Εβδομάδα… παθών για τους Πειραιώτες!
Η βδομάδα που πέρασε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μία από τις χειρότερες που έχουν ζήσει οι Πειραιώτες. Μία πόλη «πνιγμένη στα σκουπίδια», βυθισμένη στην υγρασία και τη ζέστη τις μεσημεριανές ώρες, χωρίς ρεύμα για αρκετές ώρες κάθε μέρα, με τις δημόσιες υπηρεσίες να μη λειτουργούν ή να μην εξυπηρετούν και βέβαια τις μισές μέρες της βδομάδας αποκομμένη από την Αθήνα λόγω της απεργίας στις συγκοινωνίες.
Όπως τόνιζαν πολλοί επιφανείς Πειραιώτες, οι μέρες αυτές ήταν οι χειρότερες που έζησε η πόλη μετά τη μεταπολίτευση. Απελπισία και απόγνωση παντού. Ο εμπορικός κόσμος είναι ζήτημα αν έκανε έστω και μία… είσπραξη αυτές τις μέρες.
Εκτός από τα σούπερ μάρκετ και τα καφενεία όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά υπολειτουργούσαν. Πελάτης δεν έμπαινε ούτε… με το ζόρι. Είτε γιατί η αγορά δεν είχε κόσμο εξαιτίας των …… μέσων μαζικής μεταφοράς, είτε επειδή ο κόσμος δεν είχε χρήματα λόγω της απεργίας των τραπεζών. Είτε για τον ένα είτε για τον άλλο λόγο η αγορά ήταν… νεκρή. Και οι έμποροι, που έβλεπαν τα έξοδα να… τρέχουν και τους πελάτες να… απεργούν, δεν γνώριζαν τι να κάνουν!
Εκείνο όμως που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανένας ήταν η… συσκότιση την περασμένη Δευτέρα και Τρίτη, από τις 8.30 το βράδυ μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα, όταν όλος ο Πειραιάς είχε… παραδοθεί στο σκοτάδι. Κι όσοι βρέθηκαν αυτό το διάστημα στους δρόμους συνειδητοποίησαν την έννοια του χάους. Τα φανάρια δεν λειτουργούσαν, οι συναγερμοί σφύριζαν δαιμονισμένα, σκουπίδια, αυτοκίνητα και άνθρωποι είχαν γίνει… ένα! Στις διασταυρώσεις του κέντρου για να περάσει κάποιο όχημα έπρεπε να περιμένει γύρω στα 45΄, ενώ κάποιοι ΙΧήδες που δεν μπορούσαν να περιμένουν «καβάλαγαν» τα πεζοδρόμια κι άλλαζαν δρόμο συμπαρασύροντας μαζί τους και μερικά από τα σκουπίδια, που σχημάτιζαν… λόφους στην πόλη.
Δεν θα μπούμε στην ουσία για τα αίτια και τα αποτελέσματα των απεργιών. Ούτε θα κακίσουμε όποιον πιστεύει ότι βρίσκει το δίκιο του κάνοντας ζημιά στους άλλους, εκείνο που θα τονίζουμε όμως σε κάθε επίπεδο και με κάθε τρόπο είναι πως αυτό το χάλι δεν μπορεί και δεν πρέπει να το ξαναζήσει ο Πειραιάς. Ας βρεθεί μία λύση γιατί ο Πειραιάς δεν αντέχει άλλο τέτοιο στραπάτσο.
Πάντως, ακόμα και τώρα, κάτι θα μπορούσε να γίνει. Όπως π.χ. όταν είχαμε διακοπή ρεύματος το μεσημέρι δεν υπήρχε κανένα κομφούζιο στους δρόμους. Όπου υπήρχαν φανάρια αλλά και όπου δεν υπήρχαν, στις δευτερεύουσες διασταυρώσεις, υπήρχαν τροχονόμοι που ρύθμιζαν με ιδανικό τρόπο την κίνηση. Πραγματικά, τέτοια κινητοποίηση της Τροχαίας δεν έχουμε δει πολλές φορές και μπράβο της. Όμως το βράδυ οι τροχονόμοι… εξαφανίζονταν! Και το πρόβλημα γινόταν… εφιάλτης! Δεν θα μπορούσαν άραγε να έχουν κάποιους τροχονόμους σε επιφυλακή, για να μη… μαρτυράει ο κόσμος τα βράδια με τις διακοπές ρεύματος;
Και κάτι τελευταίο. Όλοι οι δήμοι είχαν τα… χάλια τους εξαιτίας της απεργίας των εργατών καθαριότητας. Όμως τα… θλιβερά πρωτεία και στην περίπτωση αυτή τα είχε ο Πειραιάς. Δεν ξέρουμε γιατί, δεν είμαστε αρμόδιοι, αλλά το θέμα είναι ότι ο Πειραιάς ήταν η μεγαλύτερη… σκουπιδόπολη της περιφέρειας. Αυτό ας προβληματίσει λίγο τους αρμόδιους. Το ότι κάποιοι άλλοι φταίνε που υπάρχουν τα σκουπίδια, εκείνοι που απεργούν δηλαδή, δεν σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυθούμε και να μην προσπαθήσουμε να μειώσουμε την ένταση του φαινομένου. Καλή η πρόταση Φασούλα για αντιμετώπιση του θέματος των σκουπιδιών συνολικά από τους δήμους του Πειραιά, αλλά φάνηκε σαν… πυροτέχνημα που περισσότερο απέβλεπε σε επικοινωνιακούς παρά σε λόγους ουσίας. Εκείνη τη στιγμή ο Πειραιώτης δεν ήθελε εξαγγελίες, αλλά άμεσες λύσεις. Ήθελε να περιοριστούν όσο πιο πολύ γινόταν οι σωροί των σκουπιδιών, ήθελε να μη μυρίζουν, ήθελε να μην εγκυμονούν κινδύνους για την υγεία του και την υγεία των παιδιών του. Οι εξαγγελίες ήταν χρήσιμες, αλλά όχι αποτελεσματικές. Όταν κάποιος πνίγεται στη θάλασσα δεν του λες ότι στο μέλλον θα φτιάξουμε πιο ασφαλή πλοία για να μη γίνονται ναυάγια, αλλά προσπαθείς να του ρίξεις ένα σωσίβιο για να γλιτώσει…
Θα πρέπει κάποτε σ’ αυτόν τον τόπο να μάθουμε να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αλλά να αντιμετωπίζουμε ρεαλιστικά την πραγματικότητα. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι και να μη λέει ο κόσμος ότι απλώς… περνάμε την ώρα μας…