Ελλάδα – Ρωσία (συμπληρωματική) συμμαχία

Ύστερα από συστηματική καλλιέργεια φιλικών σχέσεων και σχέσεων εμπιστοσύνης αρκετών ετών ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία, με πρωτοβουλία και συχνές προσωπικές επαφές του δυναμικού και ικανότατου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν αφενός, και του διορατικού και χαλκέντερου στη συγκεκριμένη εμμονή του πρωθυπουργού της χώρας μας Κώστα Καραμανλή αφετέρου, Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΘΗΚΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΑΠΕΜΠΟΛΩΝΤΑΣ -ΚΑΙ ΟΡΘΩΣ- ΤΗ ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Μονοδιάστατη εξωτερική πολιτική που μας είχε μετατρέψει σε πειθήνια όργανα των δεσποζουσών και στο ΝΑΤΟ Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Η υπογραφή στη Μόσχα της ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ για την κατασκευή και εκμετάλλευση του αγωγού φυσικού αερίου South Stream επιβεβαίωσε την ευρείας κλίμακας και μακράς πνοής ενεργειακή συνεργασία των δύο χωρών μας, επ’ ωφελεία ταυτοχρόνως των Βαλκανίων και των πλείστων ευρωπαϊκών χωρών. Συνεργασία η οποία θα εξακτινώνεται και σε άλλους τομείς κοινών συμφερόντων.

Το επίσημο ΠΑΣΟΚ διά του εκπροσώπου του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου μίλησε, διαστρέφοντας την αλήθεια, για… «μνημόνιο συνεργασίας», ενώ επρόκειτο ρητώς για ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. Επίσης, ο εν λόγω κύριος, ο οποίος εξέφραζε τις απόψεις του αρχηγού του, ισχυρίστηκε υποτιμητικά, με μικροψυχία και ζηλόφθονα διάθεση, ότι «το προσδοκώμενο όφελος για τη χώρα μας θα φανεί όταν δούμε τη συνολική συμφωνία με όλες τις λεπτομέρειές της, όταν δηλαδή ξεφύγουμε από το επικοινωνιακό κομμάτι της συμφωνίας και μπούμε στην πραγματική της ουσία». Πρόσθεσε επιπλέον, αλληθωρίζοντας προς την Ουάσινγκτον, ότι «αυτό θα κρίνει και το πόσο θετικό είναι αυτό το μνημόνιο συνεργασίας και το πώς ακριβώς εντάσσεται μέσα σ’ έναν γενικότερο ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας μας»! (Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…)

Στο ίδιο πνεύμα επιφύλαξης και δυσπιστίας μίλησαν και τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, καλά παιδιά γαρ, έναντι του συμμαχικού αυθέντη, με τον λαλίστατο κ. Καστανίδη να υπερβαίνει και την επίσημη θέση του κόμματός του. Ιδού τι γράφει σχετικά στον «Ναυτίλο» του της Τετάρτης στην «Ελευθεροτυπία» ο φίλτατος Στάθης: «”Ρωσική μονομέρεια” διαπίστωσε ο πολύς κ. Καστανίδης, θέλοντας, υποθέτω, να πει με τα εύρωστα ελληνικά του ότι στις συμφωνίες με τη Ρωσία η βάρκα γέρνει προς την πλευρά της Μόσχας. Καλά! Το γαρ πολύ της θλίψεως (εν τη παρ’ ημίν αμερικανική πρεσβεία) με κάτι τέτοια διασκεδάζεται. Ή, άλλως πώς, «βάζει κι η μυλωνού τον άντρα της (τον κυρ Σημίτη) με τους πραματευτάδες…».

(Το μόνο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που χαιρέτισε ανεπιφύλακτα την επιτυχία του Καραμανλή στη Μόσχα και επισήμανε το πολλαπλό κέρδος που θα προκύψει για τη χώρα μας από τη διακρατική συμφωνία που υπογράφηκε στο Κρεμλίνο ήταν η Άννα Διαμαντοπούλου σε δηλώσεις της την Πρωτομαγιά. Και το γράφω αυτό εγώ που ουκ ολίγες φορές της έχω επιτεθεί σκληρά, ενίοτε και με ανοίκειο τρόπο, για κάποια άλλου τύπου ατοπήματά της. Μέχρι ετούτη τη στιγμή που χαράσσονται αυτές οι αράδες -ναι, χαράσσονται με μπικ, καθότι εντελώς άσχετος με τη σύγχρονη τεχνολογία- δεν γνωρίζω άλλο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που να έκανε παρόμοιες δηλώσεις. Ελπίζω, ωστόσο, να υπάρξουν και άλλοι. Τουλάχιστον εκείνοι που διαθέτουν το νιονιό της κ. Διαμαντοπούλου.)

Για τα δύο κόμματα της Αριστεράς τι να πω; Έχω μείνει άναυδος. Ουδείς εγκρίνει -το αντίθετο, καταδικάζει ανεπιφύλακτα- την εσωτερική πολιτική του Καραμανλή. Είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζουν όμως τη θαρραλέα, παρά την ασφυκτική μέγκενη των ΗΠΑ, εξωτερική του πολιτική; Το ΚΚΕ βρήκε να πει για τις εταιρείες που θα πλουτίσουν με τον εκ Ρωσίας αγωγό φυσικού αερίου… Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, φοβάται μη βγάλει… σπυράκια η γλώσσα του αν μιλήσει πατριωτικά…

Αντιδράσεις για τη «συμφωνία-ορόσημο» της Μόσχας, αντιδράσεις και… διδαχές, πασπαλισμένες μάλιστα και με… γλυκαντικό απειλών, εκ μέρους των Αμερικανών υπήρξαν με καθυστέρηση μόλις εικοσιτετραώρου. Ο κ. Μπράιζα, ο οποίος μας είχε… νουθετήσει και κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, προέβαλε επιχειρήματα ως εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ άκρως… πειστικά. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε, μεταξύ άλλων (προβάλλοντας και συγκεκριμένο παράδειγμα), ότι η Ελλάδα ενήργησε ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ του συμφέροντός της! Του διέφυγε, βέβαια, μια… ασήμαντη λεπτομέρεια. Ότι δηλαδή την κατασκευή του αγωγού South Stream την επιθυμούν διακαώς όλες οι ευρωπαϊκές χώρες που θα τροφοδοτηθούν από αυτόν με φυσικό αέριο.

«Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη πληροφόρηση από τις ΗΠΑ για τις αντιδράσεις και τον εκνευρισμό των Αμερικανών στο θέμα της ελληνορωσικής προσέγγισης. Αρκούσε το ύφος της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου Καραμανλή – Πούτιν…». Αυτά γράφει προσφυώς ο Γιάννης Τριάντης την ίδια μέρα με το προαναφερθέν καυστικό σχολιάκι του Στάθη στην «Ελευθεροτυπία». (Να, λοιπόν, που υπάρχουν και εύγλωττες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό μου για «το μονίμως ΠΑΓΩΜΕΝΟ χαμόγελο» της εν λόγω κυρίας.) Με βάση την περί «ύφους» επισήμανση του Τριάντη, είμαι υποχρεωμένος να δώσω δίκιο σε τμήμα των δηλώσεων του κ. Μπράιζα, εάν η ανεκδιήγητη και μωροφιλόδοξη υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας τον παραπλανούσε, όπως αναίσχυντα έπραξε, καθησυχάζοντας τους φίλους της -είναι, άραγε, ακόμα φίλοι της;- στην Ουάσινγκτον ότι η Ελλάδα δεν θα ασκούσε βέτο στο Βουκουρέστι…

Οι σχέσεις της χώρας μας με τη Ρωσία δεν σφυρηλατούνται σήμερα λόγω απλών συγκυριών. Υφίσταται ολοζώντανο ένα πλούσιο παρελθόν αλληλοεκτίμησης και αμοιβαίου θαυμασμού των δύο λαών μας. Και αυτό, εκτός από το ομόδοξον της Ορθοδοξίας που μας ενώνει. Ήδη το 1770 με τα Ορλοφικά -και ανεξάρτητα από την αμφιλεγόμενη έκβασή τους- η τσαρική Ρωσία, διά της Αικατερίνης Β’, υποκίνησε την εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ούτε είναι τυχαίο ότι η Ρωσία προσέφερε ουσιαστικά τον υπουργό της επί των Εξωτερικών Ιωάννη Καποδίστρια, ύστερα από πρωτοβουλία της Γ’ Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας, για να γίνει κυβερνήτης της απελευθερωθείσας Ελλάδας. Πέρα από αυτά, αξίζει να σημειωθεί ότι η γενιά μου -ελπίζω και νεώτερες γενιές- γαλουχήθηκε με τα αριστουργήματα του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Τσέχοφ και τόσων άλλων βαθυστόχαστων ανατόμων της ανθρώπινης ψυχής και σαγηνεύτηκε από τη μοναδική ποίηση του Πούσκιν. Νιώθει, έτσι, ανεξίτηλη ευγνωμοσύνη για τα ρωσικά πνευματικά αγαθά που αποκόμισε.