Ο Χριστός ξανασταυρώνεται!

Ούτε ο Χριστός δεν μπόρεσε να αποφύγει τη μοίρα όλων των θαρραλέων κοινωνικών αγωνιστών.

Αυτήν την εβδομάδα περισυλλογής και προβληματισμού οι Χριστιανοί όλου του πλανήτη τιμούν τον μάρτυρα ο οποίος «υπέρ ημών οδυνάται». Κάθε χρόνο έχουμε την ετήσια αναπαράσταση των παθών του Χριστού. Και αυτό συνεχίζεται επί 1975 χρόνια. Είναι άραγε τυχαίο ότι συνεχίζουμε κάθε χρόνο να σταυρώνουμε τον Χριστό; Ο Χριστός ξανασταυρώνεται από τους ανθρώπους καθημερινά! Η ετήσια αναπαράσταση των παθών κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά η απεικόνιση των όσων καθημερινά συμβαίνουν στις μετά Χριστόν κοινωνίες. Να γιατί οι κοινωνίες αισθάνονται την ανάγκη της αναπαράστασης των παθών. Έχουν ρίζες ιστορικές και αποτυπώνουν και την επικρατούσα κατάσταση, τότε και σήμερα. Οι λαοί συγκρίνουν, άλλοι συνειδητά και άλλοι ασυναίσθητα. Εάν τα πάθη και ο μαρτυρικός θάνατος ενός κοινωνικού αγωνιστή ήταν ένα παροδικό φαινόμενο της τότε εποχής, θα είχε λησμονηθεί με την πάροδο του χρόνου, όμως διατηρείται επί τόσους αιώνες, γιατί είναι ένα διαρκές έγκλημα επαναλαμβανόμενο.

Η κόντρα με το κατεστημένο

Η ζωή του Χριστού από τα παιδικά του χρόνια είναι μια συνεχής κόντρα με το οικονομικό, κοινωνικό και θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του. Πολιτικό κατεστημένο δεν υπήρχε στο κατεχόμενο τότε από τους Ρωμαίους Ισραήλ. Παραδείγματα πολλά. Το κυνήγι των εμπόρων από τον ναό του Σολομώντα, με την παρατήρηση ότι «τον οίκο του Πατρός μου, οίκον εμπορίας εποιήσατε». Τι έχουν άραγε να μας πουν οι λάτρεις της ασυδοσίας των αγορών για τη δυναμική αυτή κόντρα του Χριστού με τους εμπόρους που είχαν ασελγήσει σε βάρος του ναού και τον είχαν καταστήσει οίκος εμπορίας; Άλλο παράδειγμα η παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου. Η συμπεριφορά του υπερόπτη Φαρισαίου κατακρίνεται σφόδρα. Και μέσα από τον διασυρμό του Φαρισαίου, ο Χριστός καυτηριάζει τη συμπεριφορά των κατεστημένων δυνάμεων εκείνου του καιρού. Εδώ δεν είναι κόντρα, είναι πετυχημένος διασυρμός του κατεστημένου. Ένα στριπτίζ της συμπεριφοράς του. Και στη μετά Χριστόν εποχή και οι έμποροι παρέμειναν σχεδόν ίδιοι και οι Φαρισαίοι πολλαπλασιάστηκαν και η συμπεριφορά τους έγινε περισσότερο κυνική, αντικοινωνική και εγκληματική.

Αλλά η μεγάλη κόντρα με το κατεστημένο εμφανίζεται όταν ο Χριστός ενώπιον του όχλου και μετά από προκλητικές ερωτήσεις των Σαδδουκαίων και των Φαρισαίων απηύθυνε προς αυτούς βαρύτατες κατηγορίες. Είναι τα περίφημα «ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές» που ακούγονται στο ευαγγέλιο της Μεγάλης Δευτέρας το απόγευμα. Καταπέλτης ο Χριστός κατά του κατεστημένου της εποχής του, που ευθέως το κατηγορεί ότι:

α)Φορτία βαριά και δυσβάσταχτα φορτώνουν στους ώμους των ανθρώπων.

β)Πάντα «τα έργα τους ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις». Δηλαδή για προβολή και μόνον.

γ)Αγαπούν την πρωτοκαθεδρία στις συναγωγές και τους ασπασμούς (φιλικούς) στις αγορές.

δ)Κατατρώγουν τα σπίτια των ορφανών, χηρών και κάθε φτωχού οφειλέτη.

ε)Διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Με άλλα λόγια κυνηγάνε και καταδικάζουν τυχόν παραπτώματα των φτωχών και παραβλέπουν τα εγκλήματα των ισχυρών. Και

στ)Τους κατηγορεί ότι προς τα έξω φαίνονται ωραίοι, δίκαιοι και ευσεβείς, ενώ στο εσωτερικό τους είναι γεμάτοι ακαθαρσίες. «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δεν γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας». Εξαιρετικά ρεαλιστική εικόνα.

Δριμύτατο το κατηγορητήριο που απηύθυνε ο Χριστός εναντίον του κατεστημένου και με διαχρονική ισχύ. Εάν κρίνει κανείς τη συμπεριφορά και τις πράξεις και των σημερινών επωνύμων, φανερών και αφανών εξουσιαστών, ελάχιστα θα είχε να προσθέσει. Πάντα ίδιοι οι άρχοντες και οι δυνατοί πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά. Και ο ιουδαϊκός λαός της εποχής εκείνης υιοθέτησε πλήρως τις κατηγορίες αυτές και αποφάσισε να απομονώσει αυτούς τους ισχυρούς. Οι διαπιστώσεις και τα διδάγματα του Χριστού κλόνιζαν τον κύρος και τη δύναμη των ισχυρών. Και αποφάσισαν αντεπίθεση γρήγορα, πριν να είναι αργά, καθώς το λαϊκό έρεισμα του αντιπάλου τους καθημερινά διευρυνόταν.

Η αντεπίθεση του κατεστημένου

Η ανασφάλεια κυρίως του οικονομικού και του θρησκευτικού κατεστημένου και η συνεχώς αυξανόμενη επιρροή του Χριστού στα πλήθη οδήγησαν σε αντεπίθεση εναντίον του. Και όπως πράττουν όλοι οι δωσίλογοι και οι συνεργάτες των κατακτητών, θέλησαν να προκαλέσουν την οργή των Ρωμαίων εναντίον του Χριστού με την κατασκευασμένη, ψεύτικη κατηγορία ότι «αντιλέγει τω Καίσαρι», δηλαδή είναι εχθρός του Καίσαρος. Η αιώνια κατηγορία εναντίον των κοινωνικών αγωνιστών για να προκαλούν τη θηριώδη αντίδραση της εξουσίας. Μέχρι και τώρα ακόμη οι αντιφρονούντες χαρακτηρίζονται σαν «εχθροί του καθεστώτος» ή σαν «αντιεξουσιαστές» ή «αναρχικοί». Και τότε και τώρα η ίδια συνταγή αντεπίθεσης. Και για να στρέψουν τον θρησκευόμενο λαό εναντίον του Χριστού, χαλκεύουν τις κατηγορίες ότι «εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν» και ότι διδάσκει πως είναι ικανός «καταλύσαι τον ναόν και εν τρισί ημέραις οικοδομείν», δηλαδή ότι διδάσκει την ασέβεια προς τον ναό του Σολομώντα, αφού ισχυρίζεται ότι μπορεί να τον γκρεμίσει και σε τρεις μέρες να τον ξαναχτίσει! Μ’ αυτές τις παιδαριώδεις κατηγορίες και με άλλα βρώμικα μέσα κατάφεραν να μεταστρέψουν το φρόνημα του ισραηλινού λαού και να τον στρέψουν ενάντια στον ευεργέτη του. «Το άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν» είναι το αποτέλεσμα της βρώμικης αντεπίθεσης του κατεστημένου και της επιπολαιότητας ενός λαού που βρίσκεται στο σκοτάδι. Και το δίκαιο παράπονο του Χριστού: «Λαέ μου, τι εποίησα και τι μοι ανταπέδωκες. Αντί του μάννα χολή, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με σταυρόν με προσηλώσατε». Το ίδιο παράπονο εκφράζουν όλοι οι κοινωνικοί αγωνιστές. Αντί του μάννα χολή, αντί του ύδατος όξος. Το κατεστημένο τελικά θριάμβευσε. Ο Χριστός συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο, με τη συγκατάθεση και του λαού. Λαός δυσεβής και παράνομος οδήγησε σε εξόντωση έναν ευεργέτη του. Ιστορία που συνεχώς επαναλαμβάνεται. Αλήθεια, πόσοι αγωνιστές πέθαναν για τα ιδανικά τους με τη συγκατάθεση και του λαού, κι έτσι «μ’ έναν του δήμιου λόγον ευθύς σας φέρναν μπροστά στην κρεμάλα» όπως βροντοφωνεί και ο ποιητής.

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

Κατά τον εξαιρετικά πετυχημένο χαρακτηρισμό του μεγάλου μας συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη ο Χριστός ξανασταυρώνεται καθημερινά στις μετά Χριστόν κοινωνίες. Στο όνομά του θυσιάστηκαν χιλιάδες μάρτυρες που ενστερνίστηκαν τα διδάγματά του. Αλλά και στο όνομα του Χριστού τάχα και της χριστιανικής διδασκαλίας εμφανίστηκαν (και εξακολουθούν να εμφανίζονται) απειράριθμοι χριστοκάπηλοι, που επιδόθηκαν σε γενοκτονίες αθώων και σε ανατριχιαστικά εγκλήματα. Θυμηθείτε τις εκστρατείες των τάχα Χριστιανών Σταυροφόρων και τα εγκλήματά τους σε Ευρώπη και Ασία. Θυμηθείτε τα εγκλήματα των ευρωπαίων αποικιοκρατών στη Νότια και Βόρεια Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία. Θυμηθείτε τα εκατομμύρια των πεινασμένων που ζουν και δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Μπορεί η δουλεία νομικά να έχει καταργηθεί, όμως στην πραγματικότητα υφίσταται σε βάρος των πεινασμένων και των φτωχών λαών. Θυμηθείτε τις εκατόμβες των θυμάτων στους πολέμους, παγκόσμιους και τοπικούς. Και τα βάσανα των ηττημένων λαών. Θυμηθείτε την έξαρση της οικονομικής εγκληματικότητας και τη συμπεριφορά αυτών που διαθέτουν τη δύναμη του χρήματος και τη διαπλοκή με την πολιτική εξουσία και τους μηχανισμούς της. Θυμηθείτε τους τοκογλύφους, τη συμπεριφορά των τραπεζιτών απέναντι στους αδύναμους δανειολήπτες. Το έγκλημα εξακολουθεί να κυριαρχεί και στη μετά Χριστόν εποχή. Εάν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα δούμε όλα αυτά και πολλά άλλα να συμβαίνουν στην κατά τα άλλα χριστιανική μας κοινωνία. Ναι, ο Χριστός ξανασταυρώνεται καθημερινά από τους ανθρώπους στους οποίους ακόμα κυριαρχεί ο πρωτογονισμός στη συμπεριφορά απέναντι στους συνανθρώπους τους. Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν αλματωδών προοδεύσει και έχουν τεθεί στη διάθεση των διαφόρων εγκληματιών. Οι εγκληματίες δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν τις όποιες επιδιώξεις τους, αν δεν είχαν εξαγοράσει τους μηχανισμούς της εξουσίας, τους επιστήμονες, τους τεχνικούς και κάθε ειδικό. Στο έγκλημα υπάρχουν συμπράξεις και απόκρυφες συμφωνίες. Συνασπισμένες δυνάμεις, με μια επίπλαστη ευγένεια (εξωτερικό στολίδι) και πράξεις εγκληματικές. Αυτή είναι η εικόνα των τάχα χριστιανικών κοινωνιών. Άκρως απογοητευτική!

Η προσπάθεια ηθικοποίησης της κοινωνίας έχει αποτύχει, καθώς οι εκφραστές των ιδεολογιών που επιδιώκουν την ανύψωση του πνευματικού και πολιτισμικού επιπέδου του ανθρώπου λοιδορούνται, περιθωριοποιούνται ή τελικά εξοντώνονται. Ο πρωτογονισμός βασιλεύει, καμουφλαρισμένος κάτω από μια επίπλαστη χρησιμοποίηση «ευγενών» επιδιώξεων. Άρχοντες και αρχόμενοι έμειναν πάντα οι ίδιοι. Αργεί η Ανάσταση των κοινωνιών. Η διδασκαλία του Χριστού, τέλεια και ελκυστική από κάθε άποψη, δυστυχώς δεν μπόρεσε ακόμη να κυριαρχήσει. Ο πρωτόγονος άνθρωπος αμύνεται σθεναρά!