Κριτήριο η στάση απέναντι στην ΕΕ

Από μια άποψη ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο εκτεθειμένος από τα άλλα, αφού η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑΟΣ δεν υποστηρίζουν ότι κάνουν αντικαπιταλιστικό αγώνα, όπως ισχυρίζεται η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που τολμά να κάνει λόγο ακόμα και για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, που αποτελεί στόχο του! Κρύβει, ωστόσο, το πώς θα γίνει αυτό, τη στιγμή που δεν κάνει κουβέντα για την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, αλλά επιδιώκει έναν «έντιμο» συμβιβασμό ανάμεσα στο κεφάλαιο και στους εργαζομένους. Ούτε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν αποσύρει την υπογραφή του, ενώ τις συνέπειες του Μάαστριχτ τις βιώνει σήμερα ο λαός.
Το ζήτημα ΕΕ βρίσκεται ως μέγα πρόβλημα μπροστά στους εργαζομένους. Βασικό θέμα αποτελεί η αποκάλυψη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ΕΕ, η ρήξη μαζί της. Το πότε θα γίνει η ρήξη είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Όμως η προοπτική σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να είναι η ρήξη και η ανατροπή, η αποδέσμευση κάθε χώρας-μέλους από την ΕΕ, για τη δημιουργία της ενωμένης σοσιαλιστικής Ευρώπης.
Αυτή η θέση δίνει τη δυνατότητα πραγματικής φιλολαϊκής πάλης και για όσο διάστημα η Ελλάδα βρίσκεται στην ΕΕ. Οποιαδήποτε άλλη θέση σημαίνει πολιτική διαχείρισης στο εθνικό πεδίο.
Από αυτές τις απόψεις οι καθημερινοί εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, αργότερα και η μάχη των ευρωεκλογών, δεν μπορεί να περιέχουν απλώς κάποια επιμέρους αιτήματα και αντιθέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χρειάζεται πολιτική γραμμή συνολικής ανυπακοής, απειθαρχίας, με κατεύθυνση τη ρήξη. Μόνο αυτή η πολιτική μπορεί να δώσει ουσιαστική ελπίδα στον λαό, να του δείξει το μέγεθος της δύναμής του.
Η ΕΕ είναι διακρατική συμμαχία καπιταλιστικών κρατών. Απόδειξη ότι για να μπει μια χώρα σʼ αυτήν πρέπει να έχουν προηγηθεί οι ιδιωτικοποιήσεις, η μείωση του προσωπικού στις πρώην δημόσιες επιχειρήσεις και πολλά άλλα αντιλαϊκά μέτρα.
Η στάση κάθε κόμματος απέναντι στην ΕΕ αποτελεί βασικό κριτήριο για το τι πράγματι προτείνει στον λαό και πού θέλει να πάνε τα πράγματα.