Αντιπαθεί προνόμια και κεκτημένα…
Παράλληλα είναι ανίκανος να υπακούει ασυζητήτως. Αν και λόγω σπουδών (αμερικανοτραφής) το δέλεαρ της Παγκοσμιοποίησης (ομογενοποίηση στο σκέπτεσθαι) ελκύει ισχυρώς τη σκέψη του, εν τούτοις, όμως, υπερισχύει στην πράξη το της ιταλικής παροιμίας, «cinque Greci, dieci commandi». Ή το νεοελληνικό, «συνδυό δεν κάθονται, συντρείς δεν κουβεντιάζουν»…
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μέλος του «κύκλου των 343 οικογενειών», λόγοις «νιώθει» αντιπάθεια για προνόμια και κεκτημένα δικαιώματα, στην πράξη, πάντως, αισθάνεται αδύνατη κάθε αφοσίωση σε κόσμο υπερατομικό και δράση συνόλου. Αν και το αντίθετο επιτάσσει η ένταξή του σ’ ένα κόμμα στου οποίου την επωνυμία προβάλλει κυριαρχικώς ο όρος «Σοσιαλιστικό». Όρος που προϋποθέτει αβίαστη σύλληψη των εννοιών «Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας» και «Κοινωνία αλληλεγγύης».
Στο «ντιενέι» του νέου εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, ενυπάρχει το γνώρισμα του Νεοέλληνα: Ο ατομισμός. Τη «συνολική» δράση, τη συντροφιά, την Κοινωνία την «επιζητεί όχι για να χάνεται εκεί μέσα σε μία μάζα, αλλά για να στέκεται δίπλα ή αντίκρυ σ’ έναν άλλο και να αισθάνεται ή να κάνει αισθητή την ύπαρξή του. Έχει ανάγκη του άλλου, γιατί σε άμεση επαφή κι επικοινωνία μ’ αυτόν νιώθει την ύπαρξή του ν’ αναγνωρίζεται, να λαβαίνει την πρέπουσα κύρωσή της, και την αξία του να παρατάσσεται σαν ισότιμη με την αξία του άλλου. Ο Νεοέλληνας ακόμη και τα βουνά του τα φαντάζεται να μαλώνουν για την ισοτιμία…»
Ειδοποιός διαφορά του Γ. Παπακωνσταντίνου – μέχρι αποδείξεως του εναντίου- η ασυμβίβαστη αντίθεση προς το «Σύστημα Ρουσόπουλου», του βαθέος κράτους της Δεξιάς, το οποίο κυριαρχεί στα υπό την κρατική εποπτεία Μέσα μαζικής Ενημέρωσης και στο οποίο «Σύστημα» ένιοι των προκατόχων του, μέσω υπόγειων διαδρομών διαπλοκής, επεδείκνυαν ανοχή, αν όχι σύμπλευση!
Βεβαίως, ο Γ. Παπακωνσταντίνου, εξ οικογενειακής παραδόσεως διακινείται στον αντι-Δεξιό πολιτικό χώρο και τις Κεντρογενείς πολιτικές αξίες. Το «παραστράτημα» του θείου του, Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, – εμφανίζεται πολιτικός κληρονόμος του- ο οποίος μετά τη διάλυση της ΕΔΗΚ προσχώρησε στη «Νέα Δημοκρατία», υπήρξε κατά μία έννοια «στιγμιαίο» και μάλλον αποδίδεται σε λόγους πολιτικής επιβίωσης καθώς και στα πολιτικά παίγνια του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβύτερου να διεμβολίσει τον Κεντρώο Χώρο, παρά σε συνειδητή μεταλλαγή του σε Συντηρητικό Άνθρωπο…
Η σεμνότητα του Κεντρογενούς – τον χαρακτηρίζει τον νέο εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ- ίσως αποδειχθεί η βαλβίδα εκτόνωσης του θυμού των οπαδών της Δημοκρατικής Παράταξης, οι οποίοι απηυδισμένοι από την αλαζονεία και την ακόλαστη νομή της εξουσίας από πρωτοκλασάτα στελέχη του Κινήματος απομακρύνθηκαν απ’ αυτό και το τιμώρησαν στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ο ιδρυτής του Κινήματος εισήλθε ορμητικά στις πολιτικές διεργασίες της Χώρας, ανέτρεψε το Κατεστημένο και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία, μετά από μια κοπιαστική διαδρομή (1964-1974) μελέτης και κατανόησης των αρετών αυτού του Λαού, στο πρόσωπο του οποίου διέγνωσε την ωραιότερη ενσάρκωση του νεοελληνικού κοινωνικού ιδεαλισμού.
Την αρχή αυτή, δυστυχώς, εν ονόματι κάποιου αόρατου πραγματισμού -κάποιο τον ονόμασαν «εκσυγχρονισμό»- την εγκατέλειψαν, την υπονόμευσαν οι Επίγονοι. Το Κίνημα κατέφυγε σε ψιμυθιώσεις. Εξόρκισε τον νεοελληνικό κοινωνικό ιδεαλισμό. Χωρίς ν’ αντιληφθούν ότι ο ιδεαλισμός αυτός δεν είναι στενός. Υπερβαίνει το άτομο και αγκαλιάζει τον Άνθρωπο.
Το Κίνημα και η φωνή του, ο εκπρόσωπος Τύπου, σήμερα που ο ιδεαλισμός αυτός πλήττεται με τον Ασφαλιστικό Νόμο, στο πρόσωπο της Ελληνίδας Μάνας, οφείλει να επιστρέψει στον δρόμο που χάραξε ο Ιδρυτής του: Στον Κοινωνικό Ιδεαλισμό. Και να μελετήσει πώς η Μάνα, που την υμνεί η δημοτική μούσα, καθορίζει για το μωρό της το ιδανικό της ζωής, που δεν διαφορίζεται από τον Νεοελληνικό Κοινωνικό Ιδεαλισμό:
«……..Παντού καλά να κάμνει
Ένα τσαι είκοσι σκολειά μ’
αληθινούς δασκάλους
να μάθουν γράμματα οι φτωχοί,
ανθρώποι να γενούνε.
Να μάθουν, πως ξεχάσαμε του
γένου μας τα φρένα,
Πως ο καθείς μας χρεωστεί
βοήθεια να δίνει
Εις τα σκολειά τσαι στα
ορφανεμένα…»
Και να προβληματισθούν, Κίνημα και Αριστερά ευρύτερα, ότι αν ο εθνικός χαρακτήρας ήταν πραγματικά στείρος σε αυθόρμητη αφοσίωση προς ανώτερες υπερατομικές αξίες, το ιδανικό της Ελληνίδας Μάνας θα έσβηνε από πολλού σαν όνειρο. Και βεβαίως δεν θα σβήσει από τα ασφαλιστικά φληναφήματα της «εθνικόφρονος» κας Φάνης Πετραλιά και του θιασώτη των «Σικάγο Μπόις», υπουργού Εθνικής Οικονομίας.
Και, τέλος, ας αναλογιστούν ότι «αν ο νεοελληνικός κοινωνικός ιδεαλισμός ήταν φύσει ανίκανος ν’ αγκαλιάσει την πλατιά ιδέα του καθήκοντος προς την ολότητα, αν παρέμενε ξένος προς το αίσθημα της αγάπης του κοινού, τότε δεν θα είχαμε τις νεοελληνικές ανατάσεις στα 180 χρόνια του ελεύθερου νεοελληνικού βίου…».