Το Αφγανιστάν μέσα από την μπούργκα
Πρόκειται για μια τριτοκοσμική χώρα με πολύ χαμηλή οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, που παλεύει να ορθοποδήσει και να αναπτυχθεί. Παρά τις όποιες προσπάθειες, παραμένει ακόμα ένα κράτος χωρίς θεσμούς, χωρίς σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς δημοκρατία. Οι νόμοι καταπατώνται συστηματικά, δεν υπάρχει τάξη, δεν υπάρχουν υποδομές. Πλήθος ανθρώπων επιβιώνουν σε άθλιες συνθήκες, ζώντας σε παράγκες, με ανύπαρκτες υποδομές υγιεινής. Μόνο το 2% του πληθυσμού έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Το 50% των κατοίκων στην Καμπούλ είναι άνεργοι.
Η καλλιέργεια οπίου είναι η μόνη παραγωγική δραστηριότητα που υπάρχει, έχοντας εγκλωβίσει τη σκέψη και τον τρόπο ζωής των κατοίκων σε ό,τι φέρνει την καταστροφή. Έχει αποτέλεσμα να αποθαρρύνει και να υπονομεύει την όποια ενασχόλησή τους με την αγροτική ανάπτυξη, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει η διεθνής κοινότητα.
Ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο πολύπαθος λαός του Αφγανιστάν είναι η ανυπολόγιστη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, μετά από 30 χρόνια διαρκών συρράξεων. Λόγω της ρευστής πολιτικής κατάστασης, η αξιοποίηση των φυσικών πηγών και πόρων είναι ανύπαρκτη. Ο πόλεμος είχε συνέπεια την καταστροφή του 70% των δασών. Σήμερα η χώρα απειλείται από απόλυτη καταστροφή της χλωρίδας της. Αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά και τις βόμβες αγνώστου προέλευσης που έχουν πέσει στα αφγανικά βουνά, μπορεί εύκολα να καταλάβει τη μεγάλη έκταση της περιβαλλοντικής καταστροφής. Δεν βλέπεις πράσινο πουθενά. Δεν υπάρχουν πουθενά δένδρα και λουλούδια. Μόνο ξερό χώμα, λάσπη, άνθρωποι, ρουκέτες, σφαίρες, εκρηκτικά και ανά πάσα στιγμή το αίμα και ο θάνατος ως συμπλήρωμα.
Ακόμη και τα παιδιά ζωσμένα με εκρηκτικά χρησιμοποιούνται ως καμικάζι, για να πλήξουν τους εχθρούς. Όλα στη σκιά του θανάτου.
Τα ελάχιστα νοσοκομεία της χώρας -που φτιάχτηκαν από διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις- βρίσκονται στην Καμπούλ. Στην ύπαιθρο όμως και τις αγροτικές περιοχές, απουσιάζουν παντελώς ακόμα και οι στοιχειώδεις δομές ιατρικής φροντίδας. Η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών γεννούν χωρίς κανενός είδους ιατρική βοήθεια και η μητρική και παιδική θνησιμότητα είναι από τις υψηλότερες στον κόσμο. Ο μέσος όρος ζωής των γυναικών στο Αφγανιστάν είναι τα 44 χρόνια. Οι Ταλιμπάν μπορεί να έχασαν την εξουσία, ωστόσο η «φιλοσοφία» και οι «αρχές» τους για το ζήτημα της αντιμετώπισης των γυναικών ζουν και βασιλεύουν.
Τα «γαλάζια φαντάσματα», οι γυναίκες με τη γαλάζια μπούργκα, συνεχίζουν να κυκλοφορούν στους δρόμους της Καμπούλ. Ελάχιστες τολμούν να τη βγάλουν, δεδομένου ότι φοβούνται μήπως θέσουν σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα ή ακόμα και την ίδια τη ζωή τους.
Κατά την άποψή μου η μεγαλύτερη θετική αλλαγή που συντελέστηκε μετά τους Ταλιμπάν, είναι πως αυξάνονται οι γονείς που επιτρέπουν πλέον την εκπαίδευση των κοριτσιών τους. Το 35% των μαθητών που φοιτούν στα σχολεία στοιχειώδους εκπαίδευσης είναι πλέον κορίτσια. Αλλά ακόμη και στον τομέα αυτό υπάρχουν δυσκολίες, δεδομένου ότι οι μαθήτριες υφίστανται συχνά επιθέσεις που υποκινούνται από μουλάδες ή κρυφούς υποστηρικτές των Ταλιμπάν, που δεν μπορούν να ανεχτούν τη μόρφωση των γυναικών.
Με βάση τα διεθνή θεσμικά κείμενα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το Αφγανιστάν πρέπει να διασφαλίσει τα αυτονόητα. Τα στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών. Τα δικαιώματα στην ισότητα, τη ζωή, την ελευθερία και την ασφάλεια. Χωρίς διακρίσεις, βασανιστήρια και ταπεινώσεις. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο να εξασφαλισθεί ότι η ανασυγκρότηση της χώρας θα συμπεριλαμβάνει ειδικά μέτρα για τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων της.
Χρειάζεται αυτή τη χρονική στιγμή η αναζήτηση της ελπίδας να βγει τώρα προς τα έξω, ώστε να μη στερηθούν την προσδοκία και το κουράγιο για την καλυτέρευση της ζωής τους.