Οξεία ταξική αντίληψη στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας
Ανήκει στη μακρά παράδοση του συντηρητικού πολιτικού χώρου να προβάλλει τους ηγέτες του ως «Μεσσίες» και «Σωτήρες» και να διαβεβαιώνει την «καθεστηκυία τάξη» ότι αγωνίζεται να σταθεροποιήσει τη χώρα και να προωθήσει την οικονομική ανάπτυξη, η οποία ενίοτε κινδυνεύει πέραν της αντιπολιτεύσεως και από ένιους «σοσιαλμανείς» της Δεξιάς!
Παράλληλα, προβάλλει στο «μεταπρατικό κεφάλαιο» και τους εκπροσώπους του, που κυριαρχούν, «χωρίς αρχές», στην οικονομική ζωή του τόπου, ότι ο συντηρητικός χώρος και η πολιτική του έκφραση, εν προκειμένω ο Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος, κατοχυρώνει την «τάξη πραγμάτων», εξασφαλίζοντάς τους από νέα απόπειρα της Αριστεράς, πράσινης ή ροζ, να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία.
Η Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου, δεν κατόρθωσε να υπερκεράσει τα φράγματα της ταξικής αντίληψης και δεν είναι τίποτε άλλο από την αντιδραστική αντεπίθεση στο κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, που στοιχειωδώς είχε προωθηθεί τη δεκαετία του 1980.
Η Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου, δεν είναι παρά η συνέχεια του στρατοκρατούμενου κράτους του «Ελληνικού Συναγερμού» του Παπάγου και του συγκεντρωτικού, αυταρχικού κράτους του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου, κυρίως στην προδικτατορική εκδοχή.
Ο Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος, όπως και οι προκάτοχοί του στην ηγεσία του συντηρητικού χώρου, με το πρόσχημα της ανάγκης να ανασυγκροτηθεί η οικονομία και η δημόσια διοίκηση, καθώς και της διακυβέρνησης της χώρας από σταθερές και δυναμικές κυβερνήσεις, άρχισε αθορύβως να οικοδομεί το κομματικό κράτος, επωφελούμενος της αδράνειας της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος.
Και μάλιστα σε μια περίοδο που η χώρα έχει ανάγκη από υπερβάσεις «στερεοτύπων», προκειμένου να εναρμονίσει τα βήματά της με τον σύγχρονο κόσμο.
«Ο πολιτικός, κατά τη σκιαγράφηση του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στη London School of Economics, Kenneth Minogue, ασχολείται με ένα επάγγελμα υψηλού κινδύνου, στο οποίο θα πρέπει πάντα να είναι ενήμερος για τις μελλοντικές εξελίξεις. Ο καιροσκοπισμός αποτελεί σίγουρα μέρος του παιχνιδιού, όμως αν ο πολιτικός δεν είναι γνήσιος σε αυτά που πιστεύει -τόσο όσον αφορά τις πεποιθήσεις του για τα ζητήματα πολιτικής ηθικής όσο και στις απόψεις για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα- θα απολέσει την προσωπική του αξιοπιστία, ένα απαραίτητο στοιχείο για επιτυχημένη καριέρα στην πολιτική. Οι πολιτικοί αρχηγοί -ο μέγιστος βαθμός που μπορεί να ανέλθει ένας πολιτικός- είναι αυτοί που μπορούν να εξισορροπούν τις προσωπικές τους πεποιθήσεις με το ταλέντο να μετατρέπουν κάθε ευκαιρία σε πλεονέκτημα…».
Ο Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος, όπως και οι προκάτοχοί του στην ηγεσία του συντηρητικού χώρου, ενασχολείται με το «παίγνιο» ορισμένων εννοιών, όπως το «δημόσιο συμφέρον» ή το «κοινό όφελος», κατά τρόπο που δεν εκφεύγει του πολιτικού κυνισμού. Είναι εύκολο να κατανοηθεί και να επισημανθεί ότι κάθε κυβερνητική ενέργεια, όπως εν προκειμένω το Ασφαλιστικό, εγκυμονεί διαφορετικές συνέπειες για διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Η καθεστηκυία τάξη» διευκολύνεται να επιπέσει ως λυμεών στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και να τα λεηλατήσει, ενώ ταυτοχρόνως η συρρίκνωση του κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, αναγκαστικώς θα στρέψει την πλειοψηφία των μικρομεσαίων στρωμάτων στις υπηρεσίες της ιδιωτικής ασφάλισης.
Το Ασφαλιστικό χρησιμοποιείται ως «δοκιμαστικός σωλήνας» για τη διακρίβωση των επιπτώσεων της συγκεκριμένης πολιτικής που μετέρχεται η «καθεστηκυία τάξη». Και θα αποτελέσει σίγουρα προηγούμενο που θα χρησιμεύσει για την υλοποίηση πολιτικών του ιδίου τύπου.
«Η μεγαλύτερη δύναμη που έχει ο Πρόεδρος, παρατήρησε ο Χάρρυ Τρούμαν, είναι η δύναμη να πείθει τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, χωρίς να χρειάζεται να πείθονται γι’ αυτό».
Ενυπάρχει αυτό το στοιχείο στην πολιτική του σημερινού πρωθυπουργού; Δηλαδή η δύναμη του αξιώματος είναι η ικανότητα ή όχι, του κ. Καραμανλή, να χρησιμοποιεί την εξουσία του προκειμένου να γίνει το σωστό;
Η πλειοψηφία των Ελλήνων αντιλαμβάνεται την έννοια «εξουσία», όπως αυτή ασκείται από τον Κ. Καραμανλή τον Νεώτερο, ως μια εγωιστική αυταρέσκεια, που στο βάθος υποκρύπτει αυταρχισμό και οξεία ταξική αντίληψη των καταστάσεων και των προβλημάτων.
Στον βαθμό που η Πολιτική είναι λόγος και η πολιτική δεξιότητα προϋποθέτει πνεύμα, είναι αμφίβολο αν ο σημερινός πρωθυπουργός θα παραμείνει στη συλλογική μνήμη, αν κρίνουμε από τα «3 δεν» στο Ασφαλιστικό και τη… συνέπεια, προς αυτόν τον λόγο, για τις «διάσημες» φράσεις του!