Ντοπαρισμένα μετάλλια

Σε εθνικό πρόβλημα τείνει να εξελιχθεί το ζήτημα του ντόπινγκ στον αθλητισμό. Η χώρα μας χαρακτηρίζεται ήδη διεθνής κόμβος παρασκευής και διάθεσης στεροειδών από τον παγκόσμιο οργανισμό καταπολέμησης του ντόπινγκ, αφού επί τόσα χρόνια κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν ελήφθη, αλλά αντίθετα τα «χάπια» και τα «σκευάσματα» κυκλοφορούν ακώλυτα στην πράξη, από τα γυμναστήρια, όπου αθλούνται μικρά παιδιά και έφηβοι, μέχρι τους χώρους προετοιμασίας των Ολυμπιονικών…

Οι έλεγχοι γίνονται «για τα μάτια», όταν και αυτοί γίνονται. Οι Ομοσπονδίες συγκαλύπτουν τα περιστατικά, όταν δεν τα προωθούν έμμεσα, οι δε πολιτικοί παριστάνουν ότι αγνοούν τα πάντα και προβαίνουν μάλιστα σε εκ των υστέρων δηλώσεις, απειλούντες –στα λόγια– θεούς και δαίμονες…

Δυστυχώς εδώ και αρκετά χρόνια ο αθλητισμός, και μάλιστα ο πρωταθλητισμός, έχει μετατραπεί σε θεσμό, σε μέσον κοινωνικής ανόδου και σημαντικών οικονομικών απολαβών. Η επιδίωξη του κέρδους, της δόξας, της διασημότητας έχει καταλύσει κάθε φραγμό. Το σύνθημα είναι «όλα για το ρεκόρ», «όλα για το μετάλλιο», ακόμα κι αν για την επιτυχία του σκοπού αυτού χρησιμοποιούνται θανατηφόρα σκευάσματα και τίθενται σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

Ο αθλητισμός από ιδέα μετατράπηκε σε χρήμα και σε τηλεοπτική δόξα. Κι αυτή η πορεία δεν πρόκειται να αναστραφεί, εάν το κακό δεν αντιμετωπιστεί από τη ρίζα του, δηλαδή από το οικονομικό αντάλλαγμα, από τις δημόσιες θέσεις και τα αξιώματα, από την άνευ όρων εισαγωγή στα Πανεπιστήμια… Ώστε να πάψει ο πρωταθλητισμός να λειτουργεί ως εμπορευματική σχέση.

Είναι κρίμα που μέσα στο «βόρβορο» του ντόπινγκ ισοπεδώνονται αγνές προσπάθειες, ακυρώνονται ιδανικά, σπιλώνονται, ίσως άδικα, υπολήψεις. Όμως δεν επιτρέπεται να κλείνουμε άλλο τα μάτια. Μπορούμε να ζήσουμε, υγιείς, και χωρίς πολλά μετάλλια…

ΟΦΙΣ