Αλληλουχία εκπτώσεων οδηγεί σε ταπείνωση

Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από την απουσία του γεωγραφικού προσδιορισμού στη νέα διατύπωση των ελληνικών όρων κατά την πρωθυπουργική ομιλία ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ. Εάν αυτή η παράλειψη δεν οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος, υποδηλώνει και νέα ρωγμή στην εικονική ασπίδα προστασίας από τη βουλιμία σφετερισμού του αχαλίνωτου γείτονα. Και βέβαια η διαλεκτική αυτών των περίεργων διαπραγματεύσεων διαθέτει ακόμη χρονικά περιθώρια και νέων εκπλήξεων.
Διότι εκπλήξεις και κεραυνοπληξίες είναι τα αναπόδραστα επακόλουθα μιας διαχείρισης υπαρξιακών προβλημάτων του έθνους η οποία φαίνεται να υπακούει σε ιδεοληψίες, προσωπικές εμπνεύσεις, αυτοσχεδιασμούς και στη θεά Τύχη, αλλά να καλύπτεται από ασυλία – χάρη σʼ ένα τελείως στρεβλό σύστημα μαζικής «ενημέρωσης» της κοινής γνώμης, πολλαπλά αμαρτωλό, αλλά με τη σειρά του καλυπτόμενο από πολιτική ασυλία…
Η προβλέψιμη «ψυχρολουσία»
Αμερικανική ψυχρολουσία ήταν για ορισμένες εφημερίδες η τελευταία πρόταση Νίμιτς, που προκάλεσε εκρήξεις αγανάκτησης και σε εμπερίστατες κεφαλές τηλεοπτικών παραθύρων, που την προηγουμένη προανήγγελλαν ένταση των αμερικανικών πιέσεων προς την πλευρά των Σκοπίων… Αυτή ήταν, φαίνεται, η προσδοκία του υπουργείου των Εξωτερικών, εφόσον και η ιδιαίτερα συνδεόμενη με αυτό «Καθημερινή» ανέφερε τη μεθεπομένη ότι το υπουργείο «αιφνιδιάστηκε». Όπερ προσθέτει νέαν απόδειξη της οξυδέρκειας, της διαγνωστικής ικανότητας και γενικά των κριτικών λειτουργιών αυτού του εγκεφάλου διαχείρισης των εθνικών υποθέσεων.
Υπήρχαν ωστόσο διαθέσιμοι εκτυφλωτικοί σηματοδότες των αμερικανικών επιλογών για το όνομα που προκρίνουν οι Αμερικανοί ως το καλύτερα ανταποκρινόμενο στους δικούς τους σχεδιασμούς για την περιοχή μας. Δείκτες υπό το φως των οποίων έπρεπε να χαραχθεί και να ακολουθείται σταθερά η ελληνική διαπραγματευτική γραμμή σʼ αυτήν την κρίσιμη φάση της. Οι εξής:
• Μόνον επιπόλαιοι και ανεύθυνοι διαχειριστές εξωτερικών υποθέσεων θα μπορούσαν να υποτιμήσουν ή να λησμονήσουν τη σημασία του γεγονότος ότι ο αμερικανός Πρόεδρος, την επομένη της επανεκλογής του, σηματοδοτεί ότι η χώρα του επέλεξε να υιοθετήσει το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και επομένως, αφενός να τονώσει τους Σκοπιανούς στην αδιαλλαξία τους, αφετέρου να προβάλει αυτήν την επιλογή ως παράδειγμα προς μίμηση.
Πρώτη απόφαση της νέας θητείας! Πώς δηλαδή την κατάλαβαν οι εγκέφαλοι της εξωτερικής μας πολιτικής: αιφνίδια έμπνευση, ανταμοιβή για τις ψήφους που του έδωσε η σκοπιανή κοινότητα, κάποιο όνειρο που είδε την προτεραία, ή ως προσυπογραφή ολοκληρωμένου φακέλου στάθμισης των κυβερνητικών επιλογών σε σχέση με τα αμερικανικά σχέδια και συμφέροντα;
• Απλή παρακολούθηση της καθημερινής ενημέρωσης Τύπου από τον εκπρόσωπο του αμερικανικού υπουργείου των Εξωτερικών θα έπειθε τον πρέσβη στην Ουάσινγκτον και –μέσω των αναφορών του– τους προϊσταμένους του στην Αθήνα ότι αυτή η αμερικανική επιλογή μένει αμετάκλητη και αναλλοίωτη, σε πείσμα των κατʼ ιδίαν διαβεβαιώσεων για οτιδήποτε.
Πράγματι, ο κύριος εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Σον Μακόρμακ, δεν έπαυσε να διακόπτει και να διορθώνει επιτιμητικά δημοσιογράφους που του υπέβαλλαν ερωτήσεις χρησιμοποιώντας την προσωρινή ονομασία των Ηνωμένων Εθνών, επιβάλλοντάς τους το «Μακεδονία» της αμερικανικής επιλογής. Ακόμη και την προπερασμένη Πέμπτη, παραμονή της συνάντησης Μπακογιάννη – Μιλόσοσκι στις Βρυξέλλες, στο «μπρίφινγκ» της Ουάσινγκτον επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή:
– Ερώτηση: «Για τη FYROM, κ. Μακόρμακ…»
– Μακόρμακ (διακόπτει για να επαναφέρει τον δημοσιογράφο στην τάξη. Τον διορθώνει): « Μακεδονία!…»
Την επομένη, στις Βρυξέλλες, ο Μιλόσοσκι είχε λάβει το μήνυμα. Όχι η συνομιλήτριά του.
Αμβλυωπία και κώφωση στα μηνύματα
Σε πείσμα των εκτυφλωτικών σημάτων τροχαίας, η ελλαδική οδήγηση ακολουθεί πορεία εξανεμισμού του πλεονεκτήματος που πρόσφερε στην ελληνική πλευρά η αμερικανική «πρεμούρα» να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ με συνοπτική διαδικασία:
1. Ξεκίνησε με αυτο-ακρωτηριασμό των περιθωρίων διαπραγμάτευσης, αποδεχόμενη ως «συνθετικό» το «Μακεδονία», για να διαπραγματευτεί τι; Προφανώς το άλλο μισό της εξίσωσης, το υπόλοιπο Χ.
2. Στις αρχές του μηνός στις Βρυξέλλες δηλώνει στην υπουργική σύνοδο του ΝΑΤΟ και αργότερα σε συμβούλιο της ΕΕ ότι «καλωσορίζει» όλους που θέλουν να βοηθήσουν στην εξεύρεση λύσης, δηλαδή τον εξής ένα: τον απεσταλμένο του Μπους, Ντάνιελ Φριντ.
Η έννοια του καλωσορίσματος; Η Ελλάδα συνεργεί (σε βάρος της) στο να βγουν οι διαπραγματεύσεις από τα θεσμοθετημένα –και υποκείμενα σε κάποια διεθνή δεοντολογία– πλαίσια της διαιτησίας των Ηνωμένων Εθνών και της εμπιστεύεται στην αμερικανική επιδιαιτησία, η οποία προβλέψιμα υπακούει στις αμερικανικές επιλογές για την έκβασή τους, δηλαδή στην κατάληξη του ονόματος που θέλουν οι ΗΠΑ, με αναλώσιμα ψιμύθια και φύλλο συκής.
3. Σε εφαρμογή αυτής της «πρόσκλησης», συναντάται δύο φορές με τη σκοπιανή ηγεσία, υπό αμερικανική φιλοξενία, εποπτεία και συνθήκες ευτελισμού του οποιουδήποτε κύρους της, αφού στην πρώτη συνάντηση, σε αίθουσα ξενοδοχείου των Βρυξελλών, παρίσταται ως επόπτης αμερικανίδα πρεσβευτής, και στη δεύτερη συνάντηση, στην αμερικανική πρεσβευτική κατοικία (!), αμερικανός «υφυπουργός», ο Ντάνιελ Φριντ, εποπτεύει τις διαπραγματεύσεις των βαλκάνιων υπουργών…
Αυτής της διαπραγμάτευσης είχε προηγηθεί ιδιαίτερη συνάντηση, διάρκειας μίας ώρας, της κ. Μπακογιάννη με τον κ. Ντάνιελ Φριντ.
Από την αμερικανική «βοήθεια» η Ελλάδα δεν αποκόμισε τίποτα, ο κ. Μιλόσοσκι έμεινε στην αδιαλλαξία που του ένευσε ο κ. Μακόρμακ και ο κ. Ντάνιελ Φριντ έφυγε, έχοντας στην τσέπη τη «δέσμευση των δύο χωρών» να βρουν λύση.
Ελληνική δέσμευση…
Αυτή η δέσμευση υποχρεώνει φυσικά την Ελλάδα να συνεχίσει διαπραγματευόμενη με τα ρέστα της, τα οποία ο πρωθυπουργός καθόριζε ως «σύνθετη ονομασία, με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις (erga omnes), που σημαίνει και αλλαγή του σκοπιανού Συντάγματος.
Έτσι, ως φυσικά επόμενη φάση ενός προδιαγεγραμμένου φιάσκο, σερβιρισμένου αν όχι ως νίκη, πάντως ως έντιμος συμβιβασμός, ήρθε την 25η Μαρτίου η «ψυχρολουσία» ή –κάτʼ άλλους τίτλους– «αμερικανική παγίδα» της εξευτελιστικής πρότασης Νίμιτς, στην οποία το εντός παρενθέσεως (Σκόπια) περίμεναν οι Αμερικανοί να πλασάρουν σε μια ελεγχόμενη ελληνική κοινή γνώμη ως «γεωγραφικό προσδιορισμό» και μάλιστα περιορισμένης χρήσης.
Σειρά θολών και αμφίσημων μηνυμάτων του ελλαδικού υπουργείου των Εξωτερικών, που το ενεφάνιζαν παραλυτικά δέσμιο Αμλέτειων διλημμάτων, εξηγούν την αμερικανική στάση – και τη σκοπιανή αλαζονεία. Τελευταία και χαρακτηριστική η δήλωση της κ. Μπακογιάννη στις Βρυξέλλες, που υπολειπόταν σημαντικά της σαφήνειας του «γεωγραφικού προσδιορισμού»:
Μετά την ιδιαίτερα μακρά συνάντησή της με τον Ντάνιελ Φριντ και τη «διαπραγμάτευση» υπό την εποπτεία του, εξήγησε ότι «η κόκκινη γραμμή για την Ελλάδα είναι ένα όνομα που θα σηματοδοτεί τη διαφορά ανάμεσα στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και στην περιοχή που σήμερα καλύπτεται από την ΠΓΔΜ».
Προσέξτε: Το «Δημοκραστία της Μακεδονίας (Σκόπια)», που έβγαλε τέσσερις μέρες αργότερα ο κ. Νίμιτς από το ψηλό καπέλο του Μπαρμπα Σαμ, χωράει εφαρμοστά σʼ αυτό το νέο καλούπι της κ. Μπακογιάννη. Ταυτόχρονα ανταποκρίνεται στις αμερικανικές προδιαγραφές, αφού το φύλλο συκής σε παρένθεση θα καταπέσει με την εισδοχή στο ΝΑΤΟ και η γειτονική δημοκρατία θα κυκλοφορεί πια διεθνώς ως σκέτη Μακεδονία.
… Και τα επακόλουθα
Τα πάντοτε πρόθυμα σε εθνωφελή εθελοντισμό παπαγαλάκια προσφέρθηκαν για το μάρκετινγκ αυτού του ταχυδακτυλουργικού τρικ, με το επιχείρημα ότι το ίδιο όνομα είχε δεχθεί ως βάση συζήτησης ο κ. Μολυβιάτης το 2005. Πράγμα που πρώτον δεν είναι ακριβώς έτσι (ήταν σε κυριλλικό αλφάβητο και τα Σκόπια με σύνδεσμο παύλας, αντί σε παρένθεση) και δεύτερον έγινε σε στιγμή όπου δεν είχαν εμφανισθεί οι ευνοϊκές συνθήκες της αμερικανικής «σφίξης» για μπάσιμο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, που δίνουν στη χώρα μας το πλεονέκτημα. Ένα πλεονέκτημα ανεπιθύμητο για τους έτοιμους πάντοτε οπαδούς της κάθε μειοδοσίας.
Αν η απουσία του «γεωγραφικού προσδιορισμού» από την τελευταία πρωθυπουργική τοποθέτηση δεν οφείλεται σε παραδρομή, τούτο θα σήμαινε ότι ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να αναπροσαρμόσει τις εθνικές θέσεις στις «δεσμεύσεις» που έχει ήδη αναλάβει η υπουργός του των Εξωτερικών σε αιτήματα των «συμμάχων» επιδιαιτητών που εξέρχονται του πλαισίου των οδηγιών της και ανακύπτουν σε κατʼ ιδίαν συναντήσεις στα περιθώρια των διαπραγματεύσεων. Μια τέτοια διαδικασία σαπουνίζει το παρκέ κάτω από τα πρωθυπουργικά βήμαστα προς συναντήσεις κορυφής και κρίσιμες υπογραφές.
Το πού οδηγούν τέτοια βήματα το επιβεβαίωσε ο Πρόεδρος Μπους σε δηλώσεις του την Πέμπτη, αναφέροντας –εν μέσω διαπραγματεύσεων για το όνομα– την υποψήφια για το ΝΑΤΟ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Κατέστησε έτσι απολύτως σαφές ότι στην αντίληψή του πρόκειται για «διαπραγματεύσεις» για το θεαθήναι, τύπου Αχτισάαρι για το Κόσοβο, που το πολύ αφορούν τη σάλτσα για το σερβίρισμα του σφαχτού των ελληνικών δικαίων.
Ένα τέτοιο αποτέλεσμα και δοθέντος ότι το θέμα αυτό έχει αναχθεί σε λυδία λίθο του ελλαδικού αυτοσεβασμού, θα καθιστούσε τη χώρα παίγνιο όχι μόνο του κ. Μιλόσοσκι αλλά και των κυναρίων της γειτονιάς.