Στρατός κατοχής

Όλες οι γενεές πλήττονται από την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, οι νέοι όμως κτυπιούνται κατάστηθα, αφού οδηγούνται σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, αδυνατώντας να εκπληρώσουν την αποστολή τους στην υπαρξιακή διαδρομή τους στην πατρίδα όπου γεννήθηκαν.

Απαιτητικά, εγωιστικά, φαταουλικά, η παλιά γενιά τούς τα στέρησε όλα. Είναι τραγικό να διαπιστώνει κανείς ότι οι νέοι στην Ελλάδα απολαύουν… της μεγαλύτερης ανεργίας σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Ότι ακόμα και αυτοί που δουλεύουν παίρνουν εξευτελιστικούς μισθούς (η τάξη των 700 ευρώ). Ότι πρέπει να μείνουν κοντά στους γονείς τους, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, για να συντηρούνται και ότι σύνταξη και περίθαλψη σε λίγο θα ‘ναι γι’ αυτούς ένα όνειρο απατηλό. Και μιλάμε, φίλοι μου, για τα παιδιά μας, που εμείς καταδικάσαμε, και όχι για τους εχθρούς μας. Πώς αυτά τα παιδιά θα κάνουν αύριο οικογένεια, αφού τους έχει αποστερηθεί το προϊόν επιβίωσης; Και ύστερα κοπτόμεθα δήθεν για το δημογραφικό μας πρόβλημα, που, ασφαλώς, απειλεί την ύπαρξή μας. Η κύρια αιτία του δημογραφικού είναι εδώ, στο μέλλον των παιδιών μας, στο μέλλον της φυλής μας και όχι στις ελεημοσύνες των διάφορων μέτρων που εξαγγέλλουν παραπλανητικά οι εκάστοτε κυβερνώντες.

Είναι εύκολο να κατανοήσει ο οποιοσδήποτε καλόπιστος ότι για να σωθεί το χρεοκοπημένο ασφαλιστικό μας σύστημα χρειάζονται κάποιες θυσίες απ’ όλους, ώστε να διασφαλισθεί η επιβίωσή του και στην επόμενη και στη μεθεπόμενη γενεά. Αντ’ αυτού το λεφούσι των νεοελλήνων, πιστό στην περιχαράκωση της ιδιοτέλειας και του ατομικού συμφέροντος, της φιλοσοφίας εγώ να ‘μαι καλά και άσε τους άλλους να «κουρεύονται», άρχισε τον πόλεμο της ταξικής αλληλοεξόντωσης. Ας δούμε όμως το θέμα εντελώς αντικειμενικά και ας σκεφτούμε ποιος φταίει για την κατάρρευση του ασφαλιστικού μας συστήματος και τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα. Ποιοι είναι αυτοί που διαχειρίζονταν τα ασφαλιστικά ταμεία και τα έφτασαν στη χρεοκοπία. Ποιοι διόριζαν τους δικούς τους χωρίς κανένα κριτήριο και γέμισαν το Δημόσιο και τους οργανισμούς με τεμπελχανάδες. Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει τρείς χιλιάδες υπαλλήλους έναντι πεντακοσίων που θα έπρεπε. Ποιοι τοποθετούσαν εκείνες τις απίστευτες διοικήσεις των πτωματοφάγων και τους συμβούλους-τσιμπούρια πάνω στο σώμα των ασφαλιστικών φορέων. Ποιοι θεώρησαν ότι πρέπει να συμπεριφέρονται ως κατακτητές σ’ αυτήν τη χώρα και στον σβέρκο αυτού του λαού.

Ασφαλώς, οι πρώτοι υπεύθυνοι του σημερινού καταντήματος είναι οι πολιτικοί που διοικούν τη χώρα τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια. Κοιτάξτε τη σημερινή κυβέρνηση, με πόση αβεβαιότητα, με βήμα κλονισμένο, και υπό τους βροντερούς ήχους σκανδάλων, επιχειρεί να λύσει το πρόβλημα. Ήδη άρχισε η δίκη για τον θάνατο του διοικητού του ΙΚΑ. Ξέρει κανένας έλληνας πολίτης τι ακριβώς έγινε στον μεγάλο αυτόν οργανισμό; Στην απαίτηση «εξυγίανση» η κυβέρνηση δεν απαντά. Η λύση περνά μόνο μέσα από την κάθαρση, από το σταμάτημα διορισμού τρωκτικών, ίδε διοικήσεων, ώστε να ενστερνισθεί ο κόσμος το αξιόπιστον του συστήματος. Όμως είναι, κατά την παραβολή, ευκολότερο να διέλθει κάμηλος από οπή βελόνας, παρά κομματικός μη καταχραστής της θέσεως στην οποία ορίστηκε. Έχουν μόνο ένα δόγμα: «Τώρα ήρθε η σειρά μας, δεν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη».

Πιστεύει λοιπόν η κυβέρνηση ότι με ένα νομοσχέδιο συνονθύλευμα ετεροκλήτων και χωρίς κοινωνική συναίνεση διατάξεων θα λυθεί το πρόβλημα; Προσπαθεί μάλιστα η κυβέρνηση ευθυνοφοβικά να μετακυλίσει το πρόβλημα εφαρμογής των μέτρων στο μέλλον (π.χ. 2013), γιατί ξέρει ότι όλα όσα ψηφίζει σήμερα δεν είναι μόνο ανεφάρμοστα, αλλά στην ουσία αναποτελεσματικά. Από την άλλη μεριά στέκεται η αντιπολίτευση ως η αθώα παρθένος που δεν ξέρει η καημένη τίποτα για τον «φόνο». Βγάζει ανακοινώσεις, δίνει συμβουλές προς ναυτιλλομένους, δείχνει σοφία και γνώση περί του πρακτέου, το μόνο που δεν γνωρίζει είναι γιατί δεν τα εφάρμοσε όταν ήταν κυβέρνηση. Είκοσι χρόνια έτρωγαν και έπιναν εις υγείαν των κορόιδων. Τα έκαναν όλα μπάχαλο, τα ισοπέδωσαν όλα και σήμερα δήθεν δεν καταλαβαίνουν γιατί τους γύρισε την πλάτη ο ελληνικός λαός. Ήδη και ενώ απειλούνται να ξεπεραστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνουν τρίτο κόμμα, αυτοί δεν πήρανε το μήνυμα. Η αλήθεια είναι ότι ο λαός δεν τους εμπιστεύεται. Τους φοβάται. Τους δοκίμασε και απέτυχαν. Ποιος παίρνει το ρίσκο να πιστέψει στα δάκρυα της μετάνοιάς τους;

Ο τρίτος πόλος του Ασφαλιστικού μας είναι τα συνδικάτα. Οι εργατοπατέρες μας επιχειρούν αυτήν την περίοδο να δείξουν τη δύναμή τους. Είναι εκπληκτικό να παρακολουθεί κανείς το γεμάτο αναίδεια ύφος τους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Άκουγα τον τέως πρόεδρο της ΓΣΕΕ να μιλά περί «τσαμπουκά» και άλλων τινων τουρκολαϊκίστικων εκφράσεων και κατάλαβα πού ζω. Καλό θα ήτανε να δώσει και κάποια απάντηση στον κ. Σημίτη στα περί εργατολόγου. Είναι απίστευτο το τι έχουν ακούσει τα αφτιά μας και το τι υπέφερε ο κόσμος από τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ. Κόβουν το ρεύμα από τον κοσμάκη και αδιαφορούν για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Ανενδοίαστα κραυγάζουν ότι μάχονται για τα συμφέροντά τους και στον βωμό αυτό μπορούν να εξοντώσουν τους πάντες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτοί είναι κομματικά υβρίδια. Κάποτε και αυτοί παρακαλούσαν στα κόμματά τους να τρουπώσουν κάπου υπεράριθμοι και σήμερα γίνανε στρατός κατοχής. Είναι ανικανοποίητοι στο κοινωνικό άλγος που προκαλούν στους συνανθρώπους τους. Κυκλοφορούν και μια θεωρία που στ’ αλήθεια πάνε να την πιστέψουν και οι ίδιοι. Η ΔΕΗ, λένε, τους ανήκει, γιατί έχει επενδύσει ποσά από το Ταμείο τους. Αναλογίζεται ο κάθε πικραμένος, αν αυτοί πληρωνόντουσαν από κάποια γαλλική ή άλλη εταιρεία, παρά από το υστέρημα του ελληνικού λαού, τον οποίο τώρα ποδοπατούν ως επιχείρηση κοινής ωφέλειας. Καλόν θα ήταν να ανέφεραν και τα ποσά με τα οποία επιχορηγούνται. Μας ειρωνεύονται λέγοντας ότι δεν θέλουν να συγκρουσθούν με την κοινή γνώμη και από πίσω κλείνουν τους διακόπτες. Θέλουν οπωσδήποτε να κόψουν και το ρεύμα από τις βιομηχανίες για να τις στραγγαλίσουν. Οι εργάτες που δουλεύουν εκεί τι θα γίνουν; Θα μου πείτε και σωστά, τι βιομηχανίες απέμειναν στην Ελλάδα μετά το τριακονταετές πρόγραμμα αποβιομηχανοποίησης του τόπου, που ακολούθησαν πιστά όλες οι κυβερνήσεις μας;

Θέλουμε και Ασφαλιστικό τρομάρα μας, όταν καταστρέφουμε τα πάντα και δεν παράγουμε ούτε εξάγουμε τίποτα. Ασφαλώς είναι ιερό το δικαίωμα της απεργίας. Ασφαλώς και η υπεραξία, στο μεγαλύτερό της ποσοστό, ανήκει στους εργάτες. Δεν είναι όμως ιερό το δικαίωμα να πατήσω τον εργάτη και τον συνταξιούχο για τον αγώνα των πατρικίων. Εμάς στη ΔΕΗ δεν μας νοιάζει αν βουλιάξει το Ασφαλιστικό της Ελλάδας, εμείς θέλουμε να διατηρήσουμε τα κεκτημένα των πατρικίων, μας λένε. Σε ένα πράγμα έχουν όμως δίκιο, ότι αυτοί που χειρίζονται το Ασφαλιστικό δεν είναι φερέγγυοι και αξιόπιστοι. Η χώρα χάνει κάθε μέρα εκατομμύρια ευρώ, κανείς δεν νοιάζεται. Δείτε τον συνδικαλιστή της Τραπέζης της Ελλάδος με πόση αδιαφορία αντιμετωπίζει την απώλεια των 150 εκατ. ευρώ από τη μη λειτουργία του χρηματιστηρίου. Διέξοδος, συνεπώς, δεν υπάρχει. Ελπίδα δεν φαίνεται να προβάλει. Μόνοι μας υποβαθμίζουμε και δυσφημούμε την πατρίδα μας. Το ερώτημα είναι ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η απαράδεκτη κατάσταση. Ως πότε θα πυροβολούμε ομαδόν και σαδιστικά τη βάρκα της σωτηρίας μας.