Επικαιρότητα

1Η κατάσταση στο Ιράκ και πάλι περιπλέκεται. Οι συμπλοκές έχουν αναζωπυρωθεί στη Βαγδάτη και στη Βασόρα, όπου σιιτικές ομάδες ανταρτών (παραστρατιωτικές ομάδες όπως τις χαρακτηρίζει ο κατά τα άλλα σοβαρός «Economist») μάχονται σκληρά εναντίον των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής και των ιρακινών συνεργατών τους. Οι ομάδες αυτές κατά κύριο λόγο πρόσκεινται στον σιίτη αντιαμερικανό ιερέα Μοκτάντα αλ Σαντρ. Η αναζωπύρωση της αντίστασης των ιρακινών ανταρτών έχει θορυβήσει την αμερικανική ηγεσία και στις 8 Απριλίου κλήθηκαν στην Ουάσινγκτον ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, και ο Ράιαν Κρόκερ, πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Βαγδάτη, για διαβουλεύσεις και ενημέρωση της Γερουσίας. Και οι δύο συμφώνησαν ότι είναι αναγκαία η παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ. Φυσικό ήταν! Μάλιστα, ο στρατηγός Πετρέους στην ενημερωτική κατάθεσή του στη Γερουσία προχώρησε σε αυθαίρετα συμπεράσματα, προφανώς για να στηρίξει την πολιτική του Μπους. Δήλωσε ότι πίσω από την πρόσφατη αναζωπύρωση της βίας βρίσκεται το Ιράν. Και υποστήριξε ότι το Ιράν αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για ένα βιώσιμο, δημοκρατικό Ιράκ! Δηλαδή, κατά την αμερικανική άποψη, οι εισβολείς και οι συνεργάτες τους, αλλοεθνείς μισθοφόροι και ιρακινοί δωσίλογοι, αγωνίζονται για τον εκδημοκρατισμό της δύστυχης αυτής χώρας και το Ιράν και οι σιίτες αντάρτες αντιδρούν στις ευγενείς ενέργειες των εισβολέων! Βέβαια, τέτοια παράνοια δεν τη συμμερίζεται η διεθνής κοινή γνώμη, που έχει προ πολλού πειστεί για τις πραγματικές επιδιώξεις των αμερικανών εισβολέων. Ο διάδοχος του Μπους στην προεδρία των ΗΠΑ θα κληρονομήσει ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα. Και αν εκλεγεί ο ρεπουμπλικανός υποψήφιος Τζον Μακ Κέιν, θα διατηρήσει τα στρατεύματα κατοχής στο Ιράκ και ίσως να επεκτείνει τον πόλεμο χτυπώντας το Ιράν. Και η ήττα των ΗΠΑ θα είναι σίγουρη και επώδυνη. Αν εκλεγεί ο υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος (είτε ο Μπάρακ Ομπάμα είτε η Χίλαρι Κλίντον) τότε πιθανότατα θα εφαρμοστεί ένα χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των εισβολέων από το Ιράκ. Έτσι όπως τα κατάφερε η τωρινή ηγεσία των ΗΠΑ, η επώδυνη για το κύρος τους αποχώρηση είναι αναπόφευκτη. Πάντως, η όποια κινητικότητα στο θέμα αυτό μάλλον θα εκδηλωθεί μετά τον ερχόμενο Ιανουάριο, όταν θα αναλάβει τα καθήκοντά του ο νέος Πρόεδρος που θα εκλεγεί.

2Στήριξη από την ηγεσία της ΕΕ ζήτησε και έλαβε ο τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν στη μάχη που δίνει με το στρατιωτικό και δικαστικό κατεστημένο της χώρας του. Το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) αισθάνεται στη δαμόκλειο σπάθη του Συνταγματικού Δικαστηρίου να επικρέμαται πάνω του και συνειδητοποίησε ότι μια υποστήριξη της κυβέρνησης από την ΕΕ θα ήταν καλοδεχούμενη. Έτσι, στις 10 Απριλίου έφτασαν στην Άγκυρα ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και ο αρμόδιος για θέματα Διεύρυνσης Επίτροπος Όλι Ρεν. Ο Μπαρόζο δήλωσε την έκπληξή του για τη δικαστική δίωξη εναντίον του ΑΚΡ και των στελεχών του και εξέφρασε την ελπίδα ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο θα εκδώσει απόφαση σύμφωνη με τις αρχές της ΕΕ, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Ενώ πριν από την επίσκεψή του στην πρωτεύουσα της Τουρκίας είχε χαρακτηρίσει, σε συνέντευξή του, τη δικαστική δίωξη κατά του κόμματος του Ερντογάν «φαινόμενο μη φυσιολογικό για την Ευρώπη». Η στήριξη της ΕΕ φαίνεται να είναι ολόπλευρη και εν μέρει δικαιολογημένη, καθώς η Τουρκία διεκδικεί την πλήρη ένταξή της στην ΕΕ. Η δίωξη εναντίον του ΑΚΡ είμαστε βέβαιοι ότι έδωσε την ευκαιρία στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κατανοήσει πλήρως την «ποιότητα» της Τουρκικής Δημοκρατίας. Δεν είμαστε βέβαιοι όμως ότι και η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ έχει πειστεί ότι οι αρχές και τα ιδεώδη της γνήσιας Δημοκρατίας δεν επικρατούν στο πολίτευμα της γειτονικής μας χώρας. Στις ΗΠΑ η Δημοκρατία ταυτίζεται με την εξυπηρέτηση των ζωτικών τους συμφερόντων και μπορούν έτσι εύκολα να στηρίζουν και να βαφτίζουν «Δημοκράτες» ακόμη και τους πιο στυγνούς δικτάτορες, τύπου Πινοσέτ, Ιωαννίδη, Μουσάραφ και λοιπούς από το «πάνθεον των σωτήρων» που πάντα ξεφυτρώνουν στα μικρά και αδύναμα κυρίως κράτη. Η ΕΕ τουλάχιστον στο σημείο αυτό διαφέρει από τις ΗΠΑ. Δεν κατασκευάζει, ούτε εκτρέφει δικτατορίες. Απόδειξη ότι όταν στις αρχές του 2007 ξεκίνησε η αντιπαράθεση του Ερντογάν με το κεμαλικό κατεστημένο και η τουρκική κυβέρνηση πάγωσε τις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η ενταξιακή διαδικασία, η ΕΕ σταμάτησε τις διαπραγματεύσεις και δεν έχει σημειωθεί καμιά πρόοδος για την ένταξη της Τουρκίας. Να δούμε τώρα η παρέμβαση Μπαρόζο θα προλάβει τυχόν δικαστικό πραξικόπημα και ο Ερντογάν θα ακολουθήσει άραγε την τύχη του προκατόχου του Ερμπακάν; Δοξάστε τη Δημοκρατία της Τουρκίας!