Υπόσχεται την εθνική χειραφέτηση η πασχαλινή συμφωνία στη Μόσχα

Η συμφωνία Πούτιν – Καραμανλή για συμμετοχή στον ρωσο-ιταλικό αγωγό φυσικού αερίου Σάουθ Στριμ προς την Ευρώπη και οι λόγοι περί ευρύτερης συνεργασίας και στρατηγικής σχέσεως των δύο χωρών υπόσχονται -εάν μετουσιωθούν σε έργα- να αποτελέσουν κρίσιμο σταθμό στη νεώτερη ιστορία του έθνους, χειραφετώντας τη χώρα από το καθεστώς της έμφοβης υποτέλειας και περιθωριοποίησης και εισάγοντας για πρώτη φορά περιεχόμενο και ουσία στους πολιτικάντικους φανφαρονισμούς για «ισχυρή Ελλάδα».
Ο Σάουθ Στριμ είναι ενεργειακός αγωγός μείζονος στρατηγικής σημασίας, έναντι του οποίου ωχριούν ως ασήμαντοι αυτοί που αφορούσαν ως πρόσφατα στην Ελλάδα – ο Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης για το πετρέλαιο και η συνέχεια του τουρκικού αγωγού αερίου προς την Κομοτηνή, που εγκαινιάσθηκε παρουσία αμερικανού υπουργού.
Ο Σάουθ Στριμ σχεδιάσθηκε για να εξασφαλίσει την ελεύθερη πρόσβαση ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, παρακάμπτοντας τα απρόοπτα διέλευσής του από το τουρκικό έδαφος και για να εξουδετερώσει τα συγκλίνοντα σχέδια αφενός της Τουρκίας, να γίνει ο προνομιακός διαμετακομιστής ενέργειας προς την Ευρώπη και αφετέρου της Ουάσινγκτον, να θέσει υπό τον αμερικανικό έλεγχο τα όρια των οικονομικών και λοιπών σχέσεων της ΕΕ με τη Ρωσία. Αμφοτέρων τα σχέδια στηρίζονταν στην πραγματοποίηση του κεντρικού στρατηγικού αγωγού Ναμπούκο, που επρόκειτο να εφοδιάζει την Ευρώπη, μέσω Τουρκίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Ουγγαρίας με φυσικό αέριο των χωρών της κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Για τη «σύμμαχο και στρατηγική εταίρο Ελλάδα» δεν υπήρχε θέση σ’ αυτά τα σχέδια.
Συνδυασμός αμερικανικών γεωστρατηγικών και νεο-οθωμανικών σχεδιασμών, ο Ναμπούκο παραμένει από ετών στο στάδιο των προθέσεων, ενώ ο αεικίνητος Πούτιν με αλληλοδιάδοχες συμφωνίες εξασφαλίζει την κατασκευή, τον ασφαλή εφοδιασμό και την οικονομική βιωσιμότητα του ρωσικού αντιδότου. Ο Σάουθ Στριμ θα διασχίζει υποθαλάσσια, επί 900 χιλιόμετρα, την Κασπία, από το Νοβοροσίσκ στα βουλγαρικά παράλια, και από εκεί, εν είδει λαβίδας, θα αγκαλιάζει τα Βαλκάνια, μεταφέροντας μέσω Σερβίας προς την Κεντρική Ευρώπη και μέσω Ελλάδος (ίσως και Αλβανίας ή και ΠΓΔΜ) προς την Ιταλία και τη Ν. Ευρώπη 33 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικό αέριο τον χρόνο.
Γεωπολιτική αναβάθμιση
Τα παραπάνω στοιχεία βοηθούν να γίνει αντιληπτή η γεωπολιτική αναβάθμιση και η βελτίωση της στρατηγικής θέσης της χώρας μας με την εξασφάλιση συμμετοχής της στο πρόγραμμα του αγωγού Σάουθ Στριμ, εφ’ όσον:
• Με την πραγματοποίηση του έργου η Ελλάδα θα αποτελέσει χώρα διέλευσης ζωτικής ενεργειακής αρτηρίας για την ευρωπαϊκή οικονομία και θα αποκτήσει εξ αυτού του λόγου το ειλικρινές (επειδή ιδιοτελές) ενδιαφέρον των ευρωπαίων εταίρων για την ειρήνη και την ασφάλειά της.
• Καθιστάμενη, μαζί με τη Βουλγαρία, στρατηγικής σημασίας κόμβος οικονομικών συμφερόντων Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας, αποκτά πράγματι τίτλους σεβασμού των βορείων γειτόνων της και εξουδετερώνει την απειλή νεο-οθωμανικής περικύκλωσης – την οποία επιμαρτυρούν και οι τουρκικές επελάσεις φιλίας και «προστασίας» σε Σκόπια, Κόσοβο, Αλβανία και Βοσνία.
• Η προωθούμενη από την Ουάσινγκτον ενεργειακή εξάρτηση της χώρας μας από την Τουρκία αντιμετωπίζεται ορθολογικά, εξασφαλίζεται ο εφοδιασμός της από ασφαλείς πηγές και προστίθενται οργανικοί δεσμοί κοινού συμφέροντος με την Ιταλία και ιδίως με τη Βουλγαρία, η οποία αντιμετωπίζει στις δύο πλευρές της ανάλογες με μας απειλές και προβλήματα.
• Η ζοφερή για τα υπαρξιακά μας συμφέροντα αμερικανοποίηση των Βαλκανίων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ειρήνη και την ασφάλεια των λαών της περιοχής, τίθεται υπό αμφισβήτηση, με την επάνοδο της Ευρώπης και της Ρωσίας ως κρίσιμων πόλων έλξεως και παικτών στην περιοχή. Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ανασύνθεση της εικόνας και τη δημιουργία νέων ισορροπιών αποτρέπει σχέδια πολυδιασπάσεων και προάγει την αναγνώριση κοινότητας συμφερόντων και την ειρηνική συμβίωση.
– Ο κ. Κώστας Καραμανλής με τη σύναψη της σχετικής συμφωνίας, ύστερα από το βέτο του Βουκουρεστίου, σπάει το καλούπι του πρωθυπουργού-«γιέσμαν», τα φοβικά σύνδρομα ή τον εθελόδουλο γραικυλισμό της αυτόματης συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις. Και διαμορφώνει διεθνές ανάστημα, συντασσόμενος με όσους ηγέτες, υπό την πίεση των σημερινών εκρηκτικών διεθνών αδιεξόδων, αμφισβητούν τη σοφία των «συμβουλών» της Ουάσινγκτον.
Έτσι ενεργώντας ο έλληνας πρωθυπουργός ανταποκρίνεται στο (όχι πλέον αυτονόητο) καθήκον της προστασίας ζωτικών συμφερόντων της χώρας του, αλλά και στη φροντίδα για τα πραγματικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία υπαγορεύουν όχι μόνο την ενεργειακή της επάρκεια, αλλά και την ευρύτερη δυνατή οικονομική, επιστημονική και πολιτιστική συνεργασία της με τη Ρωσία.
Μια τέτοια προοπτική, όπου η ισχυρή και αυτεξούσια Ενωμένη Ευρώπη θα κατέχει θέση ηθικής επιβολής και παράγοντος ισορροπίας σ’ ένα πολυ-πολικό κόσμο, είναι αποκρουστική για τους σχεδιαστές του «Αμερικανικού Αιώνα» στην Ουάσινγκτον, που δεν παύουν να αναζητούν τρόπους για την αναστύλωση διαχωριστικού τείχους μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας.
Αυτονόητη υπερατλαντική
δυσφορία
Αυτά εξηγούν τη δυσφορία του «συμμαχικού παράγοντα» και την εσωτερική πρακτορική εναντίωση στο ρωσικό άνοιγμα του κ. Καραμανλή, το οποίο επέσυρε και τις αλλεπάλληλες τελευταίες εκρήξεις οργίλης αρλουμπολογίας του εντεταλμένου επόπτη των ενεργειακών μας επιλογών, κ. Ματ Μπράιζα. Δεν είναι ο τουρκο-ιταλικός αγωγός αερίου του Αζερμπαϊτζάν μέσω Ελλάδος (για τον οποίον ανησυχεί δημοσίως ο Μπράιζα) που πραγματικά «κόφτει»τους σχεδιαστές της Ουάσινγκτον, αλλά το ναυάγιο της ναυαρχίδας Ναμπούκο, ελλείψει διαθέσιμων ποσοτήτων αερίου που θα καθιστούσαν οικονομικά σκόπιμη την κατασκευή του.
Σειρά συμφωνιών του Προέδρου Πούτιν με τους ηγέτες του Καζακστάν και Τουρκμενιστάν, με τελευταία τον Δεκέμβριο για την κατασκευή τεράστιου αγωγού για τη μεταφορά του αερίου από τα πλούσια κοιτάσματά τους στη Ρωσία, σ’ αυτούς μεν πρόσφερε την άμεση πρόσβαση στον πακτωλό της ενεργειακής αγοράς, ενώ από την άλλη στέρησε από τους οραματιστές του Ναμπούκο τη βασική προϋπόθεση επαρκούς εφοδιασμού του αγωγού, του οποίου μοναδική διαθέσιμη πηγή παραμένει το Αζερμπαϊτζάν, που προβάλλεται από τον κ. Μπράιζα ως η ενδεδειγμένη οδός και για την Ελλάδα.
Μέτρο της σοβαρότητας των ισχυρισμών του είναι ότι τον περασμένο χειμώνα και ελλείψει επαρκών αποθεμάτων για τις δικές του ανάγκες το Αζερμπαϊτζάν διέκοψε σε περίοδο ψύχους τον εφοδιασμό της Τουρκίας…
Συμπερασματικά: Η συμφωνία που έκλεισε στη Μόσχα την τρίτη ημέρα του Πάσχα ο έλληνας πρωθυπουργός και οι λόγοι που αντάλλαξε με τους ρώσους ηγέτες θα μπορούσαν -εάν μετουσιωθούν σε έργα- να αποδειχθούν για το έθνος ένα πραγματικά αναστάσιμο μήνυμα. Αυτό θα εξαρτηθεί φυσικά από την αντοχή του στη λυσσώδη εξωτερική εναντίωση και την ύπουλη εσωτερική υπονόμευση, αλλά και από τον βαθμό της λαϊκής συνειδητοποίησης της σημασίας του εγχειρήματος για την ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους και τη συσπείρωση για την υπεράσπισή του.
Ήδη όμως ο κ. Κώστας Καραμανλής δικαιούται τον τίτλο του μεταψυχροπολεμικού ηγέτη που εμπράκτως απεκδύεται τον σιωπηρά καθιερωμένο μανδύα ανθυπάτου της αυτοκρατορίας και τολμά να προτάξει και να διεκδικήσει την προστασία των συμφερόντων της χώρας του και του λαού που τον εξέλεξε. Και ανεξαρτήτως συνέχειας, αυτό δημιουργεί ένα θετικό προηγούμενο.