ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΗ ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Συγκεκριμένα ανέφερε:
«(…)Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου (2002) εξαγγέλθηκε από το υπουργείο Παιδείας το Πρόγραμμα Ολυμπιακής Παιδείας, το οποίο καλούσε τα σχολεία να προτείνουν και να υλοποιήσουν δράσεις που σχετίζονταν με την ανάδειξη “ανθρωπιστικών ιδεωδών”.
Ο Σύλλογος Διδασκόντων και η διευθύντρια του σχολείου, αξιοποιώντας τη δυνατότητα αυτή, προχώρησαν στη συγκρότηση πρότασης επικεντρώνοντάς την σε προγραμματισμένες δραστηριότητες, οι οποίες στόχευαν σε μέτρα για την “ενίσχυση πρωτοβουλιών για την άρση του κοινωνικού αποκλεισμού, των φυλετικών διακρίσεων και για την πολυπολιτισμικότητα”. Οι δραστηριότητες που προτάθηκαν αφορούσαν όλους τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς του σχολείου και σχετίζονταν με θέματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονταν και τα μαθήματα ελληνικών για τους μετανάστες γονείς, καθώς και τα μαθήματα για την “ενίσχυση της μητρικής γλώσσας για τους αλλόγλωσσους μαθητές”.
Τον Φεβρουάριο της ίδιας σχολικής χρονιάς το πρόγραμμα εγκρίθηκε. Η προετοιμασία είχε γίνει και αμέσως ξεκίνησαν τα μαθήματα ελληνικών για τους γονείς και αλβανικών για όσα παιδιά εκδήλωσαν την επιθυμία τους να διδαχτούν τη μητρική τους γλώσσα. Ήδη υπήρχαν οι δάσκαλοι οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να αναλάβουν τη διεξαγωγή των μαθημάτων ελληνικών και μια μητέρα, Αλβανίδα, δασκάλα, τα μαθήματα αλβανικής γλώσσας. Το πρόβλημα των βιβλίων και του εκπαιδευτικού υλικού στην αλβανική γλώσσα θα λυνόταν άμεσα με αναπαραγωγή τους μέσω φωτοτυπιών από τα βιβλία γλώσσας του αλβανικού σχολείου. Τα μαθήματα γίνονταν το απόγευμα μετά το τέλος της λειτουργίας του κανονικού και του ολοήμερου σχολείου, δύο φορές την εβδομάδα για μαθητές και γονείς. Σε διπλανές αίθουσες διδάσκονταν ελληνικά οι γονείς και αλβανικά τα παιδιά των αλβανών γονέων.
Προβλήματα που σχετίζονται με την έλλειψη χώρων και υποδομών, αλλά και άλλα που προέρχονται από τις αντιδράσεις ορισμένων που είχαν στόχο τη διακοπή της προσπάθειας αυτής, δεν άργησαν να φανούν και συχνά δημιούργησαν ιδιαίτερες εντάσεις. Όμως, γονείς και δάσκαλοι με την αποφασιστικότητά τους αντιμετώπισαν τις δυσκολίες και κατάφεραν να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια με συνεχείς αναπροσαρμογές και βελτιώσεις. Τι ήταν όμως αυτό που οδήγησε στην ανάπτυξη αυτής της δυναμικής και καθόριζε σε σημαντικό βαθμό την “ακατανόητη” για πολλούς εμμονή δασκάλων και γονέων να συνεχίσουν, αλλά και να διευρύνουν τα μαθήματα;
Παράλληλα με το μάθημα στους γονείς γινόταν και η διδασκαλία των αλβανικών για τους μαθητές, εφόσον το μεγαλύτερο ποσοστό αλλοδαπών μαθητών προερχόταν από την Αλβανία. Παράλληλα, ξεκίνησαν οι προσπάθειες για την οργάνωση μαθημάτων αραβικής γλώσσας στους άραβες μαθητές. Η ανταπόκριση των αλβανών μαθητών στα μαθήματα της μητρικής τους γλώσσας ήταν από την αρχή μεγάλη. Ήδη από την πρώτη εβδομάδα δήλωσαν συμμετοχή 65 μαθητές. Η ζήτηση γινόταν ακόμη μεγαλύτερη καθώς κυλούσε η χρονιά και συνεχίστηκε και τα επόμενα δύο χρόνια. Ενδιαφέρον επίσης εκδήλωσαν και μαθητές άλλων σχολείων. Για αντικειμενικούς όμως λόγους το σχολείο κάλυψε μόνο τις ανάγκες των μαθητών των δημοτικών σχολείων της Γκράβας. Τους τρεις τελευταίους μήνες του σχολικού έτους 2002-2003 που διήρκεσαν τα μαθήματα οι μαθητές τελείωσαν το δικό τους Αλφαβητάριο, που οι γονείς παράγγειλαν και προμηθεύτηκαν από βιβλιοπωλεία της πατρίδας τους, έμαθαν να μιλάνε καλύτερα, να γράφουν και να διαβάζουν και πήραν “συμβολικούς ελέγχους” παρόμοιους με εκείνους του δικού τους σχολείου.
Τα μαθήματα αλβανικής γλώσσας συνεχίστηκαν και την επόμενη σχολική χρονιά (2003-2004) με αποκλειστική ευθύνη και χρηματοδότηση των αλβανών γονέων. Μάλιστα, μετά από αίτημά τους, οργανώθηκε και νέο τμήμα για τους μικρούς μαθητές της πρώτης τάξης. Και κάποια παιδιά που είχαν πάει στο γυμνάσιο συνέχισαν να έρχονται και να παρακολουθούν τη γλώσσα τους. Συνεχίστηκαν επίσης και τα μαθήματα της ελληνικής γλώσσας με την εθελοντική προσφορά των δασκάλων.
Η εμπειρία της πρώτης χρονιάς είχε βοηθήσει το σχολείο ώστε να οργανώσει και να ξεκινήσει τα μαθήματα από την αρχή του δεύτερου έτους. Η πρόοδος των παιδιών και των γονέων ήταν εντυπωσιακή. Η ομάδα των δασκάλων ανασυγκροτήθηκε, νέα μέλη προστέθηκαν και η προσπάθεια συνεχίστηκε με επιμονή και πολύ κέφι. Σημαντική στιγμή για τη ζωή του σχολείου ήταν και η γιορτή που οργανώθηκε στο τέλος της σχολικής χρονιάς από την ομάδα των μαθητών που συμμετείχαν στα μαθήματα της αλβανικής γλώσσας και τη δασκάλα τους. Ήταν η πρώτη ίσως αλβανική γιορτή που έγινε σε ελληνικό σχολείο. Η παρουσία των παππούδων, των γιαγιάδων και των γονέων των μαθητών ήταν συγκινητική. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια τα παιδιά τους είπαν ποιήματα, τραγούδησαν, έπαιξαν θέατρο στη γλώσσα τους. Στο τέλος της δεύτερης χρονιάς τα μαθήματα φάνηκε ότι είχαν ενσωματωθεί στη φιλοσοφία του σχολείου.
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία, παρά τις επανειλημμένες εγκρίσεις της από το υπουργείο Παιδείας και την αρχική αναγνώρισή της, δεν είχε δυστυχώς στη συνέχεια την αναμενόμενη αντιμετώπιση. Τα προβλήματα που προέκυψαν συνδέονται με την αμφισβήτηση της νομιμότητας των μαθημάτων μητρικής γλώσσας στο πλαίσιο του σχολείου. Επειδή θέλουμε να ελπίζουμε ότι αυτά τα προβλήματα οφείλονται σε αντιστάσεις και αντιδράσεις μεμονωμένων υπηρεσιακών παραγόντων και όχι σε πολιτική επιλογή του υπουργείου Παιδείας, θα ήταν απαραίτητο να υπάρξει μια επίσημη θέση για το θέμα αυτό. Ως εκπαιδευτικοί πιστεύουμε ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση πρέπει όχι μόνο να μην παρεμποδιστεί, αλλά αντίθετα να ενισχυθεί και να αποτελέσει “παράδειγμα” και σημείο αναφοράς στην εκπαίδευση των αλλόγλωσσων μαθητών στο ελληνικό σχολείο.»
Σ.σ.: Με άλλα λόγια, η κ. Πρωτονοτάριου παραδέχεται ότι το υπουργείο Παιδείας θεώρησε αντικανονική (άρα παράνομη) την πρωτοβουλία της και τη σταμάτησε, αλλά επιμένει ότι αυτό που έκανε θα πρέπει να γίνει «καθεστώς» σε όλα τα σχολεία!
Και κάτι ακόμα. Κάποια Ελληνόπουλα σε ορισμένες απομακρυσμένες περιοχές κάνουν κάποια… χιλιόμετρα δρόμο καθημερινά για να πάνε σχολείο, γιατί στο σχολείο του χωριού τους δεν υπάρχουν δάσκαλοι. Πώς περίσσευαν δάσκαλοι για να διδάσκουν τους αλλοδαπούς γονείς ελληνικά; Δεν λέμε, καλό και θεμιτό το μέτρο, ωστόσο πρώτα θα πρέπει να καλύπτονται τα κενά στα σχολεία και μετά να διατίθενται δάσκαλοι για την επιμόρφωση των οικονομικών μεταναστών.
Όσον αφορά τα βιβλία από τα οποία δίδασκε αλβανικά, γιατί δεν λέει πού τα βρήκε; Μήπως της τα… δώρισε η αλβανική πρεσβεία με την οποία φαίνεται ότι είχε πολύ καλές σχέσεις; Δεν θα έπρεπε να ενημερώσει τους προϊσταμένους της για το εκπαιδευτικό υλικό που χρησιμοποιούσε; Δεν θα έπρεπε να γνωρίζει αν τα βιβλία, βάσει των οποίων δίδασκε, θα έπρεπε να έχουν άδεια από το ελληνικό υπουργείο Παιδείας; Ποιος της είπε ότι θα μπορούσε ανεξέλεγκτα να διδάσκει όσα θέλει και σε όποιους θέλει; Ποιος παρακολουθούσε την ύλη; Ποιος ασκούσε εποπτικό έλεγχο; Ποιος καθόριζε τα εγχειρίδια της διδασκαλίας; Το ελληνικό υπουργείο Παιδείας ή η… πρεσβεία της Αλβανίας; Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το βιβλίο της Ιστορίας που «δίδασκε» η κ. Πρωτονοτάριου το ελληνικό υπουργείο Παιδείας έχει ζητήσει από την αλβανική κυβέρνηση να το αποσύρει! Αν γνώριζε το υπουργείο Παιδείας ότι από αυτό το βιβλίο θα γινόταν διδασκαλία, θα το επέτρεπε; Ασφαλώς όχι. Όμως δεν γνώριζε τίποτε. Η κ. Πρωτονοτάριου είχε… υποκαταστήσει το υπουργείο Παιδείας. Αποφάσιζε και… διέταζε μόνη της, με τη… συμπαράσταση κάποιων συλλόγων γονέων.
Τα δύο κείμενα όμως, το τελευταίο και η επιστολή-απάντηση στο δημοσίευμά μας, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Ας μας πει η κ. Πρωτονοτάριου ποιο υιοθετεί. Αυτό που λέει ότι γίνονταν μαθήματα ή το τελευταίο που λέει ότι δεν… γνωρίζει τίποτα; Έτσι για να ξέρουμε πότε λέει την αλήθεια…