚ και να διευκολύνει την κυβέρνηση, αρκεί να αποκτούσε λόγο σε Θεσσαλονίκη και Πειραιά. Μου εξηγούν πως η επιλογή των Κινέζων είναι τόσο πολιτική όσο και οικονομική. Έτσι τους έχουμε όλους ευχαριστημένους. Κινέζοι στα λιμάνια. Γερμανοί στις τηλεπικοινωνίες. Γάλλοι στους εξοπλισμούς. Η χώρα ούτως ή άλλως ανήκει στους Αμερικανούς, νομίζω πως πρέπει να βρούμε κάτι καλό για τους Βρετανούς.

••••

Η απεργία των βυτίων είχε και τα καλά της. Όπως προσέξατε, την εβδομάδα που πέρασε δεν έπεσε ούτε μία μολότοφ στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Και εγώ πέρασα υπέροχα. Έχω κολλητό βενζινά με ιδιόκτητο βυτίο. Το πρόβλημα ήταν πως άφησα το αυτοκίνητο εκεί τη νύχτα και πήγα το πρωί με τα πόδια για να το πάρω γεμάτο. Επίσης έκανα ένα-δύο ρουσφέτια αν και διαψεύστηκαν οι ελπίδες μου πως, λόγω του κατοχικού κλίματος, θα μπορούσα να πάρω αντάλλαγμα σε είδος. Πήρα μόνο χαμόγελα. Εν τέλει, μόνο αν έχεις αναβαπτιστεί στον εκμαυλισμό, όπως η χάρη μου, μπορείς να απολαύσεις όλη αυτήν την παρακμή, να βλέπεις δηλαδή τους άλλους να πλακώνονται με το μπιτόνι στο χέρι, αγρότες να κυνηγάνε οδηγούς, τιμές μαύρης αγοράς. Μπήκαμε όλοι μέχρι τη μέση στον βούρκο και δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, δεν έχουμε βενζίνη. Λογικά την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές η απεργία θα έχει λυθεί. Και είμαστε όλοι πολλαπλά κερδισμένοι. Οι απεργοί θα ενισχύσουν το εισόδημά τους, οι οδηγοί θα γεμίσουν τα ρεζερβουάρ και η αυτογνωσία μας αυξήθηκε στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Με κάτι τέτοια είναι σαν να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, βλέπουμε τι ακριβώς είμαστε, από τι έχουμε φτιαχτεί.

••••

Επτά ώρες πτήση είναι η Κίνα. Σε λιγότερο από μία μέρα στη δουλειά μπορείς να φτάσεις εκεί όπου πέθαναν δέκα χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε δύο λεπτά. Πιο δίπλα ο αριθμός των νεκρών από τον κυκλώνα θα ξεπεράσει το εκατομμύριο. Και όμως, εμείς εδώ είχαμε κύριο μέλημα το καταραμένο το ρεζερβουάρ, την ουρά στο πρατήριο, το μπιτόνι που φωτογραφίζεται δίπλα στην κυτταρίτιδα, πάνω από τη σαγιονάρα. Ας ψοφήσουν οι άλλοι. Ναι, συμφωνώ ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα ουσιαστικό για να βοηθήσω. Αυτό που με εξοργίζει, όμως, είναι ότι απλώς δεν με νοιάζει.

••••

Και τώρα ας κάνω αυτό που δεν ξέρω να κάνω ή αυτό που κάνω χειρότερο από όλα τα άλλα. Ρεπορτάζ (αν με ακούγατε να το εκφέρω θα προσέχατε τον τονισμό του «ζ», την επιμήκυνση σαν πέταγμα κουνουπιού).

••••

Ήταν μια κακή εβδομάδα για την Ντόρα. Αν δεν είχε και την εκδρομή στο Παρίσι, θα καθόταν σπίτι να πετάει βάζα και να σπάει καθρέφτες. Λάθος. Δεν ήταν, απλώς, μια κακή εβδομάδα. Μου διηγούνται πως ήταν η χειρότερη στη θητεία της στο υπουργείο Εξωτερικών. Σταματήστε να χαμογελάτε χαιρέκακα και σημειώστε τι ακριβώς της έχει συμβεί.

••••

Το συνέδριο για την αποστασία του μπαμπά δεν της πήγε καλά. Όχι πως είναι άμοιρη ευθυνών. Η διοργάνωσή του αποφασίστηκε, ως συνήθως, σε οικογενειακό συμβούλιο και η ίδια συναίνεσε πλήρως, έχοντας ρίξει και μια ματιά στην ομιλία του Μητσοτάκη. Ήξερε επίσης τι θα πει και ο Βενιζέλος. Δεν περίμενε, όμως, να εμφανιστεί εκείνο το καταραμένο έγγραφο της CIA που χάλασε την τούρτα. Τελικώς η υπόθεση εξελίχθηκε σε μέτωπο Καραμανλικών-Μητσοτακικών με την υπουργό μας να βρίσκεται ανάμεσα σε πυρά. Ευτυχώς, για εκείνη, αποφάσισε ο μπαμπάς να μην απαντήσει στα πυρά και το θέμα κατέβηκε σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα, έγινε δηλαδή μια ιστορία που κανένας δεν θέλει να θυμάται και ελάχιστοι ενδιαφέρονται για να τη μάθουν τώρα.

••••

Μετά ήρθε η γκάφα με την ιστοσελίδα του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών που ισοδυναμεί με επιτυχία του Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος έριξε το θέμα στο τραπέζι. Προσέξτε τι έγινε εδώ. Η Ντόρα σχεδόν σε κατάσταση πανικού έκανε μια δήλωση-κλισέ, χωρίς καν να έχει διαβάσει τι γράφουν οι γείτονες. Επίσης τα έβαλε με τον πρέσβη στην Άγκυρα και την αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου, που δεν είχαν ενημερώσει εγκαίρως για την αλλαγή στη σελίδα. Από τις μικρές καθημερινές τραγωδίες που τσούζουν…

••••

Το χειρότερο, όμως, ήρθε στο τέλος. Από το Μαξίμου έγινε γνωστό πως ο Ισίδωρος Κούβελος δεν θα ηγηθεί της προσπάθειας για τη διοργάνωση των Μεσογειακών Αγώνων. Η ηθική τής επιλογής είναι βέβαια αθλία. Το ζεύγος Κούβελου-Ντόρας τα έδωσε όλα για να φέρει τους αγώνες στην Ελλάδα. Δικαίως διεκδικούσαν και τη διοργάνωση. Τι έγινε; Είχε αντιρρήσεις ο Κυριακού, που θεωρεί ότι ο Κούβελος εποφθαλμιά τη θέση του προέδρου της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Και έτσι είναι. Ο Κυριακού ζήτησε από τον Καραμανλή όχι μόνο να μην ανατεθεί η διοργάνωση στον Ισίδωρο, αλλά το όλο εγχείρημα να ελεγχθεί από τον ίδιο. Ο Καραμανλής επέλεξε τη μέση λύση, η διοργάνωση δεν δίδεται σε κανέναν από τους δύο. Δόθηκε στον παλιό δήμαρχο Ψυχικού, φίλο του Μισέλ…

••••

Τώρα τι πρέπει να κάνω; Να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στον Στέλιο Κούλογλου; Ας είμαστε σοβαροί… Όλοι αυτοί που τώρα μαζεύουν υπογραφές δεν τους καίγεται καρφάκι για τα δεκάδες παιδιά τού επαγγέλματος που χάνουν τις δουλειές τους ή ταλαιπωρούνται. Δεν έχουν ακούσει τίποτα για την Εξπρές, τη Sportime, την Αθλητική Ηχώ. Όχι, όχι, δεν θα γράψω τίποτα. Μετά θα διαβάζω τι έγραψα και θα λέω πως είμαι εμπαθής, συμπλεγματικός, ασυμβίβαστος με την αποτυχία και το άσημο στίγμα μου στο επάγγελμα. Σιωπητήριο.

Προκόπιος