Πέντε -ανομολόγητες- αλήθειες

= Αλήθεια πρώτη: Σήμερα εξεγείρονται οι προνομιούχοι. Αυτοί που έχουν μονιμότητα εργασίας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν. Αυτοί που παίρνουν υψηλότερους μισθούς, προσδοκούν υψηλότερες συντάξεις, επιδοτούνται από όλους τους υπόλοιπους και δεν θέλουν να εξομοιωθούν μαζί τους. Αλλά θέλουν όλους τους υπόλοιπους «συμπαραστάτες» στον «αγώνα» για να παραμείνουν οι ίδιοι προνομιούχοι…
Και προκειμένου να επιτύχουν τη «συμπαράσταση» του κοινωνικού συνόλου, στον αγώνα τους για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους έναντι του κοινωνικού συνόλου, ταλαιπωρούν αφάνταστα, με τις απεργίες τους, το κοινωνικό σύνολο. Αληθινή παράνοια…
= Αλήθεια δεύτερη: Δεν υπάρχει κανείς να μας προστατέψει απέναντί τους. Η νομοθεσία αναγνωρίζει το «ιερό» τους δικαίωμα στην απεργία. Δηλαδή το «δικαίωμα» να σταματούν την παραγωγή δημοσίων αγαθών. Να παραλύουν όποτε θέλουν τις συγκοινωνίες, την Υγεία, την Παιδεία, την Ενέργεια, τις Επικοινωνίες. Να κλείνουν τους δρόμους. Να «στεγνώνουν» την αγορά από ρευστότητα.
Τα δημόσια αγαθά δεν είναι πλέον «δημόσια», γιατί ανήκουν στις συντεχνίες και υπηρετούν τα προνόμιά τους, όχι το κοινωνικό σύνολο. Και δεν είναι «αγαθά» διότι δεν παρέχουν επαρκείς και αξιόπιστες υπηρεσίες στους πολίτες. Οι οποίοι τα ακριβοπληρώνουν ως φορολογούμενοι…
Η Πολιτεία δεν βάζει όρια, όπως συμβαίνει σε άλλες ευνομούμενες κοινωνίες. Δεν εξισορροπεί τα αυξημένα προνόμια με αυξημένες υποχρεώσεις. Δεν προσπαθεί να αυξήσει τα δικαιώματα όλων. Ενισχύει τα προνόμια κάποιων σε βάρος των υπολοίπων, διαιωνίζει την αδικία σε βάρος των πολλών και βυθίζει το κοινωνικό σύνολο στην απελπισία.
= Αλήθεια τρίτη: Η «Αριστερά και η Πρόοδος» συμπαραστέκεται στον αγώνα των προνομιούχων να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Είναι μαζί τους – και εναντίον των αληθινά αδικημένων, των αληθινά ριγμένων. Είναι με τους λίγους και ισχυρούς, ενάντια στους πολλούς και αδύναμους…
= Αλήθεια τέταρτη: Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, προσπαθεί να αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά πολύ λίγα, πολύ αργά, χωρίς τόλμη, χωρίς αποφασιστικότητα. Προκαλεί τη γενική κατακραυγή των προνομιούχων που θίγει, αλλά δεν μπορεί να κερδίσει τη συμπαράσταση του κοινωνικού συνόλου, αφού αυτό μόνο πλήττεται από τις λυσσαλέες αντιδράσεις κατά των μεταρρυθμίσεων, χωρίς να βλέπει οποιαδήποτε ορατή και χειροπιαστή ωφέλεια. Είπαμε ήπια προσαρμογή, αλλά αυτό πια παραείναι… «ήπια». Και δεν είναι «προσαρμογή».
Ξεκινά μεταρρυθμίσεις -πέρσι στην Εκπαίδευση, φέτος στο Ασφαλιστικό- που δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα σε βάθος, αλλά προκαλούν τη βίαιη αντίδραση των φατριών που νιώθουν να απειλούνται τα σκανδαλώδη προνόμιά τους. Κι έτσι έχουμε όλη την αναταραχή που θα είχαμε αν επρόκειτο για σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αλλά δεν έχουμε το όφελος που θα προσδοκούσαμε αν επρόκειτο για αληθινές μεταρρυθμίσεις. Η κοινωνία πληρώνει το κόστος ακέραιο, αλλά δεν έχει να ελπίζει πολλά πράγματα.
= Αλήθεια πέμπτη – και φαρμακερή: Τους μόνους που πείθει η κυβέρνηση για τις μεταρρυθμιστικές προθέσεις της είναι αυτούς που δεν θέλουν καμία μεταρρύθμιση και αντιστέκονται λυσσαλέα σε κάθε μεταρρύθμιση.
Κι εκείνους που πρέπει να πείσει -το κοινωνικό σύνολο- δεν μπορεί να το εμπνεύσει.
Τους μόνους που συσπειρώνει η ΝΔ είναι τους εχθρούς των μεταρρυθμίσεων. Εναντίον της! Τους οπαδούς των μεταρρυθμίσεων δυσκολεύεται να τους πείσει. Πολλώ μάλλον να τους συσπειρώσει…
Έχουμε μιαν «Αριστερά» που φέρεται ως δύναμη Συντήρησης, ως τροχοπέδη κάθε μεταρρύθμισης, ως παράγοντας διατήρησης των προνομίων και της κοινωνικής αδικίας.
Κι έχουμε μια τάχα μου «μεταρρυθμιστική», τάχα μου «φιλελεύθερη», τάχα μου «Δεξιά», που διστάζει να πάρει ρίσκα. Και παίρνει τα μεγαλύτερα ρίσκα:
– Που διστάζει να συγκρουστεί. Και παρασέρνεται σε κοινωνικές συγκρούσεις με όλους τους αντιπάλους της συνασπισμένους κι όλους του (δυνητικούς) συμμάχους της παραλυμένους και σαστισμένους…
– Που αντί να προβάλει το φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό της προσωπείο, αγωνίζεται να αποδείξει ότι είναι… «προοδευτικιά».
– Που αντί να καταγγείλει τον κραυγαλέα αντικοινωνικό χαρακτήρα των προνομιούχων που την πολεμούν, προσπαθεί να πείσει ότι δεν θίγει τα σκανδαλώδη τους προνόμια.
Και στη μέση έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ που πελαγοδρομεί, προσπαθεί να πείσει την αριστερά του ότι είναι «του λιμανιού», τη δεξιά του ότι είναι «και του σαλονιού», τους οπαδούς του ότι διεκδικεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, και τους Συνασπιστές ότι φιλοδοξεί να συγκυβερνήσει μαζί τους.
Ένα πολιτικό σκηνικό, όπου την εξουσία τη διεκδικούν τα εξωθεσμικά κέντρα με τη στήριξη των προνομιούχων συντεχνιών, ιδεολογικά κυριαρχεί ο Συνασπισμός των περιθωριακών ιδεολογημάτων και του λαϊκισμού, το ΚΚΕ περιμένει υπομονετικά στη γωνιά του την περιπόθητη… λαϊκή εξέγερση, ώστε να τεθεί επικεφαλής στην… κατάληψη των «χειμερινών ανακτόρων», το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να πείσει και η ΝΔ δεν μπορεί να μεταρρυθμίσει.
Μόνη ελπίδα, ο Καραμανλής να αφυπνιστεί. Και να κυβερνήσει. Ως ηγέτης. Όχι ως διαχειριστής εσωκομματικών συσχετισμών, εξωθεσμικών εξισορροπήσεων και εξωχώριων επιρροών.
Τον απειλούν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό. Μαζί και τον ίδιο…
Ας κινηθεί κι ας σαρώσει αυτός πρώτος το πολιτικό σκηνικό. Μαζί κι όσους τον υπονομεύουν…
Κι αυτό το τελευταίο η αλήθεια είναι ότι το σκέφτονται πολλοί, το πιστεύουν λίγοι και δεν τολμά να το ομολογήσει κανείς…

Ν. Ζ.