ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΣ ΟΒΕΛΙΑΣ Ή ΤΩΝ ΟΔΩΝ ΚΡΟΤΑΛΙΑΣ

Μέσα στό χάος τού παντός
καί μές στήν αφασία
χάνεται η αξία τής ζωής
δέν έχει σημασία.

Ο Έλλην πιάνει τό βολάν
καί όποιον πάρει ο χάρος.
Γίνεται εις τήν άσφαλτον
γνήσιος τουπαμάρος.

Πριαπικός συλλογισμός
τόν νουν του διατρέχει
καί ούτω αντικαθιστά
τό πέος μέ τό «τρέχει».

Στερούμενος τήν ηδονή
τήν βρίσκει οδηγώντας
καί γράφει έπος τραγικόν
ως άλλος Ξενοφώντας.

Η νεύρωσις τού οδηγείν
σφοδρώς τόν ηδονίζει
κι αντί γιά τό τρελάδικο
στούς δρόμους τριγυρίζει.

Ποταμηδόν τά αίματα
ρέουσι στά χαντάκια
κι αλλάζουσι οι μέτ’ αυτού
σπονδύλους καί δοντάκια.

Νεκροτομείον η χαρά
νυστέρι καί φορμόλη
καί κάθε έτος η Ελλάς
χάνει καί μίαν πόλη.

Διότι άν μετρήσομεν
πάντες τούς τεθνεώτες
μίαν πολίχνην χάνομε
εκόντες ή ακόντες.
Βγαίνεις εκ τού λαμπρού Ναού
μόλις υπανδρεμένος
καί φτάνεις είς τά Σούρμενα
νεκρός ή καί βλαμμένος.

Άν τύχει κι η συμβία σου
τέκνα σού ‘χει παράξει,
πάνε μαζί μέ σέ κι αυτά
στήν αιωνίαν τάξη.

Χαρίεσσα, λαμπρή Ελλάς
μέ οδούς ηλιοστρωμένας
όπου οδεύουν οι Γραικοί
μέ σαλεμένας φρένας.

… Θά μείνεις τέλος μοναχή
πρός τέρψιν τών Σκοπίων.
(Τί νά τό κάνεις τό όνομα
μ’ έναν λαό νηπίων.)

«Βαδίζω καί παραμιλώ»,
ως λέγει καί τό άσμα,
καί πίσω αφήνω ο ποταπός
αβυσσαλέο χάσμα.

Τό χάσμα π’ άνοιξ’ ο σεισμός
δέν γέμει τώρα ανθέων.
(Ένα αχυροκάλυβο
η χώρα τών Πανθέων.)

Όμως μέ θέλγει η Ελλάς
έστω κι άν μέ σκοτώνει,
τήν προτιμώ απ’ τόν Βορρά
πού τάς ψυχάς παγώνει.

Φαίνεται ο ήλιος ο πολύς
τόν άνθρωπο τρελαίνει
καί χάνεται πυριφλεγής
γιά μιά χαζο-Ελένη.

Δέν βρίσκω άλλο αίτιον
διά τήν τρελή μας ράτσα,
ή φταίει ο ήλιος, Έλληνες
ή τής Λενιώς τά μπράτσα.

Αυτό τό Πάσχα τών νεκρών
καί μέ τάς νεκροφόρας
είναι ένα φώς πού ειδοποιεί
ή άρξις ΚΑΤΗΦΟΡΑΣ;

«Μήγαρις έχω άλλο στό νουν μου
πάρεξ ελευθερία καί γλώσσα»
Δ. Σολωμός