ΤΑ 1.000 ΣΚΥΛΙΑ ΤΗΣ ΔΑΛΜΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΥΛΑΣ ΦΕΥ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ
Η ήττα ήλθε θαυμαστή
– γαρίφαλο στο πέτο –
κι οι Σκοπιανοί χεστήκανε
όταν ακούνε VETO.
Ουδείς φοβάται τζίτζικα
όπου λαλεί ασκόπως,
και έχει τζίτζικες πολλούς
τούτος εδώ ο τόπος.
Πότε λαλούν εις τά βουνά
πότε στούς κάμπους πέρα
ωσάν βοσκός πού παίζει αυλόν
παγκοίνως, δέ, φλογέρα.
Άλλοτε πάλι σε σπηλιές
λαλούν ως νυχτερίδες
φαντάσματα καί Δράκουλες
καί καυλωμένες γίδες.
Ποίους οι μάγκες λοιδορούν
– αλλέως κοροϊδεύουν –
στημένη πόκα έκπαλαι
γιατί ανακατεύουν;
Ότε ο Τζωρτζ ο Γέροντας
– πατήρ, δε, του Τζωρτζάκη –
απ’ τό Αμέρικα εδώ
έφτασε μέ σορτσάκι,
…τί πάρλαρε, τί έπραξε
τί χάλασε εντέλει;
μήπως καί μάς εγλύκανε
μέ Σκοπιανό παστέλι;
Ο Κλίντον, ώς είναι γνωστόν
δέν είχε συμφωνήσει
νά μπει τό MAKEDONIA
εις ουδεμίαν χρήση.
Ποίοι, λοιπόν, τού άλλαξαν
τόν νουν καί τά τεφτέρια;
Ποιοί σκύλοι τόν πιέσανε
καί τού ‘δεσαν τα χέρια;
Ώ! ημετέρα μου Πατρίς
τσιφλίκι Ηγεμόνων
ντοπίων καί αλλοδαπών
σφαγέων καί δαιμόνων.
Πώς μέ λυπεί τό χάλι σου
καί η κακομοιριά σου
π’ όλο κοιτάζεις υψηλά
καί χάνεις τά μπροστά σου.
Δέν πταίει ο Πρωθυπουργός
όσο κι άν παιδιαρίζει,
άλλοι τού κληρονόμησαν
νά χάνει ό,τι αγγίζει.
Τι νά σού κάνει ο άνθρωπος
όταν μπροστά του βλέπει
τά δεδομένα τών παλιών
“Υπογραφές” καί “Πρέπει”.
Καλύτερα νά ΄ταν ψαράς
σέ μίαν λίμνη άδεια
παρά νά ζει στήν άβυσσο
καί στά φρικτά σκοτάδια.
Τά τέρατα περιπατούν
τώρα επί πτωμάτων
ανάλγητα, πικρόχολα
— λεκάνες αποπάτων.
Περιπατούν καί χαίρονται
γλεντοκοπούν καί βράζουν
καί η Ελλάδα τούς κοιτά
χλομή νά τήν βιάζουν.
Ώ! λέξεις, γίνατε πτωχές,
τι άλλο πιά νά γράψω;
ν’ ανοίξω τάφους κι απ’ εκεί
κόκαλα νά ξεθάψω;
Νά κάνω προσκλητήριο
ηρώων πεθαμένων;
Μέ σκελετούς νά ομιλώ
εις χώραν πουλημένων;
Μία ζωή στήν γάγγραινα
τήν άλλη στήν φοβέρα
κι ο ήλιος από τα ψηλά
νά βλέπει κάθε λέρα
…νά χαίρεται, νά τραγουδά
ως νά ‘ναι σέ ωδείον.
Πατρίδα μου αειπάρθενε
μέ συρραφθέν αιδοίον.
………………………………………….
………………………………………….
Δέν αρμόζει σέ γυναίκες καί άντρες Έλληνες
νά κλαίνε πάνω από ένα πτώμα.
Άς κάνουμε τουλάχιστον μιάν αξιοπρεπή κηδεία.