ΣΤΩΝ ΖΩΩΝ ΤΗΝ ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ ΚΑΡΜΑ

Ως Ινδικός τις σπαραγμός
εντός Βουλευτηρίου
ηκούσθη παραλήρημα
εν είδει μυστηρίου.

Παίδες βοώσι συνεχώς
ίνα ακουσθούν εντόνως
κι οξύνεται ο σπαραγμός
κι οξύνεται ο τόνος.

Μιά χορωδία παιδική
–παιδός η βασιλίη,
ως λέγει κι ο Ηράκλειτος–
τά πάντα παραλύει.

Άρρενες, θήλεα βογγούν
καταιγισμοί πλακώνουν
κι εκείνα πού τούς χώριζαν
ποικίλως τούς ενώνουν.

Εχίδνων οι κροταλισμοί
κι έδρανα θορυβώδη
καννιβαλίζουν τ’ άπαντα.
Ένστικτα; Φεύ ζωώδη.

Αι νυσταλέαι προτομαί
αρχίζουν καί κινούνται,
εις φαύλον κύκλον συνεχώς
ασμένως πώς ενούνται.
Πυρίμαχα γερόντια
ένεκα ηλικίας
χαμογελούν ως βάτραχοι
κι ως λάτρεις τής βλακείας.

Θυμώνται τήν Πλειστόκαινον
αυτήν τών δεινοσαύρων,
τήν εποχήν των δηλαδή
ομοία τών Ισαύρων.

Ουδείς μουγκρίζει εξ αυτών
αρχοντικώς μιλούσι
φέροντες κάποιοι εξ αυτών
στάς παρειάς των μούσι.

Νέμεται ο όχλος στάς οδούς
λέξεις αεροβόλους,
Πατέρες, δέ, τών εργατών
παρίστανται διά όλους.

Ο Κήπος ούτος τής Εδέμ
φέρει ωραία φρούτα,
ο είς φωνάζει «άρπαξε»
κι ο άλλος κράζει «βούτα».

Ώ! τί ωραία θαλπωρή
πού ζεί η ανθρωπότης
τί ηδονήν απέραντον
φέρει η μαλθακότης!

Συνάγω συμπεράσματα
έκπαλαι παραχθέντα
από Σωκράτους ως τό νύν
μέ σκέψιν συνταχθέντα.

Πέραν τού ενός οι άνθρωποι
όχλος αποκαλούνται,
καί εις σφαγήν δέ άπαντες
ευκόλως οδηγούνται.

Τό νά ζητείς τό δίκαιον
δέν είναι ατιμία.
(Ποίον εστί τό δίκαιον
θέλει ανατομία.)

Τό δίκαιον δέ τών πολλών
νευριάζει τούς ολίγους
πόσο δέ μάλλον τούς τρανούς
τούς τρέφοντας κολίγους.

Διά τούτο η ανθρωπότητα
βαδίζει διχασμένη
τήν μιά πηγαίνει Αριστερά
ως νά ‘ναι μεθυσμένη,

… τήν άλλην λάμνει καθ’ οδόν
τά ίδια διαλαλούσα
ως Πόρνη, ως Ιέρεια
καί άλλοτε ως Μούσα.

Ότε ορά στά Δεξιά
τά δίκαια στρεβλώνει,
στρατεύματα παρείσακτα
επί τήν Γήν απλώνει.

Τό ένα στράτευμα σαφώς
είν’ τού Βουλευτηρίου
τό άλλον τό Τραπεζικόν
τό τρίτον τού Κυρίου.
Κυρίου όστις μεριμνά
διά τό ποίμνιό του
κι άς έχει πάρει αμέτρητους
αυνάνες στόν λαιμό του.

Αυτή η Φάρμα τών στυγνών
καί αδειανών ρητόρων
πώς ομοιάζει, θέλω ειπείν,
μέ τών αλιγατόρων.

Αρκεί μόνον έν κοίταγμα
στόν Οίκον τής Κυρίας
τούς νομοθέτας νά ιδείς
… υιούς κοκεταρίας.

Πάω νά ζήσω στό βουνό
κοντά στήν Κασταλία
νά μήν φοβούμαι βουλευτάς
κι Άρχοντα κροταλία.

Εσείς Γραικοί αθάνατοι
μοναστηριών εικόνες
μείνετε μέ τούς Άρχοντας
πού σάς πηδούν αιώνες.
………………………………………….
Διαπλέω τά στενά τού Αιγαίου, απέναντί μου στέκεται περήφανος η μητρομήτηρ Ισλαμία, ήτις μέ εκάρπισεν μέ δουλικήν υπομονήν, καί ηδύστατον συνήθειαν νά στρέφω τά οπίσθια εις πάντα έναν κτηνοβάτην.