«ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ» ΛΟΓΟΣ ΣΕΦΕΡΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΣΦΑΓΜΕΝΟ ΑΗΔΟΝΙ
Είναι οι μέρες τραγικές
κι η φύση έχει πλαντάξει,
τά οράματα σταυρώνονται.
Τό πάν έχει αλλάξει.
Στέκομαι εδώ βραδυφλεγής
καί μπαγαπόντης είρων
απέναντι απʼ τόν θάνατο
ως θεατράλε Βύρων.
Όχι Σχολής Ρομαντικής
όχι εθνοσωτήρας,
ένας απλός υπόδικος
τού κράτους καί τής μοίρας.
Πυκνοί καπνοί απʼ τίς πλαγιές
στό Χάος αιωρούνται
κι οι σπαραγμοί αγνών αμνών
γιά άσματα περνιούνται.
Ποταμηδόν τά αίματα
κυλούν επί ασφάλτου
καί γίνονται πυρρόχροες
οι οδόντες εκ τού σμάλτου.
Οι οβελίες διαπερνούν
κι ως σύριγγες ναρκώνουν
τά νεκρωμένα σώματα.
(Εμάς δέν μάς πληγώνουν.)
Πολύχρωμοι οι ουρανοί
ψάλλουν καί πάλι ψάλλουν
μετέχοντες στό έκτρωμα
πού πολλαπλώς συμβάλλουν.
Μιά πεδιάδα απέραντη
φλέγεται κι αλαλάζει.
Είναι η Γή πού βιάζεται
τούς εραστές ν’ αλλάζει.
Οι βιαστές σεμνύνονται
κι εκκλησιάζονται όλοι,
είναι οι κάστες τών αγνών
οι «Δώδεκ’ Αποστόλοι».
Ούτω μεταμφιέζονται
οι άνομοι λεχρίτες,
οι σταυρωτές, οι άσπλαχνοι
κι άπλυτοι νεροχύτες.
Καί ο ζητιάνος στήν γωνιά
μέ χέρι απλωμένο
νιώθει πολύ χειρότερα
απ’ τόν Εσταυρωμένο.
Δέν έχει κάν δικαίωμα
ούτε στήν δυστυχία.
(Η βασιλεία έφτασε
ακούστε τά ηχεία…)
Ηχεία πού υμνολογούν
τήν μέρα τήν εσχάτη
μέ παραλυτικούς ρυθμούς
μέ τζούρα, μέ ραχάτι.
Αυτός ο κόσμος ο μικρός
καί τού Ελύτη ο Μέγας
είναι νεφέλωμα αστρικό
– ο μακρινός ο Βέγας.
Δεινά πολλά κομίζουσι
οι Μάγοι μέ τά δώρα
κι ημείς αιθεροβάμονες,
– μαζί μέ μάς κι η Χώρα.
Η αναγούλα τού παντός
ήτις μέ περιβάλλει
είναι μιά άλυσος δεινή
μιάς μητριάς αγκάλη.
Υπάγω νύν εις τούς Δελφούς
μήπως καί η ψυχή μου
αποδειχθεί διά μιάν φοράν
πώς είναι καί δική μου.
Χαρείτε τήν Ανάσταση
μέ γούνες καί μέ βάγια.
Ελεύθεροι νά γεύεσθε
πτώματα καί ναυάγια.
Εγώ πολύ ημάρτησα
καί ως ημαρτημένος
παίρνω τίς ράχες, τά βουνά
τής τρέλας χαϊδεμένος.
………………………………………………….
………………………………………………….
Τό Δαφνί, τό Δρομοκαΐτειο καί όλα τά υπόλοιπα συγγενή Ιδρύματα πώς μέ θέλγουν, πώς μέ κάνουν υπερήφανο πού επί τέλους η Πατρίς μου έχει τήν δική της αποδεδειγμένη Ιστορία. Έρρωσθε.