Για μια νέα εξωτερική πολιτική
Αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο ίδιος, αλλά νομίζω και οι ΗΠΑ μαζί με τους ευρωπαίους συμμάχους τους.
Έτσι κι αλλιώς, όμως, μετά την «μη πρόσκληση» της FYROM εισερχόμαστε σε μια φάση με νέες δυνατότητες, αλλά και με πολλές και μεγάλες δυσκολίες. Η Ελλάδα μπορεί να αξιοποιήσει τις δυνατότητες αλλά και να ελαχιστοποιήσει τις δυσκολίες, αν στη νέα περίοδο κινηθεί προσεχτικά και με μοναδικό γνώμονα τις αρχές της ειρήνης, της ισότιμης συνεργασίας και της σταθερότητας στα Βαλκάνια. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το συμφέρον της χώρας μας είναι η ύπαρξη και η σταθερότητα -όχι η αποσταθεροποίηση και ο διαμελισμός- της γείτονος και η εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης στο όνομα (και όχι μόνο σ’ αυτό) με μια σύνθετη ονοματοδοσία γεωγραφικού προσδιορισμού έναντι όλων. Δεν θα ήταν, επομένως, καθόλου ευχάριστη εξέλιξη η τυχόν διαιώνιση του προβλήματος και πολύ περισσότερο η ένταση και η συντήρηση μιας μακροχρόνιας πληγής στα βόρεια σύνορά μας. Πολύ περισσότερο όταν οι πραγματικές και σοβαρές απειλές σε βάρος μας, προέρχονται από την Ανατολή και αφορούν κυρίως την Κύπρο και το Αιγαίο.
Πέραν αυτών, είναι θετική εξέλιξη ότι η χώρα μας δεν βρέθηκε μόνη σε σχέση με τη FYROM στο ΝΑΤΟ. Αντίθετα, πολλές ισχυρές χώρες έδειξαν να κατανοούν περισσότερο ή λιγότερο τις ελληνικές αιτιάσεις, πράγμα που οφείλουμε να αξιοποιήσουμε στο αμέσως προσεχές διάστημα. Γενικότερα, όμως, θα έλεγα ότι για πρώτη φορά, ίσως, οι ΗΠΑ σε έναν οργανισμό όπως το ΝΑΤΟ, όπου είναι τα κατεξοχήν «αφεντικά», βρέθηκαν να έχουν τέτοιας έκτασης δυσκολίες να προωθήσουν ακώλυτα τους σχεδιασμούς τους. Έτσι, προς το παρόν, τουλάχιστον, εμποδίστηκε η επίμονη προσπάθεια του κ. Μπους για ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας, ενώ συνάντησε ζωηρές επιφυλάξεις από αρκετές χώρες το αίτημα των ΗΠΑ για ενίσχυση των στρατιωτικών τους δυνάμεων στο Αφγανιστάν. Ακόμα και τα σχέδια της αποκαλούμενης ψευδώς «αντιπυραυλικής ασπίδας» δεν έτυχαν καθόλου ενθουσιώδους αποδοχής από αρκετές χώρες.
Διανύουμε μια περίοδο βαθύτατης κρίσης των αμερικάνικων στρατηγικών παγκόσμιας κυριαρχίας. Οι ΗΠΑ αποτυγχάνουν, σχεδόν παντού, να επιβάλουν ανενόχλητα, όπως τις προηγούμενες δεκαετίες, τη θέλησή τους. Βαλτώνουν και αποτυγχάνουν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Χάνουν έδαφος στη Λατινική Αμερική αλλά και στην Ασία. Αδυνατίζουν οι θέσεις τους στην Ευρώπη, εκτός, φυσικά, ορισμένων «προτεκτοράτων» τους στα Βαλκάνια και στο ανατολικό μέρος της ηπείρου μας. Χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες, είναι βέβαιο ότι έχουμε εισέλθει στην αρχή του τέλους της αδιαμφισβήτητης παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ, αλλά και στην αρχή του τέλους της σημερινής δεύτερης «καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης».
Το μήνυμα για τη χώρα μας είναι σαφές. Ανοίγονται σήμερα νέες δυνατότητες, πολύ πιο ρεαλιστικές αλλά και αναγκαίες, να ασκήσουμε μια νέα αυτόνομη εξωτερική πολιτική έξω από τα αμερικανονατοϊκά πλαίσια, αλλά και να ακολουθήσουμε μια νέα προοδευτική οικονομικο-κοινωνική πορεία σε ρήξη με τα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Η Κύπρος δεν καταστράφηκε λέγοντας ένα ισχυρό «όχι» στο Σχέδιο Ανάν, ούτε η Ελλάδα θα υποστεί «σεισμούς και καταποντισμούς» γιατί δεν συνέπλευσε με τις ΗΠΑ στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ δεν είναι παντοδύναμες και η Ελλάδα δεν είναι υποχρεωμένη να λέει πάντα «ναι». Αν τα όρια του κ. Καραμανλή, αλλά και της δικομματικής συναίνεσης, είναι στενά και πεπερασμένα, υπάρχουν οι δυνάμεις της Αριστεράς που μπορούν να υπερβούν τα αμερικανοατλαντικά και νεοφιλελεύθερα πλαίσια με σιγουριά και ευθύνη για νέους ελπιδοφόρους ορίζοντες της χώρας και του λαού μας. Είναι η ώρα των μεγάλων επιλογών!
ΥΓ.: Μια μέρα μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση, όχι τυχαία, ανακοίνωσε μια άγρια εισοδηματική πολιτική λιτότητας για μισθούς και συντάξεις στο Δημόσιο, μετά την απαράδεκτη συναινετική (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) Συλλογική Σύμβαση για τους χαμηλόμισθους στον ιδιωτικό τομέα. Δυστυχώς, για όσους έχουν αυταπάτες, αυτά είναι τα όρια της κυβέρνησης και του συναινετικού δικομματισμού, όχι μόνο στον κοινωνικό τομέα, αλλά και στην εξωτερική πολιτική!
Η περίφημη φράση «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω», εκφράζει θαυμάσια τη στρατηγική τους!