Ο «σύντροφος Πετρής»…

«Ου συ με λοιδορείς, αλλά ο τόπος»… Λανθάνει, προφανώς, της κρίσης του κ. Πέτρου Τατούλη, αν και διήλθε του χώρου του διαλεκτικού υλισμού, ότι ο “Τόπος “Νέα Δημοκρατία”» ου χωρεί και δεν συγχωρεί τη βάσανο της κριτικής και την παρουσία της διαφορετικότητας…

Στον «Τόπο “Νέα Δημοκρατία”», κατά την έννοια που δίδεται στον όρο την ψηφιακή εποχή, επικυριαρχεί το «Αυτός έφα», υπό τη στρεβλή ερμηνεία που ανέκαθεν δίδει στην πυθαγόρειο ρήση ο Ελληνικός Συντηρητισμός και το «κληρονομικό ιερατείο», που κέκτηται το «προνόμιο» εκφοράς της μονοδιάστατης… αλήθειας!

Έχει παρέλθει, προφανώς, σημαντικό χρονικό διάστημα από την «εποχή της αμαρτίας», όταν ο νεαρός «σύντροφος Πετρής» αποτολμούσε ανάλυση της σύγχρονης «ελληνικής διαστρωμάτωσης» και κατά συνεκδοχή αποδοχή του διαλεκτικού λόγου της θουκυδίδειας απόφανσης:

• «Κάθε πολίτης προτιμάται για τις δημόσιες θέσεις ανάλογα με το πόσο διακρίνεται σε κάτι, όχι λόγω της καταγωγής του, αλλά λόγω της αξιοσύνης του. Αν, πάλι, μπορεί κάτι σπουδαίο στην πόλη κάποιος να προσφέρει, δεν εμποδίζεται λόγω της ασημότητάς του…» (Θουκυδίδη, «Περικλέους Επιτάφιος», κεφ. 17ο).

Πάντως, εκ του αποτελέσματος κρινόμενο, παραμένει αμφίβολο αν την «εποχή της αμαρτίας» και της θητείας του «σύντροφου Πετρή» στο ΕΚΚΕ (όπερ μεθερμηνεύεται, «Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας»), ο κ. Τατούλης διαλογίσθηκε ότι ο Ελληνικός Συντηρητισμός ευρίσκετο και ευρίσκεται σε αδυναμία, κατά τη μεσαιωνική αντίληψη, Graeca sunt, non leguntur (=Ελληνικά είναι, δεν διαβάζονται) να εισχωρήσει στον πυρήνα της θουκυδίδειας αντίληψης.

Παραλλήλως ο ποτέ «σύντροφος Πετρής» παραμένει εξίσου αμφίβολο αν την «εποχή της αμαρτίας» υπόβαλε στη βάσανο της σκέψης του αυτό που ο Ελληνικός Συντηρητισμός ονομάτισε «Ανθρωπιστικό ιδανικό», και σύμφωνα με το οποίο μπορεί όλοι οι άνθρωποι να είναι ίσοι ως προς τα δικαιώματα, δεν είναι, όμως, ίδιοι ως προς τα προσόντα, την ψυχοσύσταση, τις ικανότητες και τη δυναμικότητα, κατά παράβλεψη, βεβαίως, της κοινωνικής φύσης του προβλήματος.

Ο Ελληνικός Συντηρητισμός, εμμέσως, πλην σαφώς, εισάγει την «αριστοκρατική αντίληψη» (=Η κοινωνική θέση του κάθε ατόμου καθορίζει και τις δυνατότητες εξέλιξής του) και κατ’ αυτόν τον τρόπο αιτιολογεί τη διαχείριση της Εξουσίας από τους «κλητούς και τους εκλεκτούς»! Τουτέστιν, στην κοινωνία, και τη νεοελληνική, είναι… φυσικό να εμφανίζονται μερικά άτομα λόγω «καταγωγής και κοινωνικής θέσης» να έχουν περισσότερα «προσόντα» από τα υπόλοιπα μέλη της Κοινωνίας και να θεωρούνται περισσότερο… άξια από αυτά.

Στα πλαίσια αυτά της σκέψης του ο Ελληνικός Συντηρητισμός, χωρίς να το ομολογεί, υποβαθμίζει την ανθρώπινη υπόσταση και αποδέχεται το κριτήριο του Εκλεκτικισμού στην αξιολόγηση των ατόμων.

Ο ποτέ «σύντροφος Πετρής», με αφετηρία τον διαλεκτικό ματερεαλισμό, μεταπήδησε στον Ελληνικό Συντηρητισμό και τις «αξίες» του, ότι δηλαδή στην Κοινωνία υπάρχουν «χαρισματικοί» άνθρωποι και μη, και ότι οι πρώτοι δέον να… εξουσιάζουν τους δεύτερους!

Προς τι λοιπόν οι «διαμαρτυρίες» για την τακτική των «λόχων», που εφαρμόζεται στην πολιτική έκφραση του Ελληνικού Συντηρητισμού, το κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας»; Και ότι κάποιος άλλος σκέπτεται πριν από μας για μας; Αλλά, «εν τω Άδει, ουκ έστι μετάνοια»…

Η θητεία του στον Ελληνικό Συντηρητισμό θα έχει διδάξει τον κ. Τατούλη ότι στον «Τόπο “Νέα Δημοκρατία”» αφ’ ενός καλλιεργείται ένα πνεύμα ατομικισμού, ενώ αφ’ ετέρου ένα ποσοστό του ανθρώπινου δυναμικού «προσφέρεται εύκολη λεία για όποια πολιτική, κοινωνική και οικονομική εκμετάλλευση».

Αναντηρήτως, ο ποτέ «σύντροφος Πετρής» δεν αγνοεί πως στο χώρο δεξιόθεν και αριστερόθεν του χώρου του Ελληνικού Συντηρητισμού, ανθεί το φαινόμενο του νεποτισμού και της πατρωνείας, γνωστά εν Ελλάδι, με τον κλασικό όρο «ρουσφετολογία».

Επίσης, γνωρίζει, εξ ιδίας αντιλήψεως, την παρεμπόδιση των άξιων ή τη χειραγώγησή τους, κατά την αντίληψη του τραγουδοποιού, «οι Έλληνες φτιάνουνε κυκλώματα και οι παρέες γράφουν ιστορία», με στόχο την καθήλωση ή την εκμετάλλευσή τους. Συνήθης η πρακτική αυτή, ενώ δεν είναι άγνωστη και η μέθοδος «κατασκευής» ινδαλμάτων και προώθησης ατόμων αμφίβολης ή ανύπαρκτης αξίας.

Τέλος, ο ποτέ «σύντροφος Πετρής» γιγνώσκει από την «εποχή της αμαρτίας» πως ο χώρος του Ελληνικού Συντηρητισμού έχει τη φήμη ότι αποδίδει μεγάλη σημασία στην «καπατσοσύνη» και την «επιτηδειότητα», τουτέστιν, κατά την ερμηνεία πολλών, την πνευματική και ηθική ευλυγισία!

Το ιδεολόγημα του Ελληνικού Συντηρητισμού, στη διαδρομή πέντε και πλέον αιώνων, παραμένει αναλλοίωτο όπως εκφράστηκε από τη δημοτική μούσα:

• «Αν θέλεις να ζήσεις ήσυχος, άκουσε την καλή αυτή συμβουλή. Να παραδέχεσαι πρόθυμα την ξένη γνώμη, και να μη νομίσεις ότι είναι αμάρτημα να ονομάσεις τη μέρα νύχτα. Σιώπα όταν σε συμφέρει και ομολόγησε σε όποιον σε ρωτά ότι το μέλι είναι πικρό σα δηλητήριο. Αυτό είναι ένα από τα ασφαλέστερα για την ευδαιμονία σου μέσα…»