«Σκιώδης= ο κατά τύπους υφιστάμενος, ο ασήμαντος»!

«Εξόριστος» από την «Πολιτεία» του Πλάτωνα, ως ποιητής. «Υπόδικος» ενώπιον της Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας του Τόπου – απέκρυψε ομού μετά του Ν. Αθανασάκη τις τελευταίες πολιτικές υποθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου, τις οποίες ο ιδρυτής του Κινήματος υπαγόρευσε στο πλαίσιο της διαμορφούμενης ομιλίας του για το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, αλλά η βάσκανος μοίρα τον ανήρπασε του Κόσμου τούτου, πριν από την κορυφαία αυτή στιγμή. «Βλέπει τα τρένα να περνούν», και τα υπό κρατική εποπτεία ΜΜΕ να αλώνονται από τους μηχανισμούς του υπουργού Επικρατείας και Κυβερνητικού Εκπροσώπου, ως σκιώδης υπουργός Τύπου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης δικαιώνει, έστω και μετά 2.500 χρόνια, την απόφανση του κορυφαίου Πολιτικού Φιλόσοφου της Αρχαιότητας, να τοποθετεί εκτός των ορίων της «Πολιτείας» του τους ποιητές. Προφανώς ως αιθεροβάμονες, και ουχί ως πραγματιστές όπως η Τέχνη του Κυβερνάν απαιτεί.

Παράλληλα, η ολιγόμηνη θητεία στο αξίωμα του Σκιώδους υπουργού Τύπου αντικατοπτρίζεται στο «Σονέτο» ενός άλλου «αιθεροβάμονος» της Πολιτικής, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου,

«…Ένας άλλος, πιο τρανός, πιο μεγάλος,
Με πρόλαβε στο δρόμο προς τη Δαμασκό…»

Όμως στην ποιητική ενόραση του «Άμλετ της ελληνικής Πολιτικής», ο «άλλος, ο τρανός, ο μεγάλος», υπήρξε ο ιδρυτής μιας Παγκόσμιας Θρησκείας, και ουχί βεβαίως, ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, ο δυνάμει πολιτικός αντίπαλος του Τηλέμαχου Χυτήρη.

Εκτός και αν, στο αξίωμα του «Σκιώδους», εν προκειμένω υπουργού, δώσουμε την κατά τα ερμηνευτικά λεξικά της Ελληνικής Γλώσσας αυστηρώς γραμματολογική ερμηνεία, «Σκιώδης= ο κατά τύπους υφιστάμενος, ο ασήμαντος»!

Τριάντα τέσσερα χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, οι «Σκιώδεις» υπουργοί του Κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, και ο διαχειριζόμενος τον λεπτό χώρο της Ενημέρωσης, ο κ. Τηλέμαχος Χυτήρης, ίσως εν οφθαλμία διατελών, δεν αντιλαμβάνεται τη βαθμιαία, αλλά σταθερή επιστροφή στη «δόλια την Πατρίδα» του βαθέος Κράτους της Δεξιάς, της αλήστου προδικτατορικής εποχής.

Για την άλωση της κρατικής TV, αλλά, κυρίως, τη διείσδυση σε όλο το σύστημα της Ενημέρωσης, «ηχείων» της κυβερνητικής προπαγάνδας, ο διάσημος συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο, κατά παράλληλη ερμηνεία, στο βιβλίο του «Κήνσορες και θεράποντες» (Εκδόσεις ΓΝΩΣΗ, Αθήνα 1987) σημειώνει:

• «Η τηλεόραση μπορεί να γίνει αποτελεσματικό όργανο εφησυχασμού και ελέγχου, εγγύηση για τη διατήρηση της τάξης, που εδραιώνεται με βάση τη συνεχή προβολή των μέσων απόψεων και προτιμήσεων, τις οποίες η κυρίαρχη κοινωνική τάξη κρίνει ως καταλληλότερες για τη διατήρηση του status quo.

Σε μία κοινωνία όπου η αυτονομία του ατόμου αποτελεί δεδηλωμένο αξίωμα και η πολλαπλότητα των απόψεων άρθρο πίστης, λόγω οικονομικών αναγκών, πραγματοποιείται μία «απόκρυφη» καθοδήγηση των απόψεων ώστε τα άτομα να προσανατολιστούν μέσα στο πλαίσιο του συστήματος (Σημείωση «Συναξαριστή»: Κατά παράλληλη ερμηνεία, του συστήματος Νέας Δημοκρατίας). Η βιομηχανία του πολιτισμού υιοθετεί τα μέσα του εμπορικού πειθαναγκασμού, προκειμένου να προτείνει στο κοινό την άδηλη και εύκολη άποψή του για τον κόσμο. Έτσι όχι μόνο δεν του δίνει ό,τι αυτό θέλει, αλλά και του υποβάλλει τι πρέπει να θέλει ή τι πρέπει να πιστεύει πως θέλει…» .

Ο κ. Χυτήρης προφανώς παρορά στο πλαίσιο των αντιπολιτευτικών καθηκόντων του, σε αντιδιαστολή με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τις διδαχές ενός των εγκυροτέρων αναλυτών του χώρου των ΜΜΕ, του Ιγνάσιο Ραμονέ:

• «Η τηλεόραση, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στην ιεραρχία των ΜΜΕ, επιβάλλει στα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης τις δικές της διαστροφές, και πρώτα από όλα τη γοητεία που ασκεί η εικόνα. Αλλά και την ακόλουθη θεμελιακή ιδέα: μόνο το ορατό αξίζει να αποτελέσει είδηση, ό,τι δεν είναι ορατό και δεν έχει εικόνα δεν μπορεί να βγει στην τηλεόραση και άρα δεν έχει υπόσταση για τα ΜΜΕ…»

Ο «Σκιώδης» υπουργός Τύπου του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν δεν συγκαταλέγεται σε όσους αποδέχονται τον αφορισμό, «όποιος ελέγχει την τηλεόραση κρατά ένα μαστίγιο στο χέρι και κατευθύνει την κοινωνία», δεν μπορεί παρά να συνυπογράφει το αυτονόητο για την εποχή μας, ότι η επίδραση της τηλεόρασης είναι καθοριστική και κάποιος, και δη ο υπεύθυνος του Κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, πρέπει να ορθωθεί στις επιδιώξεις της Εξουσίας να χειραγωγεί το μέσο αυτό της Ενημέρωσης.

Τέλος, στην προσωπικότητα του κ. Χυτήρη, υπερισχύει η ιδιότητα του Πολιτικού, εκείνης του Ποιητή, τον οποίο ο Πλάτωνας στέλλει σε διαρκή υπερορία από την «Πολιτεία» του, κατανοεί υπό την πρώτη ιδιότητά του, ότι η δηκτική και ισχυρή δημοσιογραφία είναι το οξυγόνο της Δημοκρατίας καθώς και την ανάγκη υπεράσπισης του αχειραγώγητου των ΜΜΕ από τις εκάστοτε Εξουσίες.

Παράλληλα, κατανοεί ότι ο αγώνας ανάμεσα στην Εξουσία, τους Πολίτες και τη Δημοσιογραφία καθώς και η αναμόρφωση των όρων στις μεταξύ τους σχέσεις συνιστούν μια διαρκή αγωνία, που συνταυτίζεται με την ποιότητα της Δημοκρατίας.

Η σκιά του «Σκιώδη» υπουργού Τύπου είναι περισσότερο από αναγκαία να πέφτει βαριά στον κυβερνητικό υπεύθυνο για τα ΜΜΕ, και να αποτελεί το φόβητρο, στην τάση της Εξουσίας που εκπροσωπεί, να χειραγωγεί την υπεύθυνη και αντικειμενική Ενημέρωση του Πολίτη.