Αυτό το «Μνημόνιο» για την Παιδεία δεν… τρώγεται με τίποτα!

Η ομιλία της Αλ. Παπαρήγα έχει ως εξής:
«Θέλω να θέσω ένα ζήτημα στον υπουργό Παιδείας, αυτό που έγινε χθες. Πανηγυρίσατε χθες, κύριε Στυλιανίδη, για τη συμφωνία που έγινε με το δίκτυο των οκτώ εταιρειών. Πώς τις λένε; Φιλανθρωπικές εταιρείες; Όχι, δεν λέγονται φιλανθρωπικές. Αλλιώς λέγονται. Εδώ είναι το μνημόνιο συνεργασίας με τη λεγόμενη αναπτυξιακή πρωτοβουλία. Όταν δείτε τη λέξη «αναπτυξιακή», να κουμπώνεστε. Εμείς τουλάχιστον κουμπωνόμαστε με τη λεγόμενη αναπτυξιακή πρωτοβουλία στην οποία μετέχουν οκτώ ιδρύματα: Ευγενίδου, Κωστοπούλου, Λαμπράκη, Λεβέντη, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Μποδοσάκη, Νιάρχου και το Αλέξανδρος Ωνάσης. Αναλαμβάνουν αυτά τα οκτώ ιδρύματα μαζί με το υπουργείο Παιδείας ένα πιλοτικό, λέει, πρόγραμμα σε πενήντα οκτώ σχολεία και εκατόν σαράντα πέντε εκπαιδευτικούς. Είναι πιλοτικό, πάει να εξαπλωθεί και θα εξαπλωθεί πολύ γρήγορα. Πριν τελειώσει το πιλοτάρισμα, πριν πέσει το αεροπλάνο, θα έχουν πέσει και άλλα πολλά αεροπλάνα.
Ποιος είναι ο στόχος της συνεργασίας; Η δημιουργία σύγχρονων προτύπων και πρακτικών στη σχολική τάξη. Στηρίζει τη διαθεματικότητα. Επεκτείνεται σε θέματα ενημέρωσης και δράσης για την απασχόληση των αποφοίτων όταν θα μπουν στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ. Μεταδίδει γνώσεις, πληροφορίες κλπ. Μπορεί να διαβάσει κανείς την Ευρωσυνθήκη. Αυτά τα οκτώ ιδρύματα αυτές τις πληροφορίες θα μεταδίδουν. Θα μεταδίδουν τα γενικότερα πλαίσια του ΝΑΤΟ, τέτοιες πληροφορίες. Θα μαθαίνουν τα παιδιά να παίζουν με το κομπιουτεράκι. Γνώση δεν πρόκειται να δώσουν.
Και δεν καταλαβαίνω. Το υπουργείο Παιδείας, αν ήθελε να καινοτομήσει, δεν μπορεί μόνο του; Από πότε αυτά τα ιδρύματα έχουν αποκτήσει το απαύγασμα της σοφίας για νέες μαθησιακές ικανότητες στα παιδιά;
Εδώ πρόκειται για πολύ μεγάλο σφιχταγκάλιασμα των επιχειρήσεων με την παιδεία. Κι εκεί, στα διάφορα επιτροπάτα, υπεισέρχεται και η κ. Ρεπούση ως επιβράβευση για το πολύ επιστημονικό βιβλίο που είχε γράψει στην ιστορία. Πρόκειται για ένα πιλοτικό πρόγραμμα – δόλωμα και φάκα για γονείς και εκπαιδευτικούς.
Εμείς δεν πρόκειται να δεχθούμε αυτό το πράγμα. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να μην περάσει. Θα πάμε να βρούμε αυτά τα πενήντα οκτώ σχολεία ποια είναι και θα πούμε τον λόγο μας. Είναι απαράδεκτο!
Αν το υπουργείο Παιδείας ή το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχει καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα για νέους τρόπους μετάδοσης των γνώσεων και μάθησης, ας το κάνει, ακόμα κι αν διαφωνούμε -ξαναλέω- με το ιδεολογικό περιεχόμενο. Δεν θέλουμε αυτά τα οκτώ ιδρύματα να αγκαλιάσουν τα σχολεία. Και με τα DVD και με τα CD και με τα προγράμματα θα διαμορφώσουν ανεγκέφαλους εγκεφάλους. Αυτός είναι ο στόχος; Δεν θα γίνει έτσι. Ανεγκέφαλα παιδιά, τα σύγχρονα «τούβλα». Και το κυριότερο, χειραγώγηση, ποδηγέτηση. Γι’ αυτό έρχονται.
Και θα βγάλουν και παραδάκι. Γιατί έρχονται αυτά τα οκτώ ιδρύματα; Αν ήθελαν να κάνουν προσφορά, ας έκαναν χρηματική προσφορά στον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν έχω δει να κάνουν οι διάφοροι φιλάνθρωποι προσφορά στον κρατικό προϋπολογισμό. Εκεί δεν κάνουν. Να κάνουν προσφορά στον κρατικό προϋπολογισμό, άμα θέλουν για τα θέματα της παιδείας και να τα διαχειριστεί όπως θέλει το εκάστοτε υπουργείο Παιδείας. Πρόκειται για απαράδεκτη κατάσταση! Αυτό πια δεν τρώγεται με τίποτα, κύριε Στυλιανίδη».