Όποιος ακουμπάει καίγεται…
Ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε κατά κράτος τον μεγάλο του αντίπαλο στις 11 Νοεμβρίου και από τότε έχει να δει άσπρη μέρα.
Ο Χρήστος Πολυζωγόπουλος κατάφερε να οργανώσει ένα συνέδριο δίχως καταγγελίες για αποκλεισμούς και παρατράγουδα και αφού το ολοκλήρωσε με την εκλογή ενός Εθνικού Συμβουλίου, στο οποίο ο ΓΑΠ έχει την πλειοψηφία των δύο τρίτων, οδηγήθηκε στην παραίτηση από τα ηγετικά όργανα του Κινήματος.
Οι άνθρωποι του προέδρου κατέκτησαν άνετη πλειοψηφία στο Εθνικό Συμβούλιο, αλλά σ’ αυτό δεν μπόρεσαν να εκλεγούν οι έμπιστοί του Δόλλης, Ελενόπουλος, Μ. Κουλούρης και μερικοί ακόμη από τους βασικούς προσωπικούς του συνεργάτες.
Η Φώφη Γεννηματά, που σάρωσε στις εκλογές των συνέδρων κατακτώντας μακράν την πρωτιά στα εκλεγμένα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου, είδε τον εαυτό της να εκλέγεται τελευταία και καταϊδρωμένη -με ποσόστωση- στο Πολιτικό Συμβούλιο.
Το πρωτοπαλίκαρο του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο Πάρις Κουκουλόπουλος, μόλις και μετά βίας κατάφερε να εκλεγεί στο Πολιτικό Συμβούλιο, ευνοούμενος από την κλήρωση στην οποία οδηγήθηκε ισοψηφώντας με τον Δημήτρη Καρύδη.
Ο αντι-Τσίπρας του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Ραγκούσης εκλέχτηκε τσαλακωμένος στη γραμματεία του κόμματος, καταγράφοντας 60 λευκά, 12 άκυρα και 43 ψήφους στον ανεξάρτητο συνυποψήφιό του.
Τα παραδείγματα των καμένων ή έστω των τσουρουφλισμένων στο ΠΑΣΟΚ της κρίσης και της… ανθρωποφαγίας δεν είναι προνόμιο μόνον των στελεχών του κεντρικού μηχανισμού της Χαριλάου Τρικούπη.
Στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, οι Παπανδρεϊκοί είδαν να εκλέγουν στο Εθνικό Συμβούλιο μόνον δύο άτομα. Τη συντονίστρια της Νομαρχιακής Επιτροπής Βάσω Βογιατζοπούλου με ποσόστωση και τον Αλεξανδρίδη στο τσακ, καθώς μόλις κατάφερε να αποφύγει να χάσει την εκλογή από τις ποσοστώσεις.
Από τη δική του πλευρά, ο Χάρης Καστανίδης, ο οποίος ένιωσε ιδιαίτερα ισχυρός και αποπειράθηκε να δημιουργήσει δικό του μηχανισμό με στελέχη από όλη τη βόρεια Ελλάδα, βίωσε την απόλυτη αποτυχία, καθώς κανένα από τα στελέχη της επιρροής του δεν κατάφερε να εκλεγεί.
Αλλά και οι Θεσσαλονικείς Βενιζελικοί που εκλέχτηκαν άπαντες στο Εθνικό Συμβούλιο δεν γλίτωσαν το στραπατσάρισμα στις εκλογές των κεντρικών οργάνων που ακολούθησαν. Ουδείς προτάθηκε για το Πολιτικό Συμβούλιο, ενώ οι δύο προτεινόμενοι για την ΕΚΑΠ (Επιτροπή Πιστοποίησης και Καταστατικού) δεν κατάφεραν να εκλεγούν. Αναφέρομαι στον Γιώργο Χαλβατζόγλου (μέλος της απερχόμενης σύνθεσης της ΕΚΑΠ που εκπροσωπούσε σ’ αυτήν το Βενιζελικό στρατόπεδο), αλλά και στον Σίμο Δανιηλίδη, ο οποίος πέντε ημέρες μετά την εξασφάλιση της εκλογής του στις πρώτες θέσεις στο Εθνικό Συμβούλιο προσγειώθηκε στην τελευταία θέση των υποψηφίων για την ΕΚΑΠ, λαμβάνοντας μόνον 50 ψήφους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δικαιώνονται όσοι εκτίμησαν πως αυτή η εποχή για το ΠΑΣΟΚ ευνοεί μόνον όσους στέκονται στην άκρη, μένοντας έξω από τις πρωταγωνιστικές θέσεις στις… μάχες.
Όλοι οι άλλοι καίγονται, καθώς η κρίση και η καθοδική πορεία την οποία έχει πάρει το πάλαι ποτέ πανίσχυρο κόμμα συμπαρασύρει όλους όσοι είναι μέρος του προβλήματος, ανεξαρτήτως της πλευράς στην οποία έχουν ταχτεί, ανεξαρτήτως του αν αγωνίζονται για το εξωστρεφές ή το ΠΑΣΟΚ της ομφαλοσκόπησης, ανεξαρτήτως του αν αξίζουν και προσφέρουν στο κόμμα τους ή απλώς επιδιώκουν να καλύψουν τις όποιες προσωπικές τους φιλοδοξίες…