Η κατάρρευση ενός προπαγανδιστικού μηχανισμού

Υπάρχει όμως μια πτυχή των εσωτερικών επιπτώσεων που δεν αφορά τα κόμματα ή την κυβέρνηση. Αφορά μιαν άλλη, άτυπη, αφανή, αλλά πολύ καθοριστική «εξουσία»: Τα εξωθεσμικά κέντρα και τον έλεγχο που ασκούν στα μεγάλα ΜΜΕ.

Πρόκειται για έναν προπαγανδιστικό μηχανισμό, ο οποίος κυριάρχησε μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου -κυρίως επί πρωθυπουργίας Σημίτη- προσπαθώντας να επιβάλει μια πολιτική πλήρους «ευθυγράμμισης» της Ελλάδας με τα ευρω-ατλαντικά κέντρα, να «κλείσει» όλα τα ανοικτά προβλήματα με μείζονες εθνικές υποχωρήσεις, να περιθωριοποιήσει κάθε διαφωνούντα, να στιγματίσει κάθε διαφορετική άποψη, κάθε εθνικό ανακλαστικό.

Στον μηχανισμό αυτό εντάχθηκαν και συμμετείχαν πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, ιδρύματα και ινστιτούτα αφειδώς χρηματοδοτούμενα από τον κρατικό μηχανισμό, «παπαγαλάκια» ξένων πρεσβειών στην Αθήνα, δημοσιογράφοι, τηλεπερσόνες, αναλυτές και «αναλυτές», άλλοι των οποίων εντάχθηκαν συνειδητά (μετά από «ευδόκιμη υπηρεσία» σε διάφορες οργανώσεις της «ευρύτερης Αριστεράς» – κι όχι μόνο), ενώ άλλοι εντάχθηκαν αναγκαστικά, για λόγους επαγγελματικής επιβίωσης. Διότι κάθε διαφορετική φωνή εξαφανίστηκε από τα media.

Ο μηχανισμός αυτός κυριολεκτικά σμπαραλιάστηκε τις τελευταίες εβδομάδες:

• Πρώτον, διέδιδαν ότι το Σκοπιανό «θα έχει ξεχαστεί σε δέκα χρόνια». Κι όταν πριν από λίγους μήνες έγιναν οι πρώτες σχετικές δημοσκοπήσεις, αποδείχθηκε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου (πάνω από 70%) επιμένει ότι τα Σκόπια δεν πρέπει να αναγνωριστούν από την Ελλάδα με όνομα που εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία»…

Αυτό εξέπληξε τους πάντες, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν την «πλύση εγκεφάλου» που είχε γίνει μέσα στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια.

• Δεύτερον, διέδιδαν ότι αν δεν υπάρξει συμβιβασμός μέχρι τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ -πράγμα απίθανο λόγω της απόλυτης αδιαλλαξίας των Σκοπίων- οι Αμερικανοί θα ασκούσαν δριμείες και συντριπτικές πιέσεις κατά της Ελλάδας. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε, όπως φάνηκε ήδη από την επίσκεψη του Γραμματέα του ΝΑΤΟ στην Αθήνα πριν από δύο εβδομάδες…

• Τρίτον, προεξοφλούσαν ότι στο Βουκουρέστι θα ασκείτο «ασφυκτικός εκβιασμός» στην Ελλάδα. Κι ότι η κυβέρνηση Καραμανλή θα αναγκαζόταν να υποκύψει. Κάποιες πιέσεις πράγματι ασκήθηκαν, κάποια προσπάθεια όντως έγινε να αποσπάσουν την ελληνική συναίνεση για ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ ως FYROM, η Ελλάδα αρνήθηκε ψύχραιμα και το θέμα έληξε εκεί. Η ελληνική άρνηση έμεινε ως το τέλος και τα Σκόπια έμειναν έξω από το ΝΑΤΟ.

• Τέταρτον, διέδιδαν ακόμα ότι η Ελλάδα «θα απομονωθεί πλήρως». Ούτε κι αυτό συνέβη: Οι περισσότερες χώρες είτε εκφράστηκαν ανοικτά υπέρ των ελληνικών θέσεων (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ισλανδία), είτε το έκαναν πιο διακριτικά (Πορτογαλία), είτε έδειξαν πλήρη κατανόηση για τις ελληνικές θέσεις χωρίς να ταυτιστούν πλήρως μαζί μας (Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ιρλανδία), είτε στήριξαν την ένταξη των Σκοπίων, αλλά έδειξαν «κατανόηση» για τις ελληνικές θέσεις αποδοκιμάζοντας, μάλιστα, τη σκοπιανή αδιαλλαξία (Γερμανία, Σλοβακία), είτε κράτησαν στάση ουδετερότητας (Καναδάς, Βρετανία), ενώ πέντε ήταν οι χώρες που στήριξαν πλήρως τα Σκόπια: ΗΠΑ, Τουρκία, Τσεχία, Εσθονία και Λετονία.

• Πέμπτον, τα γνωστά «παπαγαλάκια της εθνικής απομόνωσης» διέδωσαν ότι απλώς στο Βουκουρέστι μας έδωσαν ένα «τελεσίγραφο μερικών μηνών» για να υποχωρήσουμε. Δεν πρόλαβαν να το πουν -ούτε να το… χαρούν- και τους διέψευσε ο ίδιος ο Γραμματέας του ΝΑΤΟ: Όπως διευκρίνισε, το τελικό ανακοινωθέν της Συνόδου δεν μιλάει για χρονοδιάγραμμα συμφωνίας Ελλάδας – Σκοπίων. Πάει και το «τελεσίγραφο»…

Στο μεταξύ μέσα στην Ελλάδα κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος η άποψη ότι τα Σκόπια μπαίνουν σε φάση διαλυτικής κρίσης -εξαιτίας της απόσχισης του Κοσόβου, που ενθαρρύνει αποσχιστικές τάσεις και των δικών τους Αλβανών του Τετόβου- κι ότι η μη ένταξή τους στους ευρω-ατλαντικούς θεσμούς επιτείνει και επισπεύδει την κρίση αυτή. Ίσως και τη διάλυσή τους. Η Ελλάδα ούτε «εύχεται» ούτε «επιδιώκει» τη διάλυσή τους. Αλλά ούτε κι έχει κανένα λόγο να τη φοβάται.

Η ελληνική κοινωνία αποβάλλει τα πλέγματα που της κληροδότησε η εποχή Σημίτη. Ο ελληνικός λαός αποβάλλει τους χαλινούς της χειραγώγησης. Και τα ΜΜΕ αρχίζουν να «ξεφεύγουν» από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που τα ήλεγχαν ασφυκτικά. Είτε διότι ο ατλαντικός κόσμος με τον οποίο «ευθυγραμμίζονταν» ως τώρα είναι πια διασπασμένος, είτε διότι η ίδια η Ευρώπη αλλάζει κι έχει πια σοβαρές διαφοροποιήσεις στις γραμμές της, είτε διότι ο χώρος της «μπλογκόσφαιρας» ανταγωνίζεται πλέον σοβαρά τα παραδοσιακά ΜΜΕ κι εκεί οι φωνές είναι πολύ πιο ελεύθερες και ΜΗ ελεγχόμενες, είτε διότι τα κόμματα προσπαθούν να αποφύγουν τον ασφυκτικό «εναγκαλισμό» των ΜΜΕ, είτε διότι έχει διασπαστεί, πλέον, το μέτωπο των ίδιων των ΜΜΕ…

Για κάποιους ή για όλους αυτούς τους λόγους, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που ταλαιπώρησε τη χώρα, τραυμάτισε σοβαρά τη δημοκρατία, πλήγωσε την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού και απαξίωσε την πολιτική (και περισσότερο την εξωτερική πολιτική), σήμερα είναι κυριολεκτικά σαραβαλιασμένος.

Η αποχουντοποίηση (γιατί περί «χούντας» επρόκειτο) ίσως πάρει χρόνια. Αλλά όταν διαψευστούν τόσο πανηγυρικά οι μύθοι μιας ξοφλημένης ψευτο-ελίτ, η ίδια δεν έχει πια καμία τύχη.

Στο Βουκουρέστι ο Καραμανλής δεν πέτυχε μόνο μια διπλωματική νίκη κατά των Σκοπίων και του «απερχόμενου» Μπους. Έθεσε και τις βάσεις για μιαν αληθινή αλλαγή καθεστώτος στην Ελλάδα. Χωρίς καν να το επιδιώξει. Αλλά και χωρίς να διστάσει…

Φτάνει να μην αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη…

Ν. Ζ.