Η ιμπεριαλιστική κεντροαριστερά

Οι εκλογές της προηγούμενης εβδομάδας στην Ιταλία αποτελούν ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μετά και από αυτό της Γαλλίας, για τα αποτελέσματα που έχει η στρατηγική της «κεντροαριστεράς», της συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία, η μετάλλαξη του κομμουνιστικού κινήματος στο όνομα της «ανανέωσης», η στρατηγική του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Όχι μόνο χρεοκόπησαν, αλλά επανέφεραν με ενισχυμένο ποσοστό τη συντήρηση, τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του δικομματισμού, τον Μπερλουσκόνι.
Επόμενη η κατάληξη και η επανάληψή της: Γίνεται η κεντροαριστερά κυβέρνηση, ακολουθεί τη γνωστή ιμπεριαλιστική πολιτική και δυσαρεστεί λαϊκές μάζες που στρέφονται στην κεντροδεξιά. Γίνεται η κεντροδεξιά κυβέρνηση, ακολουθεί την ίδια πολιτική και οι μάζες στρέφονται κεντροαριστερά. Και μετά πάλι τα ίδια. Το ένα χέρι νίβει το άλλο…
Αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά ότι η πολιτική των λεγόμενων αριστερών και «ανανεωτικών» κομμάτων που σπέρνουν αυταπάτες, ότι μπορεί με άμεσες και εύκολες λύσεις στο επίπεδο της διαχείρισης να βελτιωθεί η ζωή των εργαζομένων, μόνο ζημιά προκαλεί. Η στρατηγική της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας, ο περιορισμός των εργατικών διεκδικήσεων στο πλαίσιο του «εφικτού», εγκλωβίζει λαϊκές συνειδήσεις, οδηγεί στην απογοήτευση, στην υποταγή, στη διάλυση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Τελικά δυναμώνει τον δικομματισμό, συντελεί στη σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα και για πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας, όπως ο Συνασπισμός, ο οποίος όχι μόνο χαιρέτισε και υποστήριξε όλες τις επιλογές της ιταλικής αριστεράς, αλλά προτείνει την υιοθέτηση της ίδιας στρατηγικής από το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι μία. Ή υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα των εργαζομένων ή υπερασπίζεσαι την ΕΕ. Δεν μπορεί και τα δύο ταυτόχρονα. Η ίδια η εμπειρία αποδεικνύει ότι φιλολαϊκές λύσεις στο πλαίσιο του «ευρωμονόδρομου» δεν μπορούν να υπάρξουν.
Προϋπόθεση για να βελτιωθεί ουσιαστικά η ζωή του εργάτη, του νέου, του αυτοαπασχολούμενου, του μικρομεσαίου αγρότη είναι η ρήξη με τις επιλογές του κεφαλαίου, με την ΕΕ, η πάλη για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Χρειάζεται οργάνωση της λαϊκής πάλης, ταξική αντεπίθεση, εργατικό λαϊκό κίνημα που θα αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα, που θα φοβίζει το κεφάλαιο και τα κόμματά του, μπορεί να έχει και άμεσες κατακτήσεις.