60 χρόνια από την καταστροφή των Παλαιστινίων
Για την ακρίβεια, η ίδρυση του Ισραήλ χρονολογείται από τις 2 Νοεμβρίου 1917, όταν ο άγγλος υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Μπάλφουρ, προέβη σε μια δήλωση που αποδείχτηκε ιστορικού χαρακτήρα: «Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας προσβλέπει ευνοϊκά στην εγκαθίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό». Η δήλωση περιλαμβανόταν σε μια επιστολή με παραλήπτη τον μεγαλοτραπεζίτη λόρδο Ρότσιλντ κι έτσι -καθόλου τυχαία- έχει υποστηριχτεί ότι «η χειρονομία αυτή του Μπάλφουρ ήταν τα ευχαριστήρια προς την Τράπεζα Ρότσιλντ για την οικονομική ενίσχυση που προσέφερε στην αγγλική κυβέρνηση κατά τη διεξαγωγή του πολέμου του 1914» (Ροβήρος Μανθούλης, «Το δίκαιον του ισχυρότερου και το ισραηλοπαλαιστινιακό», εκδ. Ιανός). Κατά τον συγγραφέα δε Άρθουρ Κέσλερ, «ένα έθνος υποσχέθηκε με κάθε επισημότητα σ’ ένα δεύτερο το έδαφος ενός τρίτου». Ρήση που χρήζει αναφοράς επειδή τονίζει το καθεστώς αυθαιρεσίας και επιβολής που οδήγησε στη δημιουργία του Ισραήλ, για να φτάσουμε από το 1906 όταν ζούσαν στην Παλαιστίνη 700.000 Άραβες και 55.000 Εβραίοι στο σημερινό Ισραήλ που απαγορεύει το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων για να μη διαταραχθεί σε βάρος του η δημογραφική σύνθεση!
Το πόσο ισχυρή ήταν η δέσμευση που αναλάμβανε το Λονδίνο απέναντι στους Εβραίους φάνηκε -με οδυνηρό τρόπο- όλα τα επόμενα κρίσιμα χρόνια, διαψεύδοντας απλοϊκούς μύθους που συνοδεύουν την εθνογένεση του Ισραήλ και περιγράφουν ένα κράτος που γεννήθηκε ξεπερνώντας χίλιες δύο αντιξοότητες. Φάνηκε κατ’ αρχάς το 1936, όταν είχε ήδη ιδρυθεί ο πρώτος ανεξάρτητος εβραϊκός θύλακας με την ανοχή των Άγγλων και οι αποικιοκράτες έπνιξαν στο αίμα μια εξέγερση Παλαιστινίων ενάντια στους Εβραίους που είχαν αρχίσει και συνέρρεαν από την Ευρώπη. Η ωμή καταστολή που δέχθηκαν οι εξεγερμένοι Παλαιστίνιοι προδιέγραψε για πολλούς την τύχη και των επόμενων ισραηλινο-παλαιστινιακών αναμετρήσεων, όπως αυτή του 1948, που έμεινε στη ιστορία ως ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος.
Εβραϊκή τρομοκρατία
Ο ΟΗΕ άναψε το πράσινο φως για την ίδρυση του Ισραήλ στις 29 Νοέμβρη 1947, όταν αποφάσισε τον διαμελισμό της Παλαιστίνης και τη δημιουργία στο έδαφός της δύο ανεξάρτητων κρατών: Της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Η απόφαση του ΟΗΕ άνοιξε ταυτόχρονα τον ασκό του Αιόλου απ’ όπου ξεχύθηκε η εβραϊκή τρομοκρατία εναντίον των Παλαιστινίων. Ως αποτέλεσμα «στις 14 Μαΐου, την ημέρα που κηρύχθηκε η ίδρυση του εβραϊκού κράτους, 58 χωριά είχαν ήδη αφανιστεί». (Ιλάν Παπέ, Η ιστορία της σύγχρονης Παλαιστίνης, Εκδ. Κέδρος). Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν ακόμη πιο αιματηρές, καθώς -κατά παράβαση της απόφασης του ΟΗΕ- ξεκληρίστηκαν 370 χωριά και 750.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες. Το σχέδιο του Ισραήλ απέβλεπε στο οριστικό ξερίζωμα των Παλαιστινίων. Γι’ αυτόν τον λόγο αμέσως μετά τον στρατό, που έσφαζε αδιακρίτως και όσους επιζούσαν -κυρίως γυναικόπαιδα- τους οδηγούσε στη φυγή, αναλάμβαναν έργο οι μπουλντόζες που κατεδάφιζαν τα σπίτια για να χτιστούν νέα ή τα μετέτρεπαν σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις για τους Εβραίους εποίκους έτσι ώστε τίποτε να μη θυμίζει το παρελθόν! Άλλαζαν ακόμη και όλα τα αραβικά ονόματα χωριών και εναπομεινάντων οδών, δίνοντας νέα εβραϊκά. Το αποτέλεσμα ήταν εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνοι (που μετά τον πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 έγιναν εκατομμύρια) να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς στις γειτονικές αραβικές χώρες Λίβανο, Συρία, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία και Αίγυπτο και μέχρι σήμερα να ζουν χωρίς δικαιώματα, ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας που ζουν υποχρεωτικά στους καταυλισμούς, χωρίς το δικαίωμα να γίνουν ποτέ γιατροί, μηχανικοί ή δικηγόροι.
Η καταστροφή που υπέστησαν οι Παλαιστίνιοι από τους Εβραίους το 1948 χαρακτηρίζεται έως και σήμερα «nakbah», που σημαίνει καταστροφή.
Οι αραβικές χώρες αποφάσισαν να κινητοποιηθούν στο πλευρό των Παλαιστινίων όταν πλέον το δράμα είχε συντελεστεί. Η ήττα δε που υπέστησαν ήταν πέρα για πέρα προβλέψιμη αν πάρουμε υπ’ όψη μας ότι: Πρώτον, η σωτηρία των Παλαιστινίων ήταν απλώς η αφορμή για να στείλουν τον στρατό τους στην Παλαιστίνη φιλοδοξώντας μετά από μια αίσια έκβαση της μάχης να προσαρτήσουν τα ίδια αυτά κράτη τμήματα της κι όχι να την αποδώσουν στους δικαιούχους της, τους ίδιους τους Παλαιστίνιους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η Ιορδανία που είχε από πριν συμφωνήσει μυστικά με την εβραϊκή αντιπροσωπεία να πάρει υπό την κατοχή της τμήματα της Παλαιστίνης, όπως και έπραξε. Δεύτερον, ότι το εμπάργκο όπλων που αναγκάστηκε να επιβάλει ο ΟΗΕ τελικά ίσχυε μόνο για τους Άραβες και όχι για τους Εβραίους με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί στην πορεία των μαχών μια τεράστια διαφορά ισχύος. Και τρίτον, η παράδοση στο εβραϊκό κράτος από τους βρετανούς αποικιοκράτες μαζί με τη σκυτάλη και όλων των χρημάτων που είχαν συγκεντρωθεί από τη φορολόγηση των Παλαιστινίων επί τριάντα χρόνια συνέτεινε ώστε το εβραϊκό κράτος να βρεθεί με μια ανέλπιστη προίκα που διευκόλυνε τα επεκτατικά του σχέδια.
Διαπιστώνοντας ο ΟΗΕ το αιματοκύλισμα που προκαλούσαν οι Εβραίοι εις βάρος των Παλαιστινίων αποφάσισε, λίγες μόλις μέρες μετά την ίδρυσή του, να αναθεωρήσει την πολιτική του και γι’ αυτόν τον λόγο έστειλε ως ειδικό απεσταλμένο τον σουηδό κόμη Φόλκε Μπαρναντότε. Βλέποντας την κτηνωδία των Εβραίων πρότεινε μια νέα λύση, που στο γενικό της περίγραμμα προέβλεπε τη δημιουργία ομοσπονδιακού κράτους στη θέση του αρχικού σχεδίου δύο κρατών, επιστροφή των προσφύγων και αυτονομία της Ιερουσαλήμ. Αν και η τύχη που είχε αυτό το σχέδιο είναι γνωστή σε όλους, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή η τύχη του αρχιτέκτονά του… Στις 17 Σεπτέμβρη ο απεσταλμένος του ΟΗΕ δολοφονείται από την εβραϊκή τρομοκρατική οργάνωση Στερν -που ήταν μια από τις πολλές που δρούσαν-, ηγέτης της οποίας ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ (1986-1992) Γιτζάκ Σαμίρ!
Μακρύ χέρι των Αμερικανών
Οι συνθήκες λοιπόν δημιουργίας του Ισραήλ δεν έχουν τίποτε το ηρωικό ή το επαινετικό για να γιορτάσουν οι λαοί. Το Ισραήλ οικοδόμησε τα θεμέλιά του πάνω σε ποτάμια αίματος χιλιάδων Παλαιστινίων και παραβίασε κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, υπονομεύοντας μακροχρόνια τη σταθερότητα του αραβικού κόσμου και όλης της περιοχής. Και για να διασκεδάσει αυτήν ακριβώς τη διαδεδομένη εντύπωση καταφεύγει στο Ολοκαύτωμα, επικαλείται συνεχώς τις διώξεις των Ναζί και κουνάει απειλητικά το ιδεολογικό φάντασμα του αντισημιτισμού αναζητώντας εξιλέωση για τα εγκλήματά του και ασπίδα προστασίας από τις κατηγορίες.
Το κάνει δε όλο και συχνότερα, γιατί τα εγκλήματα αυτά όλο και πληθύνονται. Αποφασίζοντας το Ισραήλ να προσδεθεί πλήρως στο άρμα της αμερικανοκρατίας, πριν καν συμπληρώσει δέκα χρόνια ζωής, έκανε ακόμη μεγαλύτερο το χάσμα που το χώριζε από τις αραβικές χώρες. Από τον πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 (που αποτέλεσε βασική αιτία και για το αμερικανοκίνητο απριλιανό πραξικόπημα στην Ελλάδα) μέχρι την εν εξελίξει αντιτρομοκρατική σταυροφορία το Ισραήλ αποτέλεσε το μακρύ χέρι και το προγεφύρωμα των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο. Το παιδί για τις βρώμικες δουλειές, ένα κράτος παρίας -που απορροφά ωστόσο τη μισή διεθνή βοήθεια που χορηγούν οι Αμερικανοί παγκοσμίως για να την κάνει φυσικά νέα όπλα- εθισμένο στην παραβίαση των διεθνών κανόνων δικαίου και της νομιμότητας, όπως έδειξε και ο γκανγκστερικός βομβαρδισμός των εγκαταστάσεων της Συρίας τον Σεπτέμβριο από ισραηλινά αεροπλάνα, επειδή όπως είπαν ήταν εργοστάσιο πυρηνικών. Τακτική που εξόργισε ακόμη και τον διευθυντή της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, Ελ Μπαραντέι, αναγκάζοντάς τον να τους πει ότι «η διαδικασία της επιβεβαίωσης είναι στην καρδιά του καθεστώτος μη διάδοσης των πυρηνικών». Κοινώς, πρώτα ρωτάμε και μετά πυροβολούμε…
ΟΗΕ εναντίον Ισραήλ
Η πιο τρανταχτή, ωστόσο, απόδειξη για τα έτη φωτός που χωρίζουν το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ από τη διεθνή νομιμότητα είναι οι δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ που έχει παραβιάσει, καθιστώντας βέβαιο ότι αν δεν υπήρχαν οι Αμερικανοί «η μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», όπως συχνά αποκαλούν οι ίδιοι οι Σιωνιστές το κράτος-απαρτχάιντ που έχουν δημιουργήσει, θα κράταγε τα σκήπτρα στις παραβιάσεις. Αναφέροντας μόνο τις σημαντικότερες (και χωρίς να θίγουμε θέματα, όπως η συλλογική τιμωρία στους κατοίκους της Γάζας επειδή ψήφισαν τη Χαμάς ή ο κατακλυσμός από βόμβες θραυσμάτων και φωσφόρου στον Λίβανο) ξεχωρίζουμε:
• Την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης 194 (11 Δεκέμβρη 1948), με βάση την οποία οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να γυρίσουν στα σπίτια τους.
• Την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας 242 (22 Νοέμβρη 1967) που χαρακτηρίζει παράνομη την κατάληψη της Παλαιστίνης.
• Την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας 446 (22 Μαρτίου 1979) που χαρακτηρίζει παράνομους του εβραϊκούς εποικισμούς.
• Την απόφαση 3236 της Γενικής Συνέλευσης (22 Νοέμβρη 1974) που τονίζει ότι έχουν δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό.
• Την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας 1397 (12 Μάρτη 2002) που επιβεβαιώνει την ανάγκη δημιουργίας δύο κρατών που θα συνυπάρχουν.
• Τέλος, την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης ES-10/14 (2 Αυγούστου 2004) με την οποία αναγνωρίζεται η συμβουλευτική γνώμη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ενάντια στο τείχος του αίσχους που κατασκευάζουν στη Δυτική Όχθη.
Το χειρότερο, ωστόσο, είναι ότι οι φανφάρες και οι μεγαλοστομίες που θα ακουστούν με αφορμή την 60ή επέτειο από την ίδρυση του Ισραήλ (και όχι φυσικά τη Νάκμπα, που θα την τιμήσουν οι Παλαιστίνιοι με μοναδική συντροφιά τα δάκρυα και τις αναμνήσεις τους) θα αποκρύψουν πως η πολιτική της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας που συνειδητά επέβαλε το εβραϊκό κράτος από την πρώτη στιγμή της κήρυξης της ανεξαρτησίας του ακολουθείται έως σήμερα. Αρκεί μια ματιά στις ρατσιστικές διώξεις των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ και στους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, που κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι απομακρύνοντας έτσι τη λύση δημιουργίας ανεξάρτητου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους. Κι όλα αυτά με την ανοχή του ΟΗΕ, των Αγγλοαμερικανών και της ΕΕ…