Διαρκής η Εβδομάδα των Παθών για τους πολλούς

Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε: «Και ένας άνθρωπος να υποφέρει στον πλανήτη δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος». Η καθ’ υπερβολήν αυτή ρήση ενός από τους κορυφαίους στοχαστές, μυθιστοριογράφους, θεατρικούς συγγραφείς και μεταφραστές (με έμμετρο μάλιστα λόγο, βλέπε: «Οδύσσεια», σε συνεργασία με τον Γιάννη Κακριδή) της νεώτερης Ελλάδας περικλείει ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ. Συμβολισμό που δεν μπορεί να αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Πολύ λιγότερο όταν πεθαίνουν καθημερινά από ΑΣΙΤΙΑ –χώρια οι νεκροί από πολέμους, θρησκευτικές και φυλετικές συγκρούσεις, αρρώστιες και ανυδρία– εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις.

Φυσικά οι ανά την υφήλιο Γκαργκάνες (οι οποίοι αυξάνουν αυτοβούλως και ανερυθρίαστα τους παχυλούς μισθούς τους) ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΠΛΗΡΩΣ για τη δυστυχία που εξαπλώνεται γύρω τους και με ανεξέλεγκτους μάλιστα ρυθμούς. Και δεν αδιαφορούν μόνο, αλλά και επικρίνουν θρασύτατα τις γλίσχρες αυξήσεις –αυξήσεις-ψιχία– στον θησαυρίζοντα ιδιωτικό τομέα! Φρικιαστική κατάσταση που πλήττει και πολίτες πλούσιων χωρών.

Το ότι διανύουμε περίοδο άκρατου ατομισμού και φιλοτομαρισμού των ματσωμένων και των βολεμένων είναι πασίγνωστο. Επίσης πασίγνωστο είναι ότι από την αλήστου μνήμης εποχή του περιλάλητου εκσυγχρονισμού του Σημίτη (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, πλην της εφαρμογής ενός ανάλγητου νεοφιλελευρισμού, δεν εκσυγχρόνισε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ στη λειτουργία του κράτους) η οικονομική και δημοσιονομική πολιτική της κυβερνώσας ΝΔ βαδίζει από το κακό στο χειρότερο. Ο νόμος της δήθεν αυτορρυθμιζόμενης αγοράς όχι μόνο αποδείχθηκε παταγωδώς ατελέσφορος, αλλά και η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα και εξακολουθητικώς περιπίπτουσα Επιτροπή Ανταγωνισμού επιβάλλει ορισμένα πρόστιμα στα μονοπώλια και τα ολιγοπώλια, τα οποία -ω του θαύματος!- μηδενίζονται κατόπιν προσφυγών των συγκεκριμένων εκμεταλλευτών του κάθε καταναλωτή και ιδίως του καταναλωτή με το μισοάδειο βαλάντιο… Σκίζει, επομένως, κυριολεκτικά η ανταγωνιστικότητα!

Η ανεργία, ιδιαίτερα των νέων, ακολουθεί σταθερά την ανιούσα – και ας εμφανίζεται πλασματικά διά του… ταχυδακτυλουργού κ. Αλογοσκούφη ως… μειούμενη λόγω της ωρομίσθιας απασχόλησης, η οποία είναι ημερησίως τετράωρη και οι είλωτες που κατέφυγαν εξ ανάγκης σ’ αυτήν τη διέξοδο υποχρεώνονται να δουλεύουν άλλες τέσσερις ή και έξι ώρες ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΔΕΚΑΡΑ! Όσο για τις κάρτες που προσφέρουν αφειδώς οι τράπεζες και γδέρνουν ως στυγνοί τοκογλύφοι τον δανειζόμενο κοσμάκη, που δεν μπορεί λόγω της καλπάζουσας ακρίβειας να εξοικονομήσει τα αρχικώς συμφωνηθέντα (και ούτως ή άλλως τσουχτερά) επιτόκια, τι να πει κανείς; Αν στις περιβόητες τραπεζικές κάρτες προσθέσουμε και τα στεγαστικά δάνεια, ο αριθμός των εξαθλιωνόμενων Ελλήνων προκαλεί οργή, αφού οι αετονύχηδες των τραπεζών (διάβαζε: ανώτερων τραπεζικών υπαλλήλων μέσω συγγενικών τους κυκλωμάτων) αγοράζουν σε στημένους πλειστηριασμούς τον μόχθο άτυχων συνανθρώπων τους για ένα κομμάτι ψωμί…

Σημειώνω εν παρόδω ότι ο κ. Γκαργκάνας (ο οποίος –ευτυχώς, ευτυχέστατα!– θα μας απαλλάξει της παρουσίας του σε λίγους μήνες και η κυβέρνηση, όσο και να προσπαθήσει, θα είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να βρει… χειρότερο αντικαταστάτη) τάχθηκε ΚΑΙ στην τελευταία του έκθεση υπέρ της δημιουργίας ισχυρών τραπεζικών ομίλων! Ερώτηση αδαούς περί τα οικονομικά: Οι πολλές τράπεζες δεν θα μπορούσαν, ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, να λειτουργούν ανταγωνιστικότερα από τρεις-τέσσερις ισχυρούς τραπεζικούς ομίλους; Τι έχει να απαντήσει επ’ αυτού ο… περινούστατος μεγαλοτραπεζίτης;

Επειδή θεωρούμαστε λαός θεοφοβούμενων πιστών και επειδή η εβδομάδα που εκπνέει είναι η Μεγάλη Εβδομάδα, κατά την οποία αναπαρίστανται με κατάνυξη και μεστές περιεχομένου ψαλμωδίες τα Πάθη του Χριστού, θα ήθελα να θέσω ως τρίτος, καθότι για μένα θρησκεία είναι ο ανθρωπισμός, ελάχιστα απλά ερωτήματα. Όσοι συνέρρεαν αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες γνώριζαν και, εφόσον γνώριζαν, εφάρμοζαν στη ζωή τους τη διδασκαλία του Χριστού; Πόσοι, άραγε, από αυτούς αγαπούν «τον πλησίον τους ως τον εαυτόν τους»; Πόσοι έδωσαν στον υποφέροντα πλησίον τους –εις χρήμα, εννοείται– τον έναν, όχι από τους δύο, αλλά από τους δεκάδες χιτώνες που διαθέτουν; Πόσοι περιέθαλψαν ασθενείς και οδοιπόρους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι σήμερα από τους κατατρεγμένους οικονομικούς μετανάστες χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα που βρίσκονται στο έλεος των εκμεταλλευτών τους; (Είναι οι σύγχρονοι «Εσταυρωμένοι», χωρίς καμιά ελπίδα «Ανάστασης», όπως μας έδειξε ανάγλυφα ο ξεσηκωμός των επιφορτισμένων με τη συγκομιδή της φράουλας, που ξεσηκώθηκαν επειδή λιμοκτονούσαν προς μέγιστη καταισχύνη μας!)

Προσωπικά, με δεδομένη την έκταση που έχει πάρει η φτώχεια για ημεδαπούς και αλλοδαπούς, τάσσομαι, εκτός από την αλληλεγγύη, και ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ. Και δεν εννοώ φυσικά την ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΗ φιλανθρωπία των πλουσίων για να εκπίπτει από τη φορολογητέα ύλη των εισοδημάτων τους. Εννοώ την οικονομική βοήθεια σε συνανθρώπους μας εκ του υστερήματός μας. (Προσθέτω, για να μην το ξεχνάμε, ότι η χαρά του να δίνεις είναι πολύ μεγαλύτερη από τη χαρά του να παίρνεις, όταν φυσικά πρόκειται για ανθρώπους που έχουν εξασφαλίσει τα προς το ζην.)

Τα προαναφερθέντα είναι αυτονοήτως ημίμετρα για το σήμερα. Οι ριζικές λύσεις δεν θα αργήσουν να έρθουν ΕΡΗΜΗΝ ΜΑΣ. Διότι οι στυλοβάτες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχουν αρχίσει να ψυχανεμίζονται, τρέμοντας από τον φόβο τους, ότι η γενικευόμενη στον πλανήτη ΠΕΙΝΑ (και οι αναρίθμητοι νεκροί από την πείνα) είναι ικανή να γκρεμίσει σαν πύργο από τραπουλόχαρτα τις κίβδηλες ισορροπίες του εγκληματικού για την ανθρωπότητα νεοφιλελευθερισμού. Έτσι, ο παρεξηγημένος και δήθεν ξεπερασμένος Μαρξ θα δικαιωθεί και η προφητεία του που περιέχεται στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» και διαλαμβάνει ότι ο καπιταλισμός εκκολάπτει «τους μελλοντικούς νεκροθάφτες του» θα επαληθευτεί. (Οι ανά την υφήλιο δύσπιστοι ας συνεχίσουν ανενόχλητοι να ξεζουμίζουν τις ημιθανείς από την πείνα ανθρώπινες υπάρξεις…)