Λαλιώτης: Το… λυκόφως της Νέας Τάξης Πραγμάτων
Με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρέμβασή του κατά την παρουσίαση του νέου βιβλίου του δημοσιογράφου Π. Παπακωνσταντίνου «Το χρυσό παραπέτασμα – Η γέννηση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού» ο Κ. Λαλιώτης αναφέρθηκε στη σημερινής σοβαρή κρίση της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» σε οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο, στις διεξόδους υπέρβασή της και στο καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων να αρθρώσουν πολιτικά και οργανωτικά τη δική τους εναλλακτική πρόταση.
Ιδιαίτερα οι αναφορές του στην ανάγκη σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και η κριτική που ασκεί στο ότι δεν κινούνται οι σχετικές -αναγκαίες» διεργασίες έχουν ιδιαίτερη σημασία. Και στην ουσία συγκροτούν τη δική του παρέμβαση, συνέχεια προηγούμενων, σ’ ένα θέμα επί του οποίου αναπτύσσεται δυνάμει «διάλογος».
Υπογραμμίζει σχετικά:
«Μπροστά σ’ αυτές τις διαφαινόμενες συγκλονιστικές εξελίξεις και τους “παγκοσμιοποιημένους” τεκτονικούς σεισμούς στην οικονομία και στην κοινωνία, σε όλες τις χώρες εκδηλώνεται εμφανώς μια αφύπνιση, ένας αναστοχασμός, ένας επαναπροσδιορισμός στη στρατηγική και στο πρόγραμμα των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
»Μόνο στην Ελλάδα παρατηρούμε μια αφασική μακαριότητα, μια παράδοξη εμμονή στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού και της άκρατης αγοράς, μια δογματική προσήλωση στην ξεπερασμένη μόδα των μεταμοντέρνων συνταγών της προηγούμενης δεκαετίας.
»Μόνο στην Ελλάδα διαπιστώνουμε μια πεισματική άρνηση στην αναζήτηση και τη σύνθεση μιας πλουραλιστικής, ριζοσπαστικής και αξιόπιστης Κεντροαριστεράς, μιας πολυφωνικής, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς ως ελπιδοφόρας στρατηγική και νικηφόρας εναλλακτικής λύσης. Μιας λύση για να εκφράσει με συνεκτικό πρόγραμμα τη φωνή της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, για να αθροίσει και να πολλαπλασιάσει τη δύναμη μιας υπαρκτής και μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας…»
Επίσης, περιγράφει ως εξής το ξεκίνημα διαμόρφωσης, σε παγκόσμιο επίπεδο, ρευμάτων και κινημάτων αμφισβήτησης της «Νέας Τάξης»: «Όσοι πίστεψαν ιδεολογικά και όσοι επένδυσαν πολιτικά στο “τέλος της Ιστορίας”, στο “τέλος των ιδεολογιών”, στο “τέλος των κοινωνικών αντιθέσεων, αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων”, στον “άκρατο αντικρατισμό” και στο “τέλος της πολιτικής”, προς μεγάλη τους έκπληξη και απογοήτευση θα νιώθουν μέσα σε καταθλιπτική μοναξιά μεταμοντέρνοι ναυαγοί και ανιστόρητοι θεατές των εξελίξεων.
»Σε όλες τις χώρες και σε όλες τις κοινωνίες, σε Δύση και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο, σε μητροπολιτικά κέντρα και περιφέρειες (με όλες τις ιδιαιτερότητες και τις διαβαθμίσεις τους), υπάρχει και αρχίζει να διογκώνεται ένα οριοθετημένο πολύμορφο ρεύμα πολιτικής αμφισβήτησης, μία “εκρηκτική ύλη” με κοινωνικούς, πολιτισμικούς, γενεαλογικούς (ηλικιακούς) προσδιορισμούς. Έχουν διαμορφωθεί πρωτόγνωρες συνθήκες, που μπορούν να τροφοδοτήσουν συνολικά σε κάθε χώρα χωριστά κινήματα συστηματικής αλλαγής και ανατροπής της “κατεστημένης Νέας Τάξης Πραγμάτων”».