Ιδού τα «κεκτημένα δικαιώματα» των εργαζομένων!

Το ίδιο επανέλαβε πρόσφατα και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας σε σχετικές δηλώσεις του. Αλλά ο κ. Τσίπρας είναι πολύ νέος και, σε αντίθεση με εμάς του παλαιότερους, με τα μοναδικά «κεκτημένα» που «γαλουχήθηκε» από τη νηπιακή μάλιστα ηλικία του ήταν η ατέλειωτη λιτότητα, η μόνιμη ακρίβεια, η υψηλή ανεργία, το μόνιμο υψηλό ποσοστό φτώχειας, η υψηλή φορολογία, το υψηλό δημόσιο χρέος και τα υψηλά δημόσια ελλείμματα, οι χαμηλές συντάξεις και το χαμηλότερο, σε σχέση με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό, βιοτικό επίπεδο και πραγματικό εισόδημα. Και όλα αυτά γιατί ουδέποτε σχεδόν γι’ αυτούς εφαρμόστηκαν οι βασικοί και οι απλοί οικονομικοί νόμοι.

Σε όλη αυτήν την περίοδο, που δεν εφαρμόστηκε από όλες τις κυβερνήσεις κανένας από τους φιλέκδικους οικονομικούς νόμους, όπως τους αποκαλούσε ο αείμνηστος καθηγητής και ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος, οι Έλληνες εργαζόμενοι, άνεργοι και φορολογούμενοι δοκίμασαν τις πιο άγριες επιδρομές στο εισόδημά τους και τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς με μειώσεις ρεκόρ των πραγματικών αμοιβών, με αυξήσεις ρεκόρ της φορολογικής επιβάρυνσης και με αυξήσεις ρεκόρ της ανεργίας. Και το κυριότερο, είδαν αντί σύγκλισης προς το βιοτικό επίπεδο των άλλων Ευρωπαίων απόκλιση ή σημαντική καθυστέρηση, αφού αντί για το 2010, που ήταν ο αρχικός στόχος, μπορεί η πορεία προς την πραγματική σύγκλιση να διαρκέσει … δεκαετίες!

Υπενθυμίζουμε μερικά στοιχεία για του λόγου το αληθές. Παρά τις γνωστές κινητοποιήσεις για την περιφρούρηση των «κεκτημένων»:

• Ο πληθωρισμός έφτασε σε ποσοστό ρεκόρ 26,9% το 1974.

• Η ανεργία ανήλθε σε ποσοστό ρεκόρ 11,8% το 1999.

• Το δημόσιο έλλειμμα διαμορφώθηκε σε ποσοστό ρεκόρ – 16,1% το 1990.

• Το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε σε επίπεδα ρεκόρ 114,1% το 2001.

• Η μείωση του πραγματικού μισθού έφτασε σε επίπεδα ρεκόρ – 8,9% το 1986.

• Η αύξηση των άμεσων φόρων έφτασε σε ποσοστό ρεκόρ 67,4% το 1976.

• Η αύξηση των έμμεσων φόρων έφτασε πάλι σε επίπεδα ρεκόρ 38,2% το 1990.

• Το ποσοστό φτώχειας στη χώρα μας, παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και τον πακτωλό κοινοτικών πόρων, παραμένει σχεδόν σταθερά στο 21% σχεδόν επί δεκαετίες.

Όλα αυτά τα αρνητικά ρεκόρ στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία, μόνιμα δηλαδή «κεκτημένα», επετεύχθησαν από την οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε όλα αυτά τα τελευταία τριάντα χρόνια και όχι μόνο λοιδορούσε, αλλά κακοποιούσε κιόλας τους οικονομικούς νόμους. Και οι οικονομικοί νόμοι είναι φιλέκδικοι. Ξεχάστηκε μια βασική οικονομική αρχή: δεν υπάρχει δωρεάν πιάτο στην οικονομία. Κάποιος το πληρώνει. Και, δυστυχώς, το πλήρωσαν έως τώρα και μάλιστα πολύ ακριβά μόνο οι εργαζόμενοι και οι φορολογούμενοι ή καλύτερα η πλειοψηφία των εργαζομένων.

Κι αντί, λοιπόν, έντονων αντιδράσεων, σε κάθε περίπτωση, στα «κεκτημένα» αυτά, παρατηρούμε ότι τα τελευταία δέκα χρόνια έχει γίνει σχεδόν μοναδικό «φλάμπουρο» αντιπολίτευσης και κινητοποιήσεων, από κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις και μέσα μαζικής ενημέρωσης, η ακρίβεια, η οποία όμως είναι καθαρό σύμπτωμα όλων των παραπάνω παθογενών παραγόντων, που την ενισχύουν και την προσδιορίζουν.