Το όχι της αξιοπρέπειας
Ένας μικρός, αλλά αξιοπρεπής λαός δεν υπέκυψε στις αφόρητες πιέσεις –στις οποίες δυστυχώς συμμετείχαν και τινές εγχώριοι εφιάλτες– του σημερινού ιμπεριαλισμού.
Ο κυπριακός λαός ενεθυμήθη τον αντιαποικιακό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του 1955-1959, όπου με επικεφαλής τη νεολαία, που σε εκείνην την περίπτωση συμμετείχε και ο προεφηβικός Κύπριος Γαβριάς των 8-9 χρόνων, κατεξευτέλισε τον τότε αγγλικόν «λέοντα» μέχρι του σημείου να τοποθετήσει προειδοποιητική βόμβα κάτω από την κλίνην του κωμικού «στρατάρχη» Χάρντινκ και να «ανταποκριθεί» στην πρόσκληση του δυνάστου του για παράδοση οπλισμού με εκείνη την καταπληκτική αριστοφάνειο κίνηση, να στείλει ένα συμπαθές τετράποδο με ξύλινα όπλα και την επιγραφή «παραδίδομαι» (έχει σωθεί αυτή η φωτογραφία που έκανε τότε τον γύρο του κόσμου στο Μουσείο του Αγώνα στη Λευκωσία).
Το ΟΧΙ του κυπριακού λαού της 24ης Απριλίου 2004 δεν έσωσε μόνον την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά έδωσε μήνυμα αγωνιστικότητας και ελπίδας στους καταδυναστευομένους σήμερα από τον νεοταξικό ιμπεριαλισμό λαούς, οι οποίοι σιγά σιγά συνέρχονται από το σύνδρομο «ματαίας αντίστασης», το οποίο αποτελεί τη σημερινή νεοταξική στρατηγική.
Έτσι από τη μεγάλη ανατροπή στη Λατινική Αμερική έως την πλήρη αποτυχία και κατεξευτιλισμό –πέραν της ανθρώπινης αξιοπρέπειας– του ανίκητου της υπερδύναμης στο Ιράκ, οδηγούμεθα σε ημέρες ελπίδας για την παγκόσμια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΑΛΗΘΕΙΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Το ιστορικό πλέον ΟΧΙ του κυπριακού λαού του 2004 συνετέλεσε τα μέγιστα και προς αυτήν την κατεύθυνση.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, και ενώ οι Κασσάνδρες προσπαθούν χαιρέκακα να ειρωνευθούν εκείνη την ουρανομήκη επιτυχία, τα πράγματα πάρα τις δυσκολίες, είναι πολύ καλύτερα. Ο εθελόδουλος υπήκοος της Νέας Τάξης, η ελίτ της Τουρκίας, η οποία απεργάζεται και την ευτυχία του ίδιου του λαού της, κατεξευτιλίζεται και αλληλοσπαράσσεται μεταξύ ενός «κοσμικού» (ο Θεός να τον κάνει κοσμικό…) και ενός αναχρονιστικού φονταμενταλισμού… Η λεγόμενη υπερδύναμη απαλλάσσεται από τη χειρότερη ελίτ που είχε ποτέ και η οποία πρώτʼ απʼ όλα προσέβαλε το αίσθημα ελευθερίας και αξιοπρέπειας του ίδιου του αμερικάνικου λαού.
Ο έλληνας πρωθυπουργός επισκέπτεται για πολλοστή φορά τη Ρωσία και τον Πρόεδρό της, σημάδι θετικό απομάκρυνσης της Ελλάδας από τη μια και μοναδική «αυθεντία» (και συνεπώς εκ των πραγμάτων ατελέσφορη) χωρίς να απεμπολεί τη θέση της στους ευρωπαϊκούς κυρίως χώρους, όπου η παρουσία της δεν είναι πλέον, και εκ των πραγμάτων, παρουσία ικέτη.
Ο δρόμος είναι μακρύς και όχι στρωμένος με άνθη, αλλά είναι ο σωστός, καθώς οδηγούμεθα σε έναν ασφαλέστερο πολυπολικό κόσμο, οπού η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και αύριο η Κίνα και η Ινδία θα αντιληφθούν επιτέλους ότι αυτός ο πολυπολικός κόσμος –όχι αναγκαστικά πολεμικά ανταγωνιστικός– είναι η εγγύηση για την παγκόσμια ειρήνη και ευτυχία των λαών της Γης.
Έχω ελπίδα στην επιβίωση αυτής της προοπτικής,η οποία θα μας κάνει –θέλετε αναγκαστικά– πιο υπεύθυνους στην από κοινού αντιμετώπιση των καυτών προβλημάτων του πλανήτη μας.
Όσο και αν φαντάζει υπερβολικό, σʼ αυτήν την πορεία το ΟΧΙ του κυπριακού λαού της 24ης Απριλίου 2004 –στο οποίο πέραν του λαού συνετέλεσε και η ηγετική φυσιογνωμία του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος εκτός των άλλων αφουγκράσθηκε αυτήν την επιθυμία του λαού του (στοιχείο κορυφαίο για τον ηγέτη)– ήταν μία σημαντική τακτική κίνηση για τη στρατηγική παγκόσμια προοπτική.