Σ’ αγαπώ και το «υπογράφω»

Μέσα από τον «ορυμαγδό» των απεργιακών κινητοποιήσεων για το Ασφαλιστικό και των κενών περιεχομένου διαξιφισμών μεταξύ των κομμάτων προωθείται χωρίς σοβαρή συζήτηση, αλλά και χωρίς συνειδητοποίηση των αλλαγών που θα επιφέρει, η μέσω συμβολαιογραφικής πράξης σύναψη «γάμου», ως μέτρο «εκσυγχρονισμού» και προσαρμογής στις νέες συνθήκες…

Πολλά και σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει η σύγχρονη οικογένεια. Η «είσοδος» της γυναίκας στην αγορά εργασίας δεν συνοδεύτηκε από τις απαιτούμενες θεσμικές υποδομές που θα αναπληρώσουν την απουσία της από το, παραδοσιακά, κλειστό οικογενειακό «σχήμα», με συνέπεια η εργαζόμενη μητέρα να καταβάλλει πρόσθετες υπεράνθρωπες προσπάθειες…

Ένα σημαντικό τμήμα της παραδοσιακής οικογενειακής οικονομίας, η οικιακή εργασία, μετατοπίστηκε σε ιδιωτικού τύπου επιχειρήσεις και υπηρεσίες, με συνέπεια ένα σοβαρό τμήμα του οικογενειακού εισοδήματος να διατίθεται, αναγκαστικά, για τις ανάγκες αυτές.

Και το πιο σημαντικό: Ένα σοβαρό μέρος των λειτουργιών της κοινωνικοποίησης των παιδιών μεταβιβάζεται σε απρόσωπους φορείς (δημόσιους και ιδιωτικούς) που λειτουργούν είτε γραφειοκρατικά είτε με βάση το κέρδος. Όσο για τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών, χρόνο με τον χρόνο λιγοστεύει, όπως και ο χρόνος που διαθέτουν οι γονείς για να βλέπουν και να συζητούν με τα παιδιά τους.

Όλα αυτά τα κενά μπορεί βέβαια να τα καλύψει η αγάπη, η αλληλεγγύη, η συνεργασία και η συνεννόηση μεταξύ των δύο συζύγων. Τώρα όμως ακόμα κι αυτή η σχέση που στηρίζεται στο συναίσθημα και στην αλληλεγγύη μετατρέπεται σε μια νομική σχέση, σ’ έναν οικονομικό δεσμό…

Φυσικά ούτε μια θρησκευτική τελετή ούτε κάποιοι τυπικοί όρκοι εγγυώνται την πραγματική αγάπη και αλληλεγγύη. Όμως, σε κάθε περίπτωση, όταν μια σχέση νομιμοποιείται με ένα συμβόλαιο τότε έχουμε ήδη μετατρέψει την ίδια την ανθρώπινη ψυχή και καρδιά σε ένα χαρτονόμισμα. Με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.

ΟΦΙΣ