Τζάμπα χρήμα… στις τράπεζες
Την ίδια ώρα οι κυβερνήσεις των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, πρώτα απ΄ όλα των ΗΠΑ και της Αγγλίας, μοιράζουν απλόχερα ζεστό τζάμπα χρήμα στις μεγάλες διεθνείς Τράπεζες, για να τις διασώσουν από την κατάρρευση στην οποία οδηγούνται εξ αιτίας των άπληστων κερδοσκοπικών πρακτικών τους.
Η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας (ΒΟΕ) ανακοίνωσε τη βδομάδα που πέρασε την απόφασή της να ανταλλάξει τους ενυπόθηκους τίτλους-σκουπίδια σε επισφαλή στεγαστικά δάνεια των αγγλικών τραπεζών με κρατικά ομόλογα, σε ύψος 60 δισ. ευρώ, το οποίο, αν χρειαστεί, δήλωσε, θα το αυξήσει περαιτέρω. Οι τραπεζίτες φυσικά τρίβουν τα χέρια τους! Ούτε οι ίδιοι, στα πιο μύχια όνειρά τους δεν θα είχαν διανοηθεί να προτείνουν μια τέτοια ανταλλαγή τίτλων άνευ αξίας με τα κραταιά ομόλογα του αγγλικού κράτους. Κι όμως η εργατική κυβέρνηση Μπράουν δείχνει μεγαλύτερο ζήλο για τα συμφέροντα των τραπεζών, ακόμα και από τους πιο εύτολμους τραπεζίτες. Άλλωστε, το ίδιο είχε πράξει, πριν από λίγο καιρό, και η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, ανταλλάσσοντας, χωρίς αιδώ, τοξικά απόβλητους τίτλους των αμερικάνικων τραπεζών με ομόλογα του αμερικάνικου δημοσίου, σε ύψος 200 δισ. δολ.!
Το μήνυμα που δίδεται με αυτές τις πρωτοφανείς πράξεις και με πολλές άλλες, χαριστικές υπέρ των τραπεζών, ρυθμίσεις αυτής της περιόδου, είναι σαφές. Οι τράπεζες αποτελούν την υπέρτατη παγκόσμια εξουσία και γιʼ αυτό μπορεί να παίζουν τα πλέον άπληστα παιχνίδια, χωρίς να νοιάζονται για τους κινδύνους. Αν έχουν κέρδη, τότε αυτά ανήκουν στις ίδιες και τις τσέπες των μεγαλομετόχων τους και των «μάνατζερ». Αν υποστούν ζημίες ή χειρότερα κινδυνεύσουν με κατάρρευση, τότε θα έρθει το «κεϋνσιανό», κατά ορισμένους ανόητους, κράτος να κοινωνικοποιήσει τη χασούρα. Οι σημερινές κυβερνήσεις αποδεικνύονται πολύ πιο εφευρετικές από τις κυβερνήσεις της μεγάλης κρίσης του ʼ29. Τότε το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρευσε. Σήμερα οι επινοητικοί κυβερνήτες βρήκαν το «φάρμακο» κατά των καπιταλιστικών κρίσεων: το τζάμπα χρήμα στις τράπεζες! Δεν μπορούν να καταλάβουν, όμως, ότι με τέτοιες πρακτικές μπορεί να γλιτώσουν το «κραχ», αλλά καθιστούν την κρίση πιο βασανιστική, πιο επώδυνη και πιο μακρόχρονη.
Αν τα προβλήματα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι η μία μόνο όψη της σημερινής βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η άλλη εκφράζεται με τη ραγδαία ανατίμηση του πετρελαίου, των πρώτων υλών και ιδιαίτερα των τροφίμων, μαζί με την κατάρρευση του δολαρίου. Το πετρέλαιο μπορεί σε λίγο να πετάει προς τα 150 δολ. το βαρέλι, τη στιγμή που η εξόρυξή του ανά βαρέλι δεν κοστίζει πάνω από 10 δολ., ενώ στο Κιρκούκ εξάγεται σε άριστη ποιότητα με δύο δολάρια το βαρέλι! Σε λίγο, επίσης, το δολάριο μπορεί να οδηγηθεί σε χειρότερη τύχη από τους τοξικά απόβλητους τίτλους-σκουπίδια της subrime αγοράς των ΗΠΑ, χωρίς μάλιστα να βρίσκεται κανένας να το ανταλλάξει με κάποια σοβαρή αξία! Πολλοί λένε πολλά για τις αιτίες αυτών των καταστάσεων. Συνήθως, όμως, αγνοούν την κερδοσκοπία και τη χρεοκοπία των απελευθερωμένων αγορών να προσφέρουν ασφάλεια, ρύθμιση και δικαιοσύνη. Αγνοούν με δύο λόγια αυτό που αντιπροσωπεύει την ουσία του καπιταλισμού και το «Βατερλό» του.
Χαρακτηριστικοί ως προς αυτό οι κυρίαρχοι κύκλοι της χώρας μας. Αδίδακτοι και ακάθεκτοι προχωρούν στην καταστροφή! Μόλις προχθές ο κ. Ν. Γκαργκάνας δικαιολόγησε απολύτως τα υπερκέρδη των τραπεζών και τις καταχρηστικές πρακτικές τους, ενώ ζήτησε να συγκρατηθούν οι μισθοί. Με δυο λόγια λιτότητα! Στο ίδιο μήκος κύματος ο πάλαι ποτέ αλλά και νυν, εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ καθηγητής κ. Κουκιάδης ζήτησε την περαιτέρω διάλυση των εργασιακών σχέσεων! Ακόμα χειρότερα, το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο επελαύνει με γενικές απορρυθμίσεις και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Από την άλλη, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στην παλιά γνώριμη συνταγή: να «καταγγέλλει», όπως καταγγέλλει, τα νεοφιλελεύθερα μέτρα της κυβέρνησης, την ίδια ώρα που εξυμνεί τα νεοφιλελεύθερα έργα των προηγούμενων δικών του κυβερνήσεων!
Τα πράγματα στο κυρίαρχο σκηνικό θα ήταν από κωμικά ως διασκεδαστικά, αν η οικονομική και κυρίως η κοινωνική κατάσταση στη χώρα δεν χειροτέρευε απελπιστικά. Τόσο απελπιστικά, ώστε, αν δεν αλλάξουμε πορεία, τότε ο κοινωνικός εφιάλτης να είναι η πιο πιθανή και όχι τόσο μακρινή εξέλιξη!