Το Εικοσιένα σε τρέχουσα ανάγνωση

Αυτό έπραξαν στους χρόνους της Μεγάλης Επανάστασης και οσάκις έκτοτε δεν το λησμονούν και το επαναλαμβάνουν, κερδίζουν. Αυτό πρέπει να κάνουν και τώρα. Όταν λειτουργείς με εθνική αυτοπεποίθηση, εθνική αξιοπρέπεια και εθνική αξιοπιστία αναγκάζεις τους πάντες να σε σεβασθούν και να σε υπολογίσουν.
Το Εικοσιένα ανήκει στις μεγάλες ώρες του Ελληνισμού. Το επαναστατημένο Γένος βρέθηκε εξ αρχής από την επομένη της Αλώσεως σε αδιάκοπη εμπόλεμη κατάσταση με τον κατακτητή. Εμείς, απαντά ο Κολοκοτρώνης στον άγγλο ναύαρχο Χάμιλτον, που τον προτρέπει μετά την απελευθέρωση του Ναυπλίου να ζητήσουν συμβιβασμό με τη διαμεσολάβηση της Αγγλίας, «εμείς ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο (…) ο βασιλεύς μας (ο τελευταίος αυτοκράτωρ) εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτινόν πολέμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα. Με είπε “ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια;”. Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι, και τα βουνά. Έτσι δεν με ομίλησε πλέον». Είναι αλήθεια, αν μιλάς του ξένου συνομιλητή σου «κολοκοτρωναίικα», το παίρνει απόφαση και δεν σε ενοχλεί πλέον.
Οι δυνάμεις του κατακτητή είναι συντριπτικά υπέρτερες από αυτές των επαναστατών. Οι επαναστάτες όμως φλέγονται από το όραμα της Ελευθερίας που ιεραρχούν πάνω απ’ τη ζωή τους «ελευθερία ή θάνατος»! Και αυτό το ιδεώδες όπως η Χάρις του Θεού «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Βεβαιότατα οι Έλληνες δεν υπήρξαν άμοιροι στρατιωτικής εμπειρίας: Κλεφταρματωλοί, Σουλιώτες, Μανιάτες, Σφακιανοί, άλλοι που υπηρέτησαν σε τακτικούς στρατούς Άγγλων, Γάλλων, Ρώσων και ορισμένοι όπως ο Ανδρούτσος στον στρατό του Αλή Πασά. Στεριανοί αγρότες και τσομπαναραίοι και ηλιοκαμένοι ναυτικοί, Υδραίοι, Ψαριανοί, Σπετσιώτες, Γαλαξειδιώτες και άλλοι νησιώτες, ένας κόσμος ολόκληρος πρωτοστάτησε στον Αγώνα. Στην αρχή ίσως διστακτικά, αλλά στη συνέχεια με πάθος και ορμή.
Οι πρόκριτοι, οι «αρχόντοι», ήταν πιο δύσκολο να σπάσουν τον ομφάλιο λώρο που τους συνέδεε με τον κατακτητή, αλλά με εξαιρέσεις το έπραξαν και αυτοί. Οι «βολεμένοι» όλων των ειδών αποζητούν την ησυχία και το συμφέρον τους. Όσοι αισθάνονταν έτσι, ευτυχώς οι ολίγοι, αυτοί απέσχον. Αλλά ο ξεσηκωμός μπορούσε και έγινε και χωρίς αυτούς.
Φλογεροί ιεραπόστολοι, όπως ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και πρωτοπόροι εθναπόστολοι, όπως ο Ρήγας ο Βελεστινλής έσπειραν τον σπόρο της ελευθερίας, το «ποθούμενο» στις ψυχές των ραγιάδων. Και τους ωρίμασαν για τη μεγάλη εξόρμηση.
Οι κύριες συνιστώσες της Εποποιίας μπορούν να συνοψισθούν ως εξής:
α. Η εθναρχούσα Εκκλησία. Κορυφαίος και δη αριστερός ιστορικός ο Νίκος Σβορώνος ξεκαθάρισε οριστικά ενστάσεις, αιτιάσεις, συγχύσεις και στρεβλώσεις που σημάδεψαν τη στάση της ελλαδικής Αριστεράς απέναντι στην Εκκλησία. «Η Εκκλησία επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σ’ όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σ’ όλες τις εξεγέρσεις, ακόμα και διευθύνοντάς τες, έχει να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης, ρυθμίζει επίσης την πνευματική ζωή». (Επισκόπηση Νεοελληνικής Ιστορίας, 48 επ.).
β. Ο κοινοτισμός και η κοινωνική αλληλεγγύη των ανθρώπων με άξονα κατά κανόνα την ενορία τους, όπου εκτυλίσσονται όλα τα δρώμενα του ατομικού και του συλλογικού τους βίου. Εύγλωττα συμπυκνώνει στους στίχους τους αυτές τις πτυχές το δημοτικό τραγούδι. Οι ιδέες της Γαλλικής αλλά και της Αμερικανικής Επανάστασης, μεγάλος σπορέας ο Ρήγας και οι σημαντικοί λόγιοι που διέπρεψαν στην Εσπερία. Εξαιρετικά γόνιμος ο ρόλος της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη.
γ. Η εδραία πεποίθηση της αδιάσπαστης ενότητας του Ελληνισμού. Αρχαίος, βυζαντινός και νεότερος Ελληνισμός συγκροτούν στη συνείδηση των μαχομένων Ελλήνων ένα ενιαίο και αδιαίρετο όλον. Ο Μακρυγιάννης, ευρηματικός πάντοτε, ολοκληρώνει τα Απομνημονεύματά του με έναν νεκρικό διάλογο. Φαντάζεται στον άλλο κόσμο μία συζήτηση ανάμεσα στον Ναπολέοντα και τον τσάρο Αλέξανδρο της Ρωσίας. Οι δύο άνδρες κουβεντιάζουν για τη ματαιότητα των εγκοσμίων, οπότε ο Αλέξανδρος λέει στον συνομιλητή του: «Πάμε Ναπολέων να δούμε τους παλιούς τους Έλληνες στο μέρος όπου κατοικούνε. Να βρούμε τον γέρο Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Θεμιστοκλή, τον λεβέντη Λεωνίδα και να τους πούμε τις χαροποιές είδησες ότι αναστήθηκαν οι απόγονοί τους (…). Δι’ αυτούς ήταν τα έργα τους αγώνες της αρετής».
δ. Η υπερταξική σύνθεση των αγωνιστών. «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι» (Μακρυγιάννης).
Εξαιρέσεις με προσωπικές αναξιότητες δεν λείπουν από κανένα μεγάλο αγώνα.
***
Να κωδικοποιήσουμε τα διδάγματα εκείνης της Εποποιίας:
Πρώτον: Η Τουρκία, 187 χρόνια μετά, ήταν και εξακολουθεί να είναι ο κύριος εχθρός μας. Ο Ελληνισμός στην Ελλάδα και την Κύπρο είναι στόχος ενός μόνιμου και διαρκώς κλιμακούμενου στρατιωτικού εκβιασμού της Άγκυρας. Έχει τη δύναμη να εξουδετερώσει τον εκβιασμό, αλλά κατά κανόνα δεν έχει επίγνωση της δυνάμεώς του και δεν κάνει χρήση της.
Δεύτερον: Δεν υπάρχουν (πια) φιλέλληνες που θα έκαναν για τους Έλληνες όσα αποποιούνται να πράξουν οι ίδιοι υπέρ εαυτών. Αλλά ακόμη και τότε δεν αρκούσαν οι φιλέλληνες. Εφ’ ω και ο Ρήγας συμβούλευε:
«Μην ελπίζετε εις ξένους
και υιούς νενοθευμένους
αλλά μόνον στην ανδρείαν
στων Ελλήνων την καρδίαν».
Η απαλλαγή μας από αυταπάτες και διάφορα απατηλά συμπλέγματα είναι κατεπείγουσα. Όταν οι Τούρκοι στην Πελοπόννησο έστησαν επιχείρηση «προσκυνήματος», δηλαδή υποταγής, ο Γέρος του Μοριά έσωσε την κατάσταση με τη διαταγή: «Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους»! «Προσκυνημένοι» διαφόρων διαβαθμίσεων δεν έλειψαν ποτέ. Ούτε τώρα βέβαια.
Διανύουμε κρίσιμες μέρες εκβιασμών,να υποκύψουμε κατά κράτος, αποβάλλοντας και το έσχατο ίχνος αιδούς στο θέμα των σκοπιανής ονομασίας. Ο (διόλου) Λευκός Οίκος έχει επιδοθεί εσχάτως σε μαραθώνιο διαβουλεύσεων και πιέσεων στρεφομένων κατά της Ελλάδος, για να επιτύχει τον κωμικά μεγάλο στόχο του να βάλει το προτεκτοράτο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Εδώ θα κριθεί τι είδους απόγονοι εκείνων που ελευθέρωσαν την Ελλάδα είμαστε. Θα κριθεί αν κάτι απέμεινε στις ηγεσίες μας από το πνεύμα του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη.
Ω, αν άκουγε τώρα ο Μακρυγιάννης την προτροπή του Νίκου Γκάτσου:
«Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη
πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω
το στραβό να κάνεις ίσο».
Αν άκουγε και ερχόταν με… μαύρο γιαταγάνι!