Το μεγάλο στοίχημα του Ασφαλιστικού είναι η εφαρμογή του

Με τέσσερις πολύωρες συνεδριάσεις της Ολομέλειας που κράτησαν ως και τις 3 και 30 τα ξημερώματα, η κυβέρνηση κατάφερε να περάσει το νομοσχέδιο μέσα σε δύο ουσιαστικά εβδομάδες, περιορίζοντας σημαντικά τις κοινωνικές αντιδράσεις, οι οποίες, όπως όλοι παραδέχονται, δεν θα γίνονταν αισθητές εάν δεν υπήρχε το πρόβλημα με τα σκουπίδια ή τις διακοπές του ηλεκτρικού, άντε και την ακινητοποίηση του Μετρό, που έδειξε τη μεγάλη χρησιμότητά του τις μέρες που δεν κυκλοφορούσε και «φράκαραν» όλοι οι δρόμοι της πρωτεύουσας.
Μπορεί από αυτήν τη μάχη η κυβέρνηση να βγήκε πολιτικά αν όχι νικήτρια, τουλάχιστον αλώβητη (κανένας βουλευτής της δεν βγήκε από το… μαντρί) αφού μπορεί να υποστηρίζει ότι παρά την οριακή της πλειοψηφία, η οποία εμφανίστηκε αρραγής, αυτό που πέραν πάσης αμφιβολίας αποτελεί το ζητούμενο από αυτό το «φιλόδοξο» νομοθέτημα είναι η εφαρμογή του.
Το λέμε αυτό γιατί αυτά που πρέπει να γίνουν για να εφαρμοστεί ουσιαστικά η ενοποίηση των Ταμείων είναι πολλά και ο κίνδυνος να μείνουν στα χαρτιά και να εντείνουν τη γραφειοκρατία και την ταλαιπωρία είναι πολύ μεγάλος.
Αρκεί ίσως η επισήμανση -την οποία έκανε και ο μέχρι πρότινος υφυπουργός Γεράσιμος Γιακουμάτος, μιλώντας για απαράδεκτο καθεστώς- ότι και σε αυτό το νομοσχέδιο περιέχεται διάταξη με την οποία για μια ακόμη φορά νομοθετείται η υποχρέωση να έχει κάθε ασφαλισμένος έναν αριθμό ασφαλιστικού μητρώου.
Μπορεί άραγε κανείς να ελπίζει σε επίλυση του Ασφαλιστικού όταν δεν έχει λυθεί αυτό το αυτονόητο θέμα, που έχουν από πολλών ετών αντιμετωπίσει όλες οι προηγμένες χώρες, ή -ακόμη χειρότερα- όταν, κατά την αρμόδια υπουργό Φάνη Πάλλη Πετραλιά, υπάρχουν Ταμεία που κρατούν ακόμη χειρόγραφα τους λογαριασμούς τους; Διακυβερνητικές δηλαδή οι ευθύνες κύριοι…