Ασκήσεις των κομμάτων επί του νέου… κοινωνικού χάρτη

Αναζητώντας έναν νέο πολιτικό στόχο, ένα όραμα μετά τον πολυμεταχειρισμένο, αλλά επιτυχημένο για τα χρόνια εκείνα τα παλαιά «μεσαίο χώρο», η Νέα Δημοκρατία ντύθηκε τη μεταρρυθμιστική λεοντή της. Ο Κ. Καραμανλής είναι βέβαιο πλέον ότι προωθεί το προφίλ του μεταρρυθμιστή και φαίνεται ότι έχει και την τύχη με το μέρος του.

Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης δεν διαθέτουν σαφή πολιτικό λόγο, δεν περνούν τις απόψεις τους στην κοινωνία και χαρακτηρίζονται από «συνδικαλιστική λογική», δηλαδή τη λογική της αντίδρασης σε ό,τι προωθείται. Το ότι δεν υπάρχουν αντιπροτάσεις αλλά ακολουθείται η τακτική να αμφισβητείται αυτομάτως οτιδήποτε προωθείται φαίνεται ότι έχει γίνει αντιληπτό από την πλειονότητα των πολιτών. Έτσι αυτές οι τυφλές αντιδράσεις απαξιώνονται, κάπου κάπου χαρακτηρίζονται από ένα μέρος της κοινωνίας γραφικές και τελικά οι μεταρρυθμίσεις γίνονται πιο εύκολα αποδεκτές.

Η Αριστερά έχει περάσει στη λογική του «πρόσκαιρου κέρδους». Και έως έναν βαθμό είναι ειλικρινής όταν δηλώνει ότι δεν την πολυενδιαφέρει η εξουσία, αφού με την τακτική της δεν πρόκειται ποτέ να την… κατακτήσει. Είναι πολύ απλό και αποτελεί παγίδα: Ένα 15%, που μπορεί σε δύσκολους καιρούς να φθάσει και το 20% των πολιτών, πιστεύει ότι πρέπει να ψηφίσει δυνάμεις ανατροπής. Στο ποσοστό αυτό ποντάρει δυναμικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο αυτό το ποσοστό δεν μεγαλώνει. Μπορεί να γίνει μικρότερο, δεν φαίνεται να γίνεται μεγαλύτερο, καθώς οι νεαρής ηλικίας ψηφοφόροι μεγαλώνουν, κατά πολλούς… ωριμάζουν, και τελικά… σταματάνε να ψηφίζουν Αριστερά.

Με βάση λοιπόν το σύνδρομο της ηλικιακής πολιτικής αναγνώρισης, η Αριστερά είναι καταδικασμένη. Είναι όμως καταδικασμένη και διότι δεν έχει αντιληφθεί ότι ο λόγος διαμαρτυρίας περνάει ως μήνυμα προς την εξουσία. Ποτέ ως… θέση.

Έτσι η ψήφος διαμαρτυρίας με την οποία φλερτάρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρο ότι έχει πρόσκαιρα οφέλη, μεσοπρόθεσμα το πολύ, τα οποία αφού δεν στηρίζονται σε μια σαφή ιδεολογική βάση με θέσεις και απόψεις, αλλά σε μια, κατά κάποιον τρόπο, «αντεργκράουντ» αντίληψη για την καθημερινότητα κάθε άλλο παρά ανησυχούν τους φιλελεύθερους της Ευρώπης…

Εκεί ποντάρει και το ΠΑΣΟΚ: Θεωρεί ότι… μόδα είναι και θα περάσει. Οι πρόσκαιροι επαναστάτες, που από αντίδραση επειδή δεν έγιναν εξουσία (κι αυτό είναι το άκρως αντιφατικό της υπόθεσης) πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου να ‘ναι, εκεί στη στροφή, φαίνεται να επιστρέφουν στη μεγάλη σοσιαλδημοκρατική «στάνη». Και μάλλον το ΠΑΣΟΚ έχει δίκιο…

Το θέμα όμως είναι τι κάνει η… κοινωνία μετά τις συγκρούσεις αυτές και τις ανακατατάξεις.

Είναι επικίνδυνο ως συμπέρασμα, αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή αποκαθιστά την κοινωνική αστική τάξη.

Φαίνεται άκρως δογματικό και απίθανο ως συμπέρασμα, αλλά η διασαλευθείσα αστική τάξη με τα καμώματα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, που κατήργησε τις τάξεις και δημιούργησε μια νέα νομενκλατούρα, ημιμαθή περί τα… σαλόνια, τις μπίζνες και τα μαθήματα… ιδιωτικοποίησης, αποκαθίσταται. Ενώ όλος ο κόσμος έτρεχε με φιλελεύθερες ταχύτητες, εμείς επί οκτώ χρόνια στην ψωροκώσταινα δίναμε μαθήματα επαναστατικότητας και πολιτικής τρέλας, επιχειρώντας να… καταργήσουμε τις τάξεις.

Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι αποκαθιστά ως έναν βαθμό η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση.

Το συμπέρασμα είναι επικίνδυνο και φυσικά βρίσκεται μακριά από τις βλέψεις για κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών, ωστόσο αποτελεί τη μεγάλη αλήθεια:

H τακτική της… τακτοποίησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, των ιδιωτικοποιήσεων, της εκχώρησης μάνατζμεντ στους ιδιώτες, η φιλελευθεροποίηση της αγοράς των λιμανιών, της καθαριότητας, του ηλεκτρικού ρεύματος, των τηλεπικοινωνιών, των… επικοινωνιών και κάθε άλλου κρατικού επιχειρηματικού παρεμβατισμού στους ιδιώτες (όπως γίνεται δηλαδή σε όλη την Ευρώπη), η σταδιακή άρση της ασυλίας στο Δημόσιο κι όλα αυτά που ο μέσος Έλληνας συζητά στα καφενεία ως απαραίτητα και όταν φθάνει η στιγμή να γίνουν, δεν πιστεύει στα αφτιά και τα μάτια του, οδηγούν στην αποκατάσταση των αυστηρά ταξικά οριοθετημένων κοινωνικών ομάδων.

Θα δημιουργηθεί όπως σε όλη την Ευρώπη μια τάξη φτωχών.

Θα δημιουργηθεί όπως σε όλη την Ευρώπη μια τάξη αυτών που παλεύουν για να τα φέρουν βόλτα.

Θα δημιουργηθεί, ή μάλλον θα επαναδημιουργηθεί η μεγαλύτερη τάξη, αυτή που στην ουσία καθορίζει το εκλογικό αποτέλεσμα, των αστών (εκείνοι που ο Καραμανλής ονομάζει νοικοκυραίους).

Θα εμπεδωθεί και θα ενδυναμωθεί η τάξη των μεγαλοαστών και των «τζακιών».

Στην αστική τάξη και σε εκείνη που παλεύει για να τα φέρει βόλτα -μικροαστική θα τη λέγαμε σε αλλοτινούς χρόνους- θα προστρέξουν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο στη μεγαλοαστική. Στην τάξη εκείνων που θα παλεύουν και των φτωχών η Αριστερά.

Και φυσικά το όνειρο για το τέλος του δικομματισμού θα μείνει όνειρο θερινής νυκτός για εκείνους που δεν είπαν όλη την αλήθεια: Ότι δηλαδή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι κι εκείνοι που συνήθως συμμαχούν με το πρώτο κόμμα από τον αστικό χώρο προέρχονται. Άσχετα πώς ονομάζονται. Η Ελλάδα δεν αποτελεί οικόπεδο ξεχωριστό στην Ευρώπη. Είναι ένα κομμάτι της και φυσικά ο φιλελευθερισμός δεν θα κάνει εξαίρεση στη χώρα μας. Πιθανότατα γι’ αυτό και αισθάνεται σίγουρη η κυβέρνηση… Και δεν έχει κι άδικο.