Αποτίμηση των αγώνων και προοπτική τους

Απαιτείται η συνέχιση του αγώνα για τη μη εφαρμογή του νόμου Πετραλιά, τη ριζική αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος με την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων και των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και της επίθεσης στις εργασιακές σχέσεις. Για τη μάχη απόκρουσης της εισοδηματικής πολιτικής στο Δημόσιο, προώθησης των κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων και την αντιμετώπιση της ακρίβειας.
Η ανάπτυξη της πάλης απαιτεί έναν συντονισμό όλων των δυνάμεων του κινήματος.
Χρειάζονται κεντρικές κινήσεις από τις οργανώσεις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Η απεργία της Πρωτομαγιάς αποτελεί μια πρώτη απεργιακή κίνηση, ενώ θα μπορούσαμε στο δεύτερο δεκαήμερο του Μάη να δούμε δεύτερο απεργιακό βήμα, με το σύνολο των αιτημάτων. Κυρίως όμως χρειάζεται η ανάπτυξη της πάλης από τα κάτω, από τους κλάδους, ώστε να πατάνε σε πιο στέρεο έδαφος οι γενικές απεργίες. Απαιτείται ο συντονισμός των χώρων που ενοποιούνται τα ασφαλιστικά τους ταμεία με στόχο την ακύρωση στην πράξη των ενοποιήσεων. Απαιτείται ο συντονισμός του χώρου των ΔΕΚΟ ώστε να μη μένει μόνος του ο κάθε χώρος στη διαφοροποιημένη χρονικά διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων. Επιβάλλεται το άνοιγμα, με επιθετικούς όρους, της δημοκρατικής ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων για πλήρη και σταθερή απασχόληση κόντρα στις επιλογές για flexicurity και πλήρη απορύθμιση. Η επιτυχής μάχη των κλαδικών συμβάσεων προϋποθέτει τη μεγάλη ενεργοποίηση και συναπόφαση των ίδιων των εργαζομένων, ώστε να σπάσει και η εισοδηματική πολιτική, αλλά και το αρνητικό «φράγμα» που έθεσε με την απαράδεκτη σύμβαση που υπέγραψε η ηγεσία της ΓΣΕΕ.
2. Οι αγώνες του τετραμήνου που μας πέρασε, με αιχμή το Ασφαλιστικό, παρά τις αδυναμίες και την αποκλιμάκωση που επιδίωξαν οι δυνάμεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, ήταν πολύ μαζικοί και πετυχημένοι. Δημιουργήθηκαν γεγονότα αντίστοιχης εμβέλειας με την περίοδο Γιαννίτση. Έγιναν κάποιες τροποποιήσεις δίχως να αλλάξει ο χαρακτήρας του νόμου. Ο νόμος Πετραλιά είναι πια ένας νόμος καταδικασμένος στη συνείδηση του λαού. Οι εργαζομένοι έχουν κατανοήσει την ουσία του Ασφαλιστικού και την ανάγκη κατάργησης όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Ο κόσμος ξεπέρασε τις ηγεσίες. Η διαδικασία του δημοψηφίσματος και η συγκέντρωση των υπογραφών έδωσε πολιτική προοπτική στον αγώνα. Όμως, το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της σύμβασης, με τους όρους και τον τρόπο που έγινε, κατέδειξε για μια ακόμη φορά την ενσωμάτωση των ηγεσιών ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ στην πολιτική του ΣΕΒ και τους σχεδιασμούς του δικομματισμού, που ενοχλήθηκαν από την τροπή των αγώνων και την ένταση στο κοινωνικό πεδίο και επιθυμούσαν την εκτόνωσή τους. Εξηγήσαμε τη ριζική μας αντίθεση στην επιλογή της ΓΣΕΕ.
Η σύμβαση είναι χειρότερη από την προηγούμενη και πολύ κάτω από τις ανάγκες, αλλά και τις δυνατότητες του κινήματος.
Από την άλλη μεριά, η στάση του ΠΑΜΕ έδειξε την απροθυμία του να κοντραριστεί με την κυβέρνηση, να παίξει έναν ουσιώδη ρόλο στην πρώτη φάση της πάλης, αφού βασικές ομοσπονδίες που ελέγχει δεν έκαναν καμιά πρόσθετη κίνηση, παρά το γεγονός ότι ο νόμος είχε σοβαρή επίπτωση στους εργαζομένους που εκπροσωπούσαν. Εκ των υστέρων και με μια στενή κομματική λογική προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια, οργανώνοντας ως ΠΑΜΕ μια απεργία από τα πάνω, στις 16/04. Η απεργία αυτή δεν αποτελεί μια προσπάθεια διεύρυνσης του μετώπου, αλλά αποδυνάμωσής του. Δεν δημιουργεί προϋποθέσεις κλιμάκωσης, αλλά αποκλιμάκωσης.
Το κίνημα δεν έχει ανάγκη κομματικών καταγραφών και παραταξιακών απεργιών που αποδυναμώνουν το ενιαίο μέτωπο πάλης, αλλά έχει ανάγκη από μια ευρύτατη συσπείρωση πάλης που θα ανεβάζει, με όρους κινήματος, το επίπεδο της αντιπαράθεσης με τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές και την αντεργατική πολιτική κυβέρνησης και εργοδοτών.
3. Η κυβέρνηση έδειξε ότι, παρά την οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της και τη μεγάλη αντίθεση του κόσμου της εργασίας, επιμένει στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της. θα αξιοποιήσει την προσωρινή «ευφορία» που προκαλεί η χρήση του βέτο στο θέμα της ονομασίας της FYROM για να προχωρήσει σε μια νέα μεγάλη επίθεση απέναντι στα εργατικά δικαιώματα και εντός του 2008 να περάσει ένα μεγάλο τμήμα της αντεργατικής πολιτικής της, ώστε εντός του 2009 να είναι λυτά τα χέρια της για πολιτικές πρωτοβουλίες. Η άσφαιρη αντιπολιτευτική στάση του ΠΑΣΟΚ στην ουσία διευκολύνει τη ΝΔ στην εφαρμογή της πολιτικής της.
Στόχος της τώρα, εκτός από την προσπάθεια εφαρμογής του ασφαλιστικού νόμου, είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, το πάγωμα των μισθών σε όφελος των εργοδοτών και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων με στόχο τη μεγαλύτερη απορρύθμισή τους, αξιοποιώντας τα πορίσματα της Επιτροπής με επικεφαλής τον πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ι. Κουκιάδη.
Η πίεση για την εφαρμογή της πολιτικής της θα είναι πιο ισχυρή με την αξιοποίηση του πληθωρισμού και της διεθνούς κρίσης, με αφορμή τα στεγαστικά δάνεια, που ξεκινά από τις ΗΠΑ.
Μπροστά σ’ αυτήν την επίθεση δεν αρκούν οι αμυντικοί αγώνες, αλλά χρειάζεται η προβολή επιθετικών στόχων για το Ασφαλιστικό, την απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις, την ενίσχυση του δημόσιου τομέα σε στρατηγική σημασία επιχειρήσεις, δημόσια αγαθά και κοινωφελείς υπηρεσίες. Απαιτείται η δημιουργία των προϋποθέσεων για ένα δεύτερο μεγάλο κύμα σύγκρουσης με τη νεοφιλελεύθερη – αντεργατική κυβερνητική πολιτική.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση και οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς έπαιξαν έναν σημαντικό ρόλο στη μάχη του Ασφαλιστικού. Με τη δράση και τις προτάσεις τους συνέβαλαν ώστε οι κορυφαίες οργανώσεις να ενταχθούν αρχικά με αξιόπιστο τρόπο σ’ αυτήν τη μάχη. Η εξέλιξη των πραγμάτων όμως κατέδειξε και τα όρια τα οποία υπάρχουν στις κορυφαίες οργανώσεις του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι δυνάμεις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, παρά τις διαφορές τους, σε κρίσιμες στιγμές συναντώνται με στόχο να σταματήσουν οι αγώνες όταν αυτοί γίνονται πιο επικίνδυνοι για το σύστημα.
Η κατάσταση αυτή δημιουργεί νέα δεδομένα για τον τρόπο δράσης μας από δω και πέρα. Επιμένουμε στην πάλη μας και από τα πάνω και από τα κάτω στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η έμφαση όμως τώρα δίνεται στη μάχη από τα κάτω. Για να πετύχουμε τους στόχους μας χρειάζεται η Αυτόνομη Παρέμβαση να γίνει πιο μαχητική, πιο μαζική, με περισσότερες πρωτοβουλίες, πιο συγκροτημένη, με πιο εμφανή τη διάκρισή μας από τις άλλες δυνάμεις.