ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ – ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ

Μοιάζει πλέον, για μας τους παλαιότερους, να προσπαθούμε να ξορκίσουμε το κακό για να μη μας προλάβει, χωρίς να σκεφτόμαστε το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον των επερχόμενων γενεών. Πώς να πιστέψουν τα παιδιά μας στους θεσμούς στους οποίους στηρίζεται η Δημοκρατία, όταν αυτοϋπονομεύονται με τη συμπεριφορά αυτών που τάχθηκαν να τους υπηρετούν; Πώς να πιστέψουν σε μια αναγνώριση του πολιτικού συστήματος, όταν αναπαράγεται η μιζέρια της εύκολης, πρόσκαιρης λύσης, που μεταθέτει το πρόβλημα στο μέλλον, στις επόμενες κυβερνήσεις, επισωρεύοντας τα χρόνια προβλήματα με τα ηθελημένα λάθη. Χωρίς υπεύθυνες αντιπολιτεύσεις, που απλώς αρνούνται, καταδικάζουν, αλλά δεν διαθέτουν εναλλακτικές προτάσεις για τα κρίσιμα θέματα του τόπου. Όταν η εκάστοτε κυβέρνηση αλαζονικά θεωρεί ότι μόνη της μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα της κοινωνίας, αφού σ’ αυτήν ανέθεσε ο λαός την επίλυσή τους. Ο εφησυχασμός που προσπαθούν να μας επιβάλουν είναι εφησυχασμός που οδηγεί στην αδράνεια, στην αποδοχή τετελεσμένων, στην αποδοχή επιβλαβών λύσεων, ως λύσεων ανάγκης. Τι να κάνουμε, αναφώνησε γνωστός θιασώτης της τηλεόρασης, αφού πίσω από τους Σκοπιανούς είναι οι Αμερικανοί; Τίποτα, σύντροφε, απλώς να τους καλέσουμε, όσο το δυνατόν νωρίτερα, να μας απελευθερώσουν από τις εμμονές μας, τις ψυχώσεις μας και να μας εισαγάγουν κανόνες δημοκρατίας, ελευθερίας και νομικού πολιτισμού, όπως εξήγαγαν σε τόσες άλλες χώρες. Να μάθουμε να ζούμε με την PATRΙΟΤ ACT, τη θεσμοθέτηση του χαφιεδισμού ως πράξη πατριωτισμού, τον νέο μακαρθισμό. Οι ευθύνες μας μεγάλες. Τα θέματα τρέχουν και όμως δεν υπάρχει ο μακρόπνοος σχεδιασμός που να πείθει ότι κάτι νέο γεννιέται, που να δίνει ελπίδα και αισιοδοξία.

Χρειάζεται ειρηνική επανάσταση απ’ όλους τους κοινωνικούς φορείς. Ανασύνταξη των δυνάμεων και προώθηση απόψεων εφικτών, ρεαλιστικών και καινοτόμων. Δεν είναι εύκολο σε μια κοινωνία που παραπαίει και την «παραπαίουν» μέσω της αναμασημένης τροφής, που τα ΜΜΕ απλόχερα προσφέρουν, ιδανική για αποχαύνωση, μερική ή ολική. Καθένας έξω από το καβούκι του, στον χώρο όπου εργάζεται και δραστηριοποιείται. Είμαστε πολύ περισσότεροι. Κι αυτό το διαπιστώνουμε στις συζητήσεις και συναναστροφές μας με τους ενεργούς πολίτες που, πέραν των υφιστάμενων κομματικών σχηματισμών, ψάχνουν εναγωνίως να σπρώξουν την κατάσταση μπροστά. Να αισθανθούμε ότι ξεπερνάμε τον λήθαργο και αρχίζουμε να αισθανόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί – ζωντανοί και όχι ζωντανοί νεκροί. Ότι αξίζουμε να αγωνισθούμε για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Καλύτερη ποιότητα ζωής, περισσότερη αξιοπρέπεια, λιγότερη τεμπελιά, περισσότερη αυτοπεποίθηση. Θέλει αγώνα και δουλειά πολλή και πρωτίστως να αποφασίσουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο, κάτι κομψότερο, κάτι ειλικρινέστερο, απέναντι στα παιδιά και ιδίως απέναντι σ’ έναν τέτοιο τόπο, σε μια χώρα που με την όλη συμπεριφορά μας την αδικούμε όλο και περισσότερο, όντας σ’ αναντιστοιχία μ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο που λέγεται Ελλάδα. Ο καθένας μας κρίνεται στις δύσκολες στιγμές που έρχονται. Και τότε θα φανούν οι πραγματικοί δημοκράτες και πατριώτες.