Μια τρύπα στο νερό

Ολόκληρη η διαδικασία που εκτυλίσσεται μπροστά μας εδώ και τόσους μήνες και «κατέληξε» με την ψήφιση του Ασφαλιστικού από την κυβερνητική πλειοψηφία, αποδεικνύει το επίπεδο του, αποκαλούμενου σχηματικά, «πολιτικού μας πολιτισμού», αλλά και την ανικανότητά μας, ως πολιτική εξουσία και θεσμικά οργανωμένη κοινωνία, να αναγνωρίσουμε το ουσιαστικό πρόβλημα και να δώσουμε ριζικές απαντήσεις και λύσεις.

Το αποτέλεσμα είναι να κυριαρχήσει τελικώς μια απέραντη σύγχυση. Ούτε το πραγματικό περιεχόμενο ούτε την αποτελεσματικότητα ούτε την προοπτική των μέτρων που ψηφίστηκαν κατανόησε ο λαός, ο εργαζόμενος, ο πολίτης. Οι όποιες αλήθειες, οι όποιες επιστημονικά θεμελιωμένες προτάσεις, τα όποια αναγκαία κοινωνικά κριτήρια χάθηκαν μέσα στον ορυμαγδό των μικροκομματικών αντιπαραθέσεων και σκοπιμοτήτων.

Τελικά το διακύβευμα δεν ήταν το περιεχόμενο του νόμου, αλλά ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις, ποιος «θα τη φέρει του άλλου», ποιος θα αποκομίσει εκλογικά οφέλη, ποιος θα στηρίξει σταθερότερα τη συνδικαλιστική του «καρέκλα» και θα προωθήσει τις πολιτικές του φιλοδοξίες…

Φυσικά το Ασφαλιστικό δεν λύθηκε, γιατί, για άλλη μια φορά, δεν αντιμετωπίστηκαν οι πραγματικές του ρίζες: Η κυβερνητική αδιαφορία, η εισφοροδιαφυγή, ο συντεχνιασμός, οι πανταχού παρούσες πελατειακές σχέσεις, η διαφθορά, οι καταχρήσεις… Γιʼ αυτό και μετά από λίγα χρόνια θα ξεκινήσουμε πάλι τον διάλογο από το μηδέν φυσικά, έχοντας μπροστά μας ακόμα σοβαρότερα προβλήματα, τα οποία θα έχουν συσσωρευθεί από τους μηχανισμούς της αγοράς και από μια πολιτική εξουσία που εδώ και χρόνια απλώς παρακολουθεί και εύχεται…

ΟΦΙΣ