ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Το τι εννοούσε ο Μπερλουσκόνι, που δύο φορές μέχρι στιγμής έχει αναλάβει πρωθυπουργικά καθήκοντα (την πρώτη φορά το 1994 σε μια κλασική ιταλική πρωθυπουργική θητεία που διήρκεσε λιγότερο από έναν χρόνο και τη δεύτερη φορά από το 2001 μέχρι το 2006, καταφέρνοντας το ακατόρθωτο, να ολοκληρώσει τη θητεία του), φάνηκε πολύ γρήγορα όταν άρχισε να γίνεται γνωστός ο βίος και η πολιτεία του βασικού του αντιπάλου, Βάλτερ Βελτρόνι, και κυρίως το πολιτικό του πρόγραμμα.

Ο Βάλτερ Βελτρόνι, πρώην δήμαρχος της Ρώμης, είναι πιθανόν από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις επιφανών ευρωπαίων αριστερών που φημίζονται για την κλίση τους στην καλοζωία, τα ακριβά γούστα και τις εξεζητημένες συναναστροφές με διανοούμενους, καλλιτέχνες, σχεδιαστές μόδας κ.λπ.

Πολύ πριν διεκδικήσει τον πρωθυπουργικό θώκο, υποσχόμενος να αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό σύστημα της χώρας του, ήταν από τους πρωτεργάτες της μετάλλαξης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας στο οποίο συμμετείχε από τα εφηβικά του χρόνια, τη δεκαετία του ’70. Τη δεκαετία του ’90 διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού και αναπληρωτής πρωθυπουργός του Ρομάνο Πρόντι από το 1996 μέχρι το 1998 και το 2001 εξελέγη δήμαρχος της «αιώνιας πόλης».

Όσο κι αν ψάξει κανείς γι’ αυτά που άφησε πίσω του, το σημαντικότερο που θα βρει είναι τον θεσμό της Λευκής Νύχτας, ένα ολονύχτιο πάρτι που με τη συμμετοχή αστέρων όπως ο Έλτον Τζον και ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ, έφθασε να συγκεντρώνει 2,5 εκατ. άτομα. Πέραν τούτου, σ’ ό,τι αφορά δηλαδή τη «μαύρη μέρα» που διαμορφώνει το χρόνιο κυκλοφοριακό πρόβλημα της Ρώμης και το νέφος… ουδέν! Σιγά που θα ασχοληθεί με τόσο ταπεινά πράγματα η Κεντροαριστερά…

Με αυτές τις πολιτικές αποσκευές κατήλθε στον στίβο των εκλογών ο Βελτρόνι. Η σημαντικότερη πραγματική καινοτομία του είναι ότι διεκδικεί την ψήφο των Ιταλών όχι ως ηγέτης μιας ευρύτερης συμμαχίας, όπως συμβαίνει εκ παραδόσεως στη γειτονική χώρα, αλλά εκ μέρους του Δημοκρατικού Κόμματος στο οποίο συμμετέχει.

Στροφή που ήρθε ως αποτέλεσμα της απρόσμενης πτώσης της δεκακομματικής κυβέρνησης συμμαχίας του Πρόντι τον Ιανουάριο, όταν ένα κόμμα που διέθετε μόλις τρεις αντιπροσώπους στη Γερουσία απέσυρε την υποστήριξή του. Ως αποτέλεσμα τώρα ο Βελτρόνι απέρριψε τον σχηματισμό συμμαχίας, όχι μόνο με το εν λόγω κόμμα, αλλά επίσης με τους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους και δύο κόμματα της Αριστεράς.

Σε συρρίκνωση της συμμαχίας που ανέκαθεν τον στήριζε προχώρησε και ο Μπερλουσκόνι, με την ίδρυση της νέας τρικομματικής συμμαχίας Λαός της Ελευθερίας, απ’ όπου απέχει η Ένωση Χριστιανοδημοκρατών.

Βελτρόνι… made in USA

Η προεκλογική εκστρατεία του Βελτρόνι φέρει φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα της αστερόεσσας! Το σύνθημα που κυριαρχεί σε κάθε δημόσια εκδήλωση στην οποία μιλάει, και φυσικά στο οικολογικό πουλμανάκι με το οποίο οργώνει τη χώρα, είναι «Ναι, μπορούμε». Το ίδιο ακριβώς σύνθημα που έχει επιλέξει και ο Μπάρακ Ομπάμα!

Ο υποψήφιος της Κεντροαριστεράς στην Ιταλία, που δεν παρέλειψε να οργανώσει κι αυτός εσωκομματικές εκλογές για να πάρει το χρίσμα, δεν κρύβει άλλωστε την εκτίμηση που τρέφει στον αμερικανό γερουσιαστή που διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών, κάτι που έχει καταθέσει και εγγράφως στον πρόλογο που έγραψε όταν μεταφράστηκε το βιβλίο του Ομπάμα στα ιταλικά. Σε δημόσιες τοποθετήσεις του δεν χάνει ευκαιρία να λιβανίσει επίσης τον συμπατριώτη του Ομπάμα, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, κι επίσης τους Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν, δηλώνοντας μάλιστα πως εμπνέεται από το παράδειγμα της Αγγλίας. Τι πιο φυσιολογικό μετά από το να εξασφαλίζει το χρίσμα του πιο σκληρού νεοσυντηρητικού κατεστημένου όπως αυτό που εκφράζεται μέσα από τις στήλες της εφημερίδας «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ». Έγραφε λοιπόν η αμερικανική εφημερίδα στη στήλη των επώνυμων απόψεων στο φύλλο της 18 – 20 Ιανουαρίου πως «ενάντια στο κουρασμένο, σκονισμένο, μοντέλο μιας ασθμαίνουσας σοσιαλδημοκρατίας και σε μια χώρα επιβαρημένη με τον κορπορατισμό των συνδικάτων, ο Βελτρόνι έχει εισάγει νέες οικονομικές ιδέες. Είναι ο πολιτικός που βρίσκεται κοντύτερα στον ηγέτη του συνδέσμου ιταλών βιομηχάνων… Ανήσυχος για την επιδίωξη της Τεχεράνης να αποκτήσει πυρηνική τεχνολογία, έγραψε ένα ανοιχτό γράμμα τρεις μήνες πριν με τίτλο ”Σταματήστε το Ιράν Τώρα”»! Το οικονομικό του πρόγραμμα είναι πολύ πιο συντηρητικό, βαθιά νεοφιλελεύθερο.

Περιλαμβάνει δεσμεύσεις για: μείωση του δημόσιου χρέους στο 90% από το 105% του ΑΕΠ όπου βρίσκεται σταθερά τα τελευταία χρόνια, μείωση των φόρων κατά 1%, περιορισμό της γραφειοκρατίας για τις επιχειρήσεις κ.ο.κ. Στο πλέον επίμαχο θέμα των ημερών δε, το θέμα της τύχης του ιταλικού εθνικού αερομεταφορέα, της Alitalia, η θέση του είναι απλή: Πουλήστε την όσο όσο, άρον άρον.

Η υπεροχή του Μπερλουσκόνι, ακόμη και με οκτώ ποσοστιαίες μονάδες έναντι του Βελτρόνι, ερμηνεύεται, αν δούμε τη στάση που έχει υιοθετήσει στο ζήτημα της Alitalia, καθώς δεν δίστασε να απειλήσει ότι θα ακυρώσει τη σχεδιαζόμενη πώληση της εταιρείας στη γαλλο-ολλανδική Air France – KLM, αν εκλεγεί. Έτσι αυτόματα ο εκπρόσωπος της πιο επιθετικής Δεξιάς, ο άνθρωπος που δεν δίστασε να πει από τηλεοράσεως σε νεαρή άνεργη να παντρευτεί τον γιο του, μια και έχει ωραίο χαμόγελο, για να λύσει το βιοποριστικό της πρόβλημα, αυτό ο πολιτικός λοιπόν βρέθηκε πιο κοντά στη θέση των συνδικάτων που αντιτάχθηκαν στο σχέδιο εξαγοράς λόγω της περικοπής θέσεων εργασίας, παρά ο επικεφαλής της Κεντροαριστεράς, που αδιαφόρησε παγερά για τις συνέπειες που θα έχει η πώληση της Alitalia στους Γάλλους.

Η θέση μάλιστα του Μπερλουσκόνι χαρακτηρίστηκε απαξιωτικά ως «οικονομικός εθνικισμός» από το κεντροαριστερό κατεστημένο της Ιταλίας, έναντι προφανώς της κοσμοπολίτικης πλειοδοσίας του Βελτρόνι. Στην πραγματικότητα ο «καβαλιέρε» (που έχει εξίσου σημαντικές ευθύνες με τον Πρόντι για την κατάντια της Alitalia) δεν κάνει τίποτε διαφορετικό απ’ ό,τι πράττουν όσοι βρίσκονται πάνω στο κύμα της παγκοσμιοποίησης, βάζοντας το δικό τους εθνικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον άλλων χωρών και πείθοντας τις τελευταίες ότι η οικειοθελής του παραίτηση από τη μαχητική υπεράσπιση όσων τους ανήκουν συνιστά… πρόοδο. Και το αντίθετο… λαϊκισμό!

Μπερλουσκόνι: Κάτω τα χέρια από την Alitalia

Καθόλου τυχαία η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» έσερνε τα εξ αμάξης στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στις 25 Μαρτίου, με αφορμή την Alitalia, συμπεραίνοντας μάλιστα ότι η απροθυμία του να πουλήσει την εταιρεία στους Γάλλους και το σχέδιό του για εξαγορά της από κοινοπραξία ιταλών επιχειρηματιών σημαίνει πως δεν είναι σε θέση να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν να αναπτυχθεί η ιταλική οικονομία. Οπισθοδρομικός λοιπόν ο Μπερλουσκόνι! Η πολιτική διαστροφή ολοκληρώνεται με την ακόλουθη παρατήρηση – όπως αναφέρεται στο σημείωμα της σύνταξης της εφημερίδας κι όχι φυσικά σε κάποιο άρθρο: «Ο ηγέτης της Κεντροαριστεράς, πρώην δήμαρχος της Ρώμης, Βάλτερ Βελτρόνι, κατηγορεί τον Σ. Μπερλουσκόνι ότι εμπλέκεται σε λαϊκίστικη προπαγάνδα πριν από τις εκλογές»! Έχοντας πάρει λοιπόν εργολαβία η Κεντροαριστερά την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και το ξεπούλημα των ιταλικών επιχειρήσεων (και όχι την αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας, την αναδιανομή του εισοδήματος και την υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου) ας μην απορούμε για την κατρακύλα της και για τις αιτίες που η κοινωνία επιλέγει ξανά τον Μπερλουσκόνι… Κανείς βέβαια δεν είναι αφελής για να νομίζει ότι ο «καβαλιέρε» θα εφαρμόσει ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα. Στα επτά σημεία που έχει δώσει στη δημοσιότητα εν είδει προγράμματος περιλαμβάνεται απελευθέρωση ιδιωτικών και δημόσιων υπηρεσιών, μείωση φόρων κ.λπ.

Η διαφορά του Μπερλουσκόνι με τον κεντροαριστερό αντίπαλό του είναι ότι ο πρώτος ποτέ δεν αποδέχθηκε τις αντιλαϊκές θεραπείες σοκ που συστήνουν στην Ιταλία τόσο οι Βρυξέλλες όσο και τα υπερατλαντικά οικονομικά κέντρα (ο Βελτρόνι αντίθετα αυτές ακριβώς διαφημίζει όταν δηλώνει οπαδός του βρετανικού μοντέλου), ενώ ο υπουργός Οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης του Μπερλουσκόνι δεν δίσταζε ακόμη και να καταγγείλει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την ακρίβεια που έφερε το ευρώ, συζητώντας ακόμη και την έξοδο της Ιταλίας από το ενιαίο νόμισμα. Προβληματισμοί που εξόργιζαν φυσικά τις Βρυξέλλες και ευρωλάγνους πολιτικούς, όπως ο Πρόντι, βρίσκονταν όμως σε απόλυτη σύμπνοια με το λαϊκό αίσθημα. Ωστόσο, παρά το προβάδισμα που διατηρεί ο Μπερλουσκόνι δεν αποκλείεται η επομένη των εκλογών να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, ακόμη και κυβέρνηση… «Βελτρουσκόνι», κατά το πρότυπο του μεγάλου συνασπισμού χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία!