Πατριωτισμός και ενδοτισμός
Η ενημέρωση της κοινής γνώμης είναι συστημική και έχει ανατεθεί σε μια ενορχηστρωμένη προπαγάνδα την οποία ασκούν στρατευμένες ομάδες νεοφανών επιστημόνων (ιστορικών, κοινωνιολόγων, επικοινωνιολόγων, αναλυτών κ.λπ.). Την ασκούν μέσα από «έγκριτα» (συστημικά) έντυπα, αλλά και μέσα από τη νεόκοπη παραθυρολογία των κεντρικών ιδιωτικών τηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης.
Μια μειοψηφική αντίληψη-έκφραση του εθνικού ενδοτισμού, εγκατεστημένη επιλεκτικά, άμα δε και μεθοδικά σε εκπαιδευτικά καθιδρύματα, επιδίδεται σε συστηματική στρέβλωση εθνικών εννοιών, ιστορικών στερεοτύπων και ηθικών αξιών, οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχθηκε η ιδιαιτερότητα του εθνικού μας βίου, καθώς και ο ελληνικός πολιτισμός. Στόχος τους είναι να αποδομηθεί ό,τι είναι ιστορικά αληθινό, δηλαδή εθνικό, ό,τι είναι διαχρονικά παγιωμένο και κοινωνικά αποδεκτό. Με δυο λέξεις, στόχος τους είναι η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης.
Οι νεο-διαφωτιστές του ενδοτισμού επιδιώκουν τη στρέβλωση των εθνικών εννοιών, των ηθικών αξιών με την ταύτισή τους με απαξιωμένες στην εποχή μας έννοιες και όρους. Ταυτίζουν, π.χ., τον αγνό, ανυπόκριτο και ανυστερόβουλο πατριωτισμό, από τον οποίο διαπνέεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και φλέγεται η νεολαία μας, με τις έννοιες του ρατσισμού και του φασισμού. Και αυτό γίνεται για να τρομοκρατηθούν οι ελάχιστοι αλλά τολμηροί εκφραστές αυτού του πατριωτισμού, ώστε να είναι ανεμπόδιστη η έκφραση της «νέας ιδεολογίας», της ιδεολογίας του ενδοτισμού, ενός ενδοτισμού τον οποίο απαιτεί η παγκοσμιοποίηση, στην υπηρεσία της οποίας έχουν ταχθεί δουλικές γραφίδες και λείχουσες «γλωσσίδες».
Ο ενδοτισμός αυτός άλλοτε ονομάζεται «αναγκαίος ρεαλισμός», άλλοτε «έντιμος συμβιβασμός», ενίοτε δε και «λύση ανάγκης». Ο πατριωτισμός των Ελλήνων βαφτίζεται «εθνικισμός», ενώ, ως γνωστόν, οι έννοιες πατριωτισμός και εθνικισμός δεν ταυτίζονται. Ο εθνικισμός ταυτίζεται με τον σοβινισμό και έχει κατακτητικό – επεκτατικό περιεχόμενο και στόχο. Ο πατριωτισμός ταυτίζεται με τον εθνισμό και έχει ως περιεχόμενο και αναφορά τον πολιτισμό των Ελλήνων, τα ιστορικά και εθνικά χαρακτηριστικά του λαού μας, πιστεύει στις αξίες του πολιτισμού του και αγωνιά για το μέλλον του, πάσχει δε για τη δημιουργική πορεία της νεολαίας. Ταυτόχρονα, θεωρεί απαραβίαστο και αδιαπραγμάτευτο το υφιστάμενο έθνος-κράτος, έτσι όπως το παρέδωσαν η ιστορία, οι διεθνείς συνθήκες και οι αγώνες του ελληνικού λαού. Άλλωστε, από αυτόν τον πατριωτισμό-εθνισμό εμφορούνται όλοι οι λαοί της Γης. Αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία τους και είναι σύμφυτος με την ιστορία τους. Γιατί, επομένως, θέλουν μερικοί να τον αποβάλουν οι Έλληνες; Όταν, μάλιστα, αυτός ο εθνισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία του αμερικανικού έθνους, τον οποίο μάλιστα η εκάστοτε κυβέρνησή του στην άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής μετατρέπει σε εθνικισμό; Οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ (καθοδηγούμενες πάντοτε από τις ΗΠΑ) δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση αυτής της ιδεολογίας, δηλαδή του αμερικανικού εθνικισμού, για την επίτευξη του οποίου χρησιμοποιεί «πρόθυμους» και ενδοτικούς.
Στο βιβλίο μου «Η απειλή» (1999, εκδόσεις Καλέντης), επισημαίναμε ότι κατά την εποχή του ψυχρού πολέμου και του παγκόσμιου διπολισμού οι ΗΠΑ στήριζαν την εξωτερική τους πολιτική και τις συμμαχίες τους στο «δόγμα» του εθνισμού, με ταυτόχρονη στήριξη του εθνικού χαρακτήρα κάθε κράτους-συμμάχου. Αυτή η πολιτική ήταν αναγκαία χάριν της αντιπαράθεσης στην πολιτική του διεθνισμού, η οποία αποτελούσε το «δόγμα» του ανατολικού συνασπισμού, αλλά και τη φιλοσοφία του μαρξισμού. Μετά, όμως, την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η μέχρι τότε διπολική-ανταγωνιστική παγκοσμιοποίηση έγινε μονοπολική (τώρα αρχίζει να γίνεται διπολική και τριπολική και αργότερα τετραπολική) και το δόγμα για τις ΗΠΑ άλλαξε. Ο εθνισμός και κατ’ ακολουθία το έθνος-κράτος αποτελεί εχθρό της παγκοσμιοκρατίας τους, ενώ ο διεθνισμός -άλλοτε εχθρός τους- τώρα γίνεται σύμμαχος. Έτσι εξηγείται και το φαινόμενο κατά το οποίο η υπερδύναμη «αντλεί» κυρίως τους ιδεολογικούς της συμμάχους από τον χώρο της πάλαι ποτέ αριστερής διανόησης, με τις υπάρχουσες, φυσικά, φωτεινές πατριωτικές εξαιρέσεις. Η στρατολόγηση αυτών των ιδεολογικών συμμάχων γίνεται εθελοντικά και με δουλικότητα, μια δουλικότητα άθλια. Αυτό το φαινόμενο θα χρειαζόταν μια βαθιά και εκτεταμένη ανάλυση.