Θολά μηνύματα της Αθήνας στο Σκοπιανό ενώπιον νέων αμερικανικών επελάσεων

Νευρική κινητικότητα και φλυαρία δηλώσεων –με αλλεπάλληλες (δις της ημέρας) εκκλήσεις προς την άλλη πλευρά να ανταποκριθεί στην προσφερόμενη χείρα φιλίας– παρουσιάζουν, για τον αμύητο ξένο, την αινιγματική εικόνα ανθρώπων κατατρομαγμένων με την επιτυχία τους ή θρησκευόμενων (στον πλανητάρχη) που αμάρτησαν και υποδηλώνουν τη συντριβή τους και την προσφορά τους για εξιλέωση.
Το αίνιγμα καθιστά σκοτεινότερο το γεγονός ότι αυτή η ψυχολογία του δεκαημέρου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα της ήρεμης ικανοποίησης και υψηλόφρονης διάθεσης που φώτιζε το πρωθυπουργικό διάγγελμα της Πέμπτης από το Βουκουρέστι. Εκεί –στον καταλληλότερο χώρο και χρόνο– διατυπώθηκε και η προσφορά χείρας συνδιαλλαγής και φιλίας, η οποία, σε επιβεβαίωση, αρκούσε να επαναληφθεί άπαξ από του βήματος της Βουλής –όπως και έγινε την Πέμπτη και σε περίπου ομοφωνία.
Τι άλλαξε από την επομένη του πρωθυπουργικού διαγγέλματος; Πρόκειται άραγε για βραδυφλεγή συνολική αντίδραση πανικού ή απλώς για φαινόμενο που εξηγείται από τον μόνιμα προβληματικό ψυχολογικό συντονισμό των κυβερνητικών στελεχών; Οι καθημερινές προσκλήσεις της υπουργού των Εξωτερικών προς τη σκοπιανή ηγεσία για συνέχιση των διαπραγματεύσεων –σε παράλληλο μήκος κύματος με αντίστοιχες της Ουάσινγκτον– ενώ δεν προσθέτουν τίποτα στη φαρέτρα των επιχειρημάτων και στην κεφαλαιοποίηση του κέρδους του ανακοινωθέντος του ΝΑΤΟ, αντιθέτως εξασθενίζουν τον ψυχολογικόν αντίκτυπο της επιτυχίας.
Εάν προορισμός αυτού του πιεστικού φλερτ ήταν να κατευνάσει την οργή της άλλης πλευράς, για την απόκρουση της επίθεσής της, το προβλεπτό αποτέλεσμα ήταν να ενθαρρύνει τους Γκρούεφσκι και Μιλόσοσκι στην προκλητική στάση τους, με την υπόνοια ότι η σπουδή της Αθήνας προδίδει αδυναμία, ότι δηλαδή «ο χάρτινος τίγρης» τρέμει τώρα το φύσημα του προστάτη των Σκοπίων, κ. Ντάνιελ Φριντ.
Σημειώθηκαν και άλλα περίεργα που προσφέρονται στο σαρκαστικό υπομειδίαμα του ξένου διπλωμάτη. Που όμως εμπίπτουν σε κατηγορίες φαινομένων με τα οποία έχουν εξοικειωθεί οι ιθαγενείς. Όπως λόγου χάριν φαινόμενα σχιζοφρένειας και διγλωσσίας στην εξωτερική πολιτική. Όσοι εξ επαγγέλματος ή ανίας παρακολουθούν τις κυβερνητικές τοποθετήσεις στο Σκοπιανό (απαιτητική απασχόληση τον τελευταίο καιρό), θα ψυχαγωγήθηκαν ελαφρά με την παρατήρηση ότι η υπουργός των Εξωτερικών εμφανίζεται στις δηλώσεις της, από το ΝΑΤΟ και εδώ, απαιτητικότερη από τον πρωθυπουργό στους όρους για συμφωνία:
Τώρα που ο πρωθυπουργός έχει πάψει να μιλά περί «γεωγραφικού προσδιορισμού» ως πρόθεμα του ανεκτού ονόματος, τον ανάρτησε, πλειοδοτούσα, η κ. Μπακογιάννη. Φιγουράρει πια στις δηλώσεις της και στην αθρογραφία του εκπροσώπου της στην «Καθημερινή». Και με την ενίσχυση και του κ. Γεωργίου Παπανδρέου, εμφανίζει μακεδονικώς «χλωμή» την πρωθυπουργική εκδοχή της «κόκκινης γραμμής», όπως παρουσιάσθηκε προ ημερησίας διατάξεως στη Βουλή. Εδώ επιβάλλεται πατριωτικό χειροκρότημα για την συγκλίνουσα εθνωφελή αντιπολίτευση…
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα απουσίας συντονισμού λόγων, θέσεων και ψυχολογίας είναι η προθυμία που έσπευσε να εκφράσει η υπουργός των Εξωτερικών για την παράλληλη διαιτησία της κ. Νούλαντ, απλής πρεσβευτού των ΗΠΑ, όταν ο πρωθυπουργός στη Βουλή σαφώς αποδοκίμασε τις ανάλογες επελάσεις του υφυπουργού Ντάνιελ Φριντ και υπέδειξε τη μεσολάβηση υπό την αιγίδα του ΟΗΕ ως τη μόνη έγκυρη και αποδεκτή. (Εδώ η υπουργός των Εξωτερικών εγκαταλείπει τη συμπόρευσή της με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος προειδοποίησε την κυβέρνηση να μη δεχθεί επιδιαιτησία των ΗΠΑ!)
Οι δηλώσεις στα Σκόπια της αμερικανίδας πρεσβευτίνας στο ΝΑΤΟ, ότι θέλει λύση «εντός ημερών, το πολύ εβδομάδων», είναι ενδεικτικές της διπλωματικής αβρότητας με την οποία εννοεί να εκτελέσει την αποστολή που της ανατέθηκε. Και το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί, με τις αντιδράσεις τους (προχωρούν σε εκλογές, αγνοώντας τις εισηγήσεις της), φαίνεται να τη θεωρούν «δεδομένη», προϊδεάζει προς τα πού θα στραφεί η «διπλωματία πυγμής» για την οποία φημίζεται. Αλλά η υπουργός των Εξωτερικών δηλώνει έτοιμη να συμμετάσχει και πάλι στην αμερικανική παρα-διαιτησία της κ. Νούλαντ, σε πείσμα…
Σε πείσμα της πρόσφατης πικρής πείρας των Βρυξελλών, της συμπεριφοράς του κ. Μπους στο Βουκουρέστι και στο Ζάγκρεμπ, και των αποκαλυπτικών δηλώσεων του κ. Φριντ περί «μακεδονικού έθνους και γλώσσας», που ψιμυθιώθηκαν ελαφρά από τον βοηθό εκπρόσωπο την επομένη, αλλά επικυρώθηκαν τη μεθεπομένη από τον εκπρόσωπο πλέον του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Σε πείσμα όλων των αποδείξεων ότι η παρούσα αμερικανική κυβέρνηση, είτε πίσω από τον κ. Νίμιτς είτε με ακάλυπτο πρόσωπο, δεν είναι μεσολαβητής αλλά συνήγορος και υποβολέας του αντιδίκου, ο ουσιαστικός αντίδικος. Και τέλος σε πείσμα του ότι όλα τα κόμματα, στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, απερίφραστα και οξύτατα –και ο πρωθυπουργός τουλάχιστον υπαινικτικά– χαρακτήρισαν αυτήν την αμερικανική εισβολή στη μεσολαβητική διαδικασία του ΟΗΕ επιζήμια και ανεπιθύμητη.
Αυτά μπορεί να προκαλούν σαρκαστικά μειδιάματα, ως διπλωματικό φολκλόρ ανατολικού τύπου, σε ξένους διπλωμάτες, ή και να σημειώνονται ως χρήζοντα ψυχολογικής ανάλυσης από τις ειδικές υπηρεσίες τους για τη συναγωγή εκμεταλλεύσιμων συμπερασμάτων. Αλλά για τον εθισμένο ντόπιο παρατηρητή ή και τον σχολιαστή των παραθύρων της διαπλοκής αποτελούν τα συνήθη χαρακτηριστικά της κυβερνητικής φυσιογνωμίας και του ελλαδικού πολιτικού προσωπικού. Όπως δεν εντυπωσίασαν ιδιαίτερα –δεν σημειώθηκαν καν– οι ευχαριστίες και τα εγκώμια ενός φιλόφρονος πρωθυπουργού προς την υπουργό των Εξωτερικών και το προσωπικό του υπουργείου για τη συμβολή τους στην επιτυχία της συνόδου του ΝΑΤΟ. Το αντίθετο άλλωστε θα αποτελούσε ομολογία κυβερνητικής δυσλειτουργίας…