Κερδίσαμε μόνο μία μάχη…

Οι εξελίξεις στο μεγάλο θέμα που αφορά την ονομασία και τις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων και η κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό, με αιχμή του δόρατος, για την ώρα τουλάχιστον, τις επισκέψεις των αγγλοαμερικανών διαμεσολαβητών στη μεγαλόνησο και τη διάνοιξη της οδού Λήδρας.

Στο Βουκουρέστι με αρραγές μέτωπο και κυρίως με πρωτοφανή αποφασιστικότητα πράξαμε το αυτονόητο, στέλνοντας ταυτοχρόνως ξεκάθαρα μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες. Μια ύψιστης σημασίας νίκη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που σημειώθηκε παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς των ΗΠΑ και προσωπικά του Προέδρου Μπους. Για να επιβεβαιωθεί στην πράξη πως η χωρίς υποχωρήσεις αξιόπιστη και συνεπής, πάντα με τα κατάλληλα επιχειρήματα διεκδίκηση θέσεων και δικαίων στο τέλος αποδίδει και επιβραβεύεται. Οι ηγέτες που τολμούν να διεκδικούν χωρίς υπαναχωρήσεις και μισόλογα επιτυγχάνουν να διασφαλίζουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του Ελληνισμού και γίνονται σεβαστοί σε φίλους και εχθρούς.

Η μεγάλη ελληνική νίκη στο Βουκουρέστι προήλθε ύστερα από μια παλλαϊκή και διακομματική συναίνεση. Η πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό την παραμονή της Νατοϊκής συνόδου έστειλε το μήνυμα της συναίνεσης, της συναντίληψης και της ομοψυχίας και συνέτεινε τα μέγιστα στη μεγάλη επιτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής. Υπήρξαν βεβαίως και οι γνωστές για λόγους κομματικού οφέλους μικροψυχίες, που σίγουρα δεν περιποιούν τιμή για όσους προσπαθούν να καρπωθούν οποιαδήποτε οφέλη από μια ενδεχόμενη εθνική αποτυχία. Ας μη σταθούμε, όμως, σε αυτό και ας ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας, μια που η υπόθεση δεν κλείνει εδώ. Σίγουρα θα χρειασθεί να δώσουμε κι άλλες πολλές δύσκολες μάχες. Γιατί κατά το κοινώς λεγόμενο, κερδίσαμε μόνο μια δύσκολη μάχη. Όχι, όμως και τον πόλεμο. Έναν ανελέητο και διαρκή πόλεμο κατά της Ελλάδος, κυρίως από τους «συμμάχους» μας τους Αμερικανούς. Και είναι πολύ σημαντικό πως σε αυτόν τον πόλεμο απέναντι στην αμερικάνικη παντοκρατορία, αποκτήσαμε πολλούς και σταθερούς συμμάχους. Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία και Ρωσία αποτελούν τα μεγαλύτερα όπλα μας για να φθάσουμε στην τελική νίκη.

Την ώρα που στο Βουκουρέστι η Ελλάδα έδινε αυτήν τη μεγάλη μάχη, στη Λευκωσία έπεφτε το παραβάν (όχι το τείχος), προκειμένου να ανοίξει ο μεγάλος δρόμος που ενώνει το εμπορικό κέντρο της κυπριακής πρωτεύουσας. Μια συμβολική ενέργεια, που έκανε και κάνει τον γύρο του κόσμου. Μερικοί μάλιστα αναφέρονται σε μια «ιστορική μέρα» για την Κύπρο. «Έριξαν το διαχωριστικό τείχος» (!) μετέδωσαν πολλά ξένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που σε πολλές των περιπτώσεων αναφέρονται σε «δύο λαούς» και σε «σύνορα». Ξένες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί χαιρέτησαν το άνοιγμα της διόδου και το συνέδεσαν με τις προοπτικές λύσης. Οι πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου το αντιμετώπισαν ποικιλοτρόπως. Κάποιοι πανηγύρισαν, άλλοι προβληματίστηκαν για τη σκοπιμότητα διάνοιξης μιας ακόμα τρύπας στο οδόφραγμα και κάποιοι τρίτοι έδωσαν τη σωστή διάσταση. Καμιά νύξη στην κατοχή και στην παρουσία του τουρκικού στρατού. Για πρόσφυγες, εγκλωβισμένους και αγνοούμενους, καλύτερα ας μη μιλάμε, γιατί, κακά τα ψέματα, ίσως μας περάσουν για εξωγήινους… Παρ’ όλα αυτά το Κυπριακό δεν λύνεται με ευσεβοποθησμούς και τεχνάσματα. Ούτε και με το να γεμίσουμε τρύπες το οδόφραγμα.

«Θεωρώ ότι είναι ένα θετικό στοιχείο στην προσπάθειά μας να προωθήσουμε το άνοιγμα του δρόμου για συνολική λύση στο κυπριακό πρόβλημα», δήλωσε μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να θυμίσουμε απλώς πως για τη διάνοιξη της οδού Λήδρας από την κυπριακή κυβέρνηση είχαν τεθεί τρεις προϋποθέσεις: Η μη παρουσία στρατού στο συγκεκριμένο σημείο, να λειτουργεί σε 24ωρη βάση το οδόφραγμα και τα Ηνωμένα Έθνη να έχουν πλήρη έλεγχο της νεκρής ζώνης. Τελικά, το παραβάν (όχι το τείχος) απομακρύνθηκε, αφού προηγουμένως βρέθηκε επιτόπου και το επιθεώρησε ο ίδιος ο αρχηγός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Δώδεκα ώρες μάλιστα μετά την πανηγυρική αποκαθήλωσή του, σημειώθηκε μια απαράδεκτη εμπλοκή που ανάγκασε τον Δημήτρη Χριστόφια να δώσει εντολή να κλείσει ξανά, μέχρι νεωτέρας, η δίοδος, αφού ψευδοαστυνομικοί, με εντολή του γενικού επιτελείου των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, εισήλθαν στη νεκρή ζώνη, προκειμένου να κατοχυρώσουν και επιβεβαιώσουν στην πράξη την «κυριαρχία» του ψευδοκράτους και επί της νεκρής ζώνης. Ο
Δημήτρης Χριστόφιας μάλιστα επέστρεψε εσπευσμένως από το Λονδίνου προκειμένου να παρακολουθεί τις εξελίξεις εκ του σύνεγγυς…

Όλα αυτά είναι βεβαίως πολύ ανησυχητικά σημάδια που πρέπει να προβληματίζουν, αφού είναι πασιφανές πως πραγματικά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η διάνοιξη ακόμα μίας διόδου στο οδόφραγμα το μόνο που προσφέρει είναι να υπερτονίσει τη διάθεσή μας για ουσιαστική διαπραγμάτευση. Το Κυπριακό, όμως, θα λυθεί μόνο εφόσον διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη το οδόφραγμα. Και το Σκοπιανό φυσικά θα βρει τη λύση του, όταν οι βόρειοι γείτονές μας σταματήσουν να ονειρεύονται ότι είναι τάχατες απόγονοι του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Υ.Σ.: Ποια είναι, όμως, η μικρή ιστορία της οδού Λήδρας; Η οδός Λήδρας ήταν το κέντρο βάρους της εμπορικής ζωής της Λευκωσίας. Κλείνει για πρώτη φορά από τους άγγλους αποικιοκράτες το 1956. Επανενώνεται προσωρινά το 1960. Ξανακλείνει το 1963 λόγω δικοινοτικών ταραχών. Έκτοτε μια νοητή γραμμή, χαραγμένη με πράσινο στυλό από άγγλο στρατηγό, μετατρέπεται σε γραμμή οριοθέτησης του ελληνικού και τουρκικού τομέα διχοτομώντας την πρωτεύουσα. 45 χρόνια μετά, ο μακρύδρομος επανενώνεται…

Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο ΑΤΕΙ της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
[email protected]