Mια παλιά… επίκαιρη ιστορία περί «Μεγάλης Αλβανίας»
Και συνεχίζει η ανταπόκριση από «την χώραν του Εμβέρ Χότζα», δίνοντας περισσότερα στοιχεία: «Ο χάρτης περιλαμβάνει περιοχάς της Ελλάδος και της Γιουγκοσλαβίας, ως ανήκουσας εις την Αλβανίαν. Ούτως, από την ελληνικήν Ήπειρον φέρει τας πόλεις και τας συνδέουσας αυτάς περιοχάς της Κονίτσης, Φιλιατών, Ιωαννίνων, Παραμυθίας, Φιλιππιάδος, Άρτης και Πρεβέζης και από την ελληνικήν δυτικήν Μακεδονίαν τας πόλεις της Φλωρίνης και Καστοριάς, ως εδάφη ανήκοντα εις την Αλβανικήν Επικράτειαν».
Πριν από μερικά χρόνια είναι απολύτως βέβαιο ότι ο οποιοσδήποτε αναγνώστης, πέρα από μια φευγαλέα ματιά, δεν θα στεκόταν καθόλου στο εν λόγω δημοσίευμα. Άντε να του προκαλούσε το πολύ ένα απαξιωτικό υπομειδίαμα, με την πικρή διαπίστωση, «Τι εποχές!».
Ποιος να φανταζόταν, ωστόσο, ότι θα ερχόταν καιρός, εν έτει 2008, που θα κυκλοφορούσε μεγάλη αλβανική εφημερίδα -πρόκειται μάλιστα για πολύ πρόσφατη έκδοση- στην οποία θα δημοσιευόταν πανομοιότυπος χάρτης της λεγόμενης «Μεγάλης Αλβανίας», με την Κέρκυρα, τα Γιάννενα, την Άρτα και την Πρέβεζα εντός της (εν… αναμονή!) αλβανικής επικράτειας!
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς ενίοτε όχι ως φάρσα!
Είναι εξόχως μελαγχολική η διαπίστωση ότι και τότε και τώρα και διαχρονικά στην ιστορία ισχυροί και επιτήδειοι τρίτοι παρεμβαίνουν όταν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, υποδαυλίζοντας λανθάνουσες «μεγάλες ιδέες» και εύκαιρους εθνικιστικούς οίστρους, προκειμένου να υπηρετήσουν δικά τους ευρύτερα γεωστρατηγικά σχέδια, στο πλαίσιο πάντα επαναπροσδιορισμού των σφαιρών επιρροής στην ευαίσθητη περιοχή μας. Απότοκο μιας τέτοιας μορφής «διευθέτησης» μεταξύ των «μεγάλων» της εποχής, άλλωστε, είναι και το επίκαιρο ζήτημα της ΠΓΔΜ. Συναινέσαμε σιωπηρά τότε στην ονομασία της ομόσπονδης περιοχής άμα τη λήξει του πολέμου, μετά από καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των συμμάχων που αποδείχθηκαν χωρίς αντίκρισμα και, ιδού, το βρίσκουμε μπροστά μας σήμερα, δίκην «ασύμμετρης» απειλής! Κάνουν μάλιστα τώρα, τι ειρωνεία της ιστορίας, ότι δεν μας καταλαβαίνουν…
Το ρεπορτάζ του «Έθνους» εκείνης της «πέτρινης» εποχής όμως έχει και συνέχεια: «Ιδιαίτερης βαρύτητος τυγχάνει η διαπίστωσις ότι όσον αφορά το ελληνικόν τμήμα του χάρτου αυτού, που παρουσιάζεται ως ανήκον εις την Αλβανίαν, τα γεωγραφικά όρια, αι περιοχαί και πόλεις του τμήματος τούτου συμπίπτουν απολύτως και εις τας τελευταίας ακόμη λεπτομερείας με τας διαλαμβανομένας εις την απόρρητον επίσημον έκθεσιν του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου Αμύνης περί Αλβανίας, την υποβληθείσαν το 1960 προς το εις Παρισίους Ανώτατον Αρχηγείον των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και τα άλλα συμμαχικά περιφερειακά στρατηγεία, ελληνικάς περιοχάς και πόλεις της Ηπείρου και δυτικής Μακεδονίας, που, συμφώνως προς την επίσημον έκθεσιν αυτήν της Ρώμης, ανήκουν εις την “εθνολογικήν οντότητα” της Αλβανίας».
Πρόκειται, σημειωτέον, για μια άκρως εμπιστευτική έκθεση, η οποία είχε αποκαλυφθεί από τον γνωστό ελληνοαμερικανό δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο το 1960, προκαλώντας την εξέγερση τότε της ελληνικής κοινής γνώμης και πολυάριθμα συλλαλητήρια, λόγω του προκλητικού της περιεχομένου και των απίστευτων ανακριβειών, όπου περίσσευε η κακοήθεια και η ανθελληνική υστερία.
Αντιδράσεις που είχαν αναγκάσει το ίδιο το Συμβούλιο του ΝΑΤΟ να επιληφθεί του θέματος και είχαν υποχρεώσει την ιταλική κυβέρνηση αφενός να αποσύρει την έκθεση και αφετέρου να εκφράσει δημοσίως τη λύπη της και να ζητήσει συγγνώμη για το επεισόδιο.
Αν μη τι άλλο, πρόκειται για μια άκρως διδακτική ιστορία αυτές τις πονηρές ημέρες, όπου άλλοι σήμερα στη θέση των Ιταλών σχεδιάζουν ερήμην των λαών νέους χάρτες με φέουδα, προτεκτοράτα και αγωγούς.
Απ’ αφορμής το δημοσίευμα και τους συνειρμούς που αυτό γεννά, ας κάνουμε μερικές διαπιστώσεις.
Δυστυχώς το κουτί της Πανδώρας άνοιξε. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως και με το Ιράκ, παίζει με τη φωτιά, υποθάλποντας προκλητικά τον αλβανικό εθνικισμό (επί του παρόντος). Στο όνομα της νέας ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης με τη Μόσχα, αδιαφορεί προκλητικά για την αποσταθεροποίηση της περιοχής και κατεδαφίζει αλαζονικά το διεθνές δίκαιο του ΟΗΕ, συμπαρασύροντας όλο το διεθνές μεταπολεμικό «στάτους», Κόσοβο, Σκόπια, Τέτοβο, Κουμάνοβο, με ολίγη από Θράκη, Τσάμικο, για να περιοριστούμε στα δικά μας, καθώς και άλλα… υπό εφεύρεση μειονοτικά δημιουργούν ήδη ένα εκρηκτικό «κοκτέιλ» στη γειτονιά μας.
Έτσι κι αλλιώς η σπίθα του αλυτρωτισμού στα Βαλκάνια σιγόκαιγε ανέκαθεν, απειλώντας σε περίπτωση αναζωπύρωσης τις εύθραυστες μεταπολεμικές ισορροπίες. Φαίνεται όμως πως οι μόνοι που δεν γνώριζαν τους κινδύνους ανάφλεξης της Βαλκανικής, της «πυριτιδαποθήκης» της Ευρώπης, είναι οι «καουμπόηδες» του Άρκανσο και του Τέξας. Ας ελπίσουμε ότι θα αναπτυχθούν αντίρροπες δυνάμεις σύνεσης από τους ίδιους τους λαούς και ότι η βλάβη που έχουν προκαλέσει με τις άφρονες παρεμβάσεις τους δεν είναι ανήκεστος.